Το φαινόμενο το έχουμε δει δεκάδες φορές στα γήπεδα. Αλλά και στα καφενεία, σε παρτίδες τάβλι. Ο ποδοσφαιριστής που αισθάνεται βαριά και ντροπιαστική την ήττα που έρχεται και βλέπει πρωτάθλημα και πριμ να απομακρύνονται ρίχνει κουτουλιά στο κεφάλι του αντιπάλου, προκαλώντας σύρραξη και επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο και στις κερκίδες.
Ομοίως, ο ταβλαδόρος, χωρίς καν αντίστοιχο σοβαρό κίνητρο, κλείνει με μανία το τάβλι, βρίζοντας τον συμπαίκτη, την τύχη του, το… πειραγμένο ζάρι, μέχρι και τους θαμώνες επειδή δεν τον υποστηρίζουν αρκετά.
Τέτοιο χουλιγκανισμό εισάγει, με πλήρη συνείδηση και στόχευση, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική αντιπαράθεση. Δεν τους καθοδηγεί ο συναισθηματισμός , ο χαρακτήρας που γίνεται πεπρωμένο που τους χτυπάει την πόρτα, όπως με φιλοσοφική διάθεση θέλησε να δικαιολογήσει ο βουλευτής Γιώργος Βαρεμένος τον καθαρό τραμπουκισμό της Αννας Καραμανλή, τον οποίο βρέθηκαν κάμποσοι να δικαιολογήσουν λέγοντας, ότι δήθεν προκλήθηκε.
Ανοίγω παρένθεση. Η συνταγή που ακολούθησε η βουλευτής της Ν.Δ είναι πατενταρισμένη Συριζαϊκή με εγγυημένη αποτελεσματικότητα, για αυτό και προκάλεσε την εξωφρενική αντίδραση Βαρεμένου. Είδε ένα δικό τους όπλο στα χέρια του «εχθρού» και ένιωσε αμέσως το μέγεθος της ζημιάς που θα μπορούσε να προκαλέσει. Πήγε να το αρπάξει, και εκπυρσοκρότησε επάνω του.
Δεν είναι όμως η περίπτωση Βαρεμένου, ούτε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Παύλος Πολάκης ούτε καν ο Χρήστος Σπίρτζης που απείλησε ότι θα επιβάλλει τη Δημοκρατία με το άγριο και το ζόρι.
Η στενή ομάδα πέριξ του προέδρου, υπολογισμένα και προβοκατόρικα κουτουλάει τους πάντες. Δεξιά και αριστερά. Τη Νέα Δημοκρατία και τον Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρουλάκη, το ΚΚΕ και τον Κουτσούμπα, τον Βαρουφάκη θεωρούν ότι τον έχουν τελειώσει, ο Βελόπουλος κόβει ψήφους από Μητσοτάκη και δεν τον αγγίζουν. Για τον αποκλεισμό του Κασιδιάρη ή του αχυρανθρώπου που θα ήθελε να βάλει τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή, διατηρούν οξυμένα δημοκρατικά αντανακλαστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το έργο «μόνος του και όλοι τους» και το καλύτερο δώρο που μπορούν τα υπόλοιπα κόμματα, να του προσφέρουν, είναι να τον χτυπάνε όλα μαζί.
Βοηθώντας να υποδυθεί ξανά τον αντισυστημικό.
Το μεγαλύτερο δε λάθος , κινδυνεύει να το διαπράξει η κυβέρνηση.
Η συσπείρωσή της Ν.Δ είναι πολύ ψηλά. Το φρόνημα των ψηφοφόρων της εξίσου. Το κέντρο της είναι αναγκαίο.
Οι υπουργοί και οι βουλευτές της δεν προσφέρουν πολλά παίζοντας μόνο κουτουλιές με τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά πάνελ.
Χρειάζονται να έχουν μπροστά τους ένα εύληπτο σημείωμα με δυο στήλες, τι έκανε η κυβέρνηση μέχρι τώρα και τι θα κάνει στην επόμενη τετραετία. Ανά τομέα. Από τους φόρους, την ψηφιοποίηση του κράτους, την κοινωνική πρόνοια, την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, μέχρι την εθνική στρατηγική ισότητας για τους ΛΟΑΤΚΙ.
Το δεύτερο sos είναι μια σύνοψη από το νέο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, με ερωτήσεις που θα τίθενται και θα απαιτούν συγκεκριμένες απαντήσεις.
Απαντήσεις, οι οποίες εάν δεν δοθούν αποκαλύπτουν άγνοια και ασχετοσύνη.
Με τους ζόρικους και άγριους... δημοκράτες, μπορεί να ασχοληθεί μια μικρή task force με αποδεδειγμένα ικανούς να ανταπεξέλθουν με επάρκεια, στον συριζαϊκό χουλιγκανισμό. Για να μείνει ικανοποιημένη και εκείνη η μερίδα των ψηφοφόρων της Ν.Δ που προκαλείται από το entrance του Αλέξη Τσίπρα στη συγκέντρωση στην Πάτρα με τον ύμνο του ΕΑΜ και τα συγκεκαλυμμένα αντάρτικα συνθήματα Πολάκη.
Αν και η ταπεινή προσωπική εκτίμησή μου είναι ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν στόχευε τόσο στην πάγια εργαλειοποίηση της οδυνηρότερης περιόδου της ιστορίας μας και στην αφύπνιση των φαντασμάτων του εμφυλίου. Διακήρυξη πίστης, έκανε. Πως, αν και πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θεωρεί ότι το «πεπρωμένο» της Ελλάδας, είναι η Ευρώπη, και η Δύση.
Ποιος ξέρει άραγε γιατί νιώθει αυτή την ανάγκη σε αυτή τη χρονική συγκυρία.
