Στην ομιλία του στη Βουλή, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων τον Ιούλιο του 2019, ο Κ. Μητσοτάκης είχε επικαλεστεί τη φράση του Δημήτρη Τσάτσου: «Η αντιπαράθεση των αντιπάλων στεριώνει τη Δημοκρατία, η σύγκρουση εχθρών μέσα στον χώρο της είναι η αρχή του τέλους» διατυπώνοντας το δόγμα του, όχι έναντι των ηττημένων αλλά των πολιτικών δυνάμεων που συγκροτούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Εκτιμούσε τότε ότι τα «ψέματα και η δημαγωγία», το «ή εμείς ή αυτοί», ανήκαν στην Ελλάδα της κρίσης και την Ελλάδα του διχασμού. Βιαζόταν να σηματοδοτήσει την κανονικότητα που θα επέτρεπε στη χώρα να επιδιώξει τον βηματισμό προς τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της.
«Είμαστε αντίπαλοι πολιτικοί, δεν είμαστε εχθροί και δεν επιζητούμε ο ένας τον πολιτικό αφανισμό του άλλου…» προ- οικονομούσε. Υποθέτω όχι από άγνοια του ιδεολογικού μετάλλου της ηττημένης Αριστεράς, αλλά εξαιτίας ενός βολονταρισμού και της επίγνωσης ότι σε καθεστώς διαρκούς εμφυλίου, καμιά κανονικότητα, καμιά πρόοδος καμιά ευημερία δεν μπορεί να στηριχθεί.
Ως πρωθυπουργός και επικεφαλής μιας παράταξης, που λοιδορήθηκε από τους αντιπάλους της ως γερμανοτσολιάδες και νενέκοι, επέλεξε τη λήθη και την πολιτική αμνήστευσης ολέθριων επιλογών και καταστροφικών χειρισμών.
Πήρε ένα σφουγγάρι και έσβησε διαμιάς τις πολιτικές και άλλου είδους ευθύνες του κυβερνητικού λαϊκίστικου μορφώματος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προκειμένου να ικανοποιηθεί η συνθήκη που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό.
Να μπει φρένο στο διχασμό, που κάνει τους λιγοστούς ‘Έλληνες ακόμη λιγότερους. Η κοινωνία έλεγε, «θέλει να πάμε μπροστά ενωμένοι. Θέλει ανάπτυξη, δουλειές, ασφάλεια και να ξαναγίνει η Ελλάδα δυνατή όπως της αξίζει.»
Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, είτε βολεύει τη ΝΔ, ο αρχηγός της, διαθέτει ένα και μόνο εγχειρίδιο, με το οποίο ασκεί πολιτική και διαχειρίζεται τις κρίσεις. Δείχνει δε μια ακατανόητη, για τους επαγγελματίες της επικοινωνίας και τους συμβούλους στρατηγικής, προσήλωση. Αγνοεί επιδεικτικά τον βασικό κανόνα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που υπαγορεύει: Κρύψτε τον πρωθυπουργό μέχρι να κοπάσει η θύελλα. Όμως ο Μητσοτάκης συμπεριφέρεται σαν να «τρέφεται» από την πολιτική θύελλα.
Ίσως τελικά όντως τα πράγματα για κείνον - ακόμη και σήμερα που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια ήττα στις εκλογές - να είναι τόσο ξεκάθαρα όσο ήταν το βράδυ της εκλογικής νίκης του.
Όταν στην πρώτη του δήλωση στους πολίτες έλεγε: «έχω επίγνωση της εθνικής ευθύνης […] η χώρα σηκώνει περήφανη το κεφάλι […], τη δύναμη μου την αντλώ από τον κυρίαρχο λαό, …έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και θα φέρω εις πέρας τη σπουδαία αποστολή που μου αναθέσατε».
Ο πρωθυπουργός χθες στην Πολιτική Επιτροπή τράβηξε τη μάσκα πολλών και πέταξε το γάντι στον κυρίαρχο λαό για καθαρές λύσεις και καθαρούς ορίζοντες ρωτώντας, ποιος μπορεί να ενώσει τους Έλληνες, ποιος μπορεί να συνδυάσει τον υπεύθυνο πατριωτισμό με τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Καθαρά πράγματα.
