Όλες αυτές τις μέρες, μεταξύ καταλήψεων, παραιτήσεων -μετά τόνων υποκρισίας- και του παν-καλλιτεχνικού ξεσηκωμού τους, οι άνθρωποι της τέχνης και της πλέριας ευαισθησίας, δεν βρήκαν ένα λεπτό για να εκφράσουν την οδύνη τους και τη συμπαράστασή τους στο δράμα του τουρκικού και συριακού λαού.
Για να μην τους αδικήσω, ανέτρεξα στη σελίδα του μεγαλύτερου, δυναμικότερου και παρεμβατικότερου συνδικαλιστικού τους οργάνου. Του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, αναζητώντας έστω μια ολιγόλογη ανακοίνωση που να εκφράζει αλληλεγγύη, μια πρόσκληση για συγκέντρωση βοήθειας, κάτι…
Χιλιάδες λέξεις για τις διεκδικήσεις τους. Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις τους. Αγωνιστικά και αλληλέγγυα «ΜΑΖΙ» στο τέλος κάθε σχεδόν ανακοίνωσης που προσομοιάζουν σε δελτία τύπου κόμματος με λίγα γράμματα.
Ούτε μια λέξη για τους χιλιάδες νεκρούς ανθρώπους, τους χιλιάδες τραυματίες και άστεγους. Ένα τεράστιο τίποτα.
Ο «καλλιτέχνης» ξόδεψε όλη την αγάπη της καρδιάς του στο να αγκαλιάσει τις αδελφές και τους αδελφούς του στην Τέχνη. Δεν του έμεινε ούτε λίγη σκέψη, για τα βρέφη και τα παιδιά που βγάζουν από τα χαλάσματα. Για τους πατεράδες και τις μανάδες που ολοφύρονται στα συντρίμμια.
Οι «πάντα με τον άνθρωπο» καλλιτέχνες έχουν δουλειές. Λαμπερές πρεμιέρες, παραστάσεις, συναυλίες… αντάρτικα.
Η μόνη «δουλειά» που αξίζει για να τους κρατήσει μακριά απ' όλα αυτά είναι η «επανάσταση» κατά της κυβέρνησης.
Ο παν καλλιτεχνικός ξεσηκωμός τους, χωρίς το επιβεβλημένο διάλειμμα για να φανεί εμπράκτως πως νοιάζονται για έναν κόσμο λιγότερο μάταιο, είναι ιδιοτελής και μικροπρεπής.
Ο αφανισμός χιλιάδων ανθρώπων, εφόσον δεν πλήττει τον Μητσοτάκη, τη Μενδώνη, την κυβέρνηση, δεν είναι προς αξιοποίηση από τους ηγήτορες τους.
Τους αγώνες για το ψωμί τους να τους συμμεριστούμε εκατό φορές, αλλά το να αναγορευτούν σε μια νύχτα σε απόφοιτους ΑΕΙ επειδή κρεμάνε ωραία τα πανό και γιουχάρουν δυνατά με τις βουβουζέλες τους στο Σύνταγμα, δεν τους το χρωστάει κανένα κράτος και καμιά κυβέρνηση.
Εκείνοι χρωστάνε μια πειστική απάντηση στο γιατί, ενώ προπαγανδίζουν χωρίς αισχύνη την ανθρωπιά τους και την ευαισθησία τους, είναι απόντες από το δράμα με τις εκατοντάδες υπαρκτές νεκρές Μαρίες στη γειτονιά μας.
Αν θέλουμε πάντως να επιβραβεύσουμε ως κοινωνία εκείνους που παλεύουν για ένα κόσμο λιγότερο μάταιο, όπως έγραψε στο λογύδριο του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, θα ξεκινήσουμε με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους άνδρες της ΕΜΑΚ που με τα χέρια τους κρατούν ζωντανή την ελπίδα και την ανθρωπιά.
