Δεν ξέρω τι κάνει ο Θεός. Μπορεί να συγχωρεί, μπορεί και να ρίχνει φωτιά να κάψει. Επ' αυτού, οι γραφές είναι δεκτικές πολλαπλών ερμηνειών. Στο τέλος - τέλος, Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. Ο άνθρωπος όμως; Συγχωρεί καμιά φορά; Ή κοιτάζει στον καθρέφτη και βλέπει τον Γουίλιαμ Γουάλας στο Bravehart, που εισβάλλει καβαλάρης νυχτιάτικα στους πύργους όσων θεωρεί προδότες και τους σπάει τα κρανία με τον κεφαλοθραύστη; Όχι ρε, δεν συγχωρεί. Και μάλιστα είναι μάγκας και το λέει: «Ο Θεός μπορεί να συγχωρεί, εγώ ποτέ».

Τελικά ουδείς γνωρίζει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Α. Τσίπρα. Μάλλον είναι και σε αυτό το θέμα παντός καιρού. Ανάλογα με την περίσταση γίνεται θεοσεβούμενος χριστιανός που ανάβει το κεράκι του ή ένας άθεος μαρξιστής. Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα είναι πως, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, σήμερα έχει εναποθέσει την πολιτική του τύχη στον Πανάγαθο. Ο ίδιος έχει κάνει τα πάντα για να ανακάμψει το κόμμα του, αλλά εις μάτην. Δεν κουνιέται φύλλο. Απεναντίας, βλέπει να ψαλιδίζεται η δύναμη του.

Εμείς οι Έλληνες θέλουμε τους Θεούς μας με πάθη, με ανθρώπινα ελαττώματα. Δεν είμαστε σαν τους Βόρειους που έχουν τοποθετήσει τον Θεό στην θέση του ανώτατου εισαγγελέα και ταυτόχρονα του έχουν αναθέσει ρόλο δικαστή και δήμιου. Αν ο Θεός των Βορείων έκανε κουμάντο στην Αθήνα, τότε ο ουρανός θα ήταν μόνιμα γκρίζος και ο Αλέξης θα ήταν αιώνιος πρωθυπουργός!

Περάσαμε τις τηλεοπτικές ημέρες του Πάσχα με ισχυρές δόσεις ορθόδοξης παράδοσης. Τόσο ισχυρές που οι πρωταγωνιστές των δελτίων αντικαταστάθηκαν με αρνιά, σούβλες, εκκλησίες και τελετουργικά πανηγυρικών μυστηρίων. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την ομορφιά του ορθόδοξου Πάσχα; Ο «υπερκαταναλωτισμός», όμως, της κατάνυξης δεν βοηθάει και τόσο την σχέση μας με το συμβολισμό της Ανάστασης.