Ο Αλέξης Τσίπρας έριξε το γάντι στην εσωκομματική αντιπολίτευση σε μια προσπάθεια να αναδείξει το αρχηγικό του προφίλ το οποίο έχει τρωθεί σε σημείο να βρίσκεται διαρκώς πίσω από τον Κανένα στις δημοσκοπήσεις και να κινδυνεύει πλέον από τον έτερο διεκδικητή του χώρου της κεντροαριστεράς Νίκο Ανδρουλάκη. Οι βεβιασμένες αλλαγές στο καταστατικό που προωθεί ενόψει του συνεδρίου, πέραν της ανάγκης να διαχειριστεί την επικείμενη εκλογική ήττα, συνδέονται και με τη σημερινή του παρουσία στο πολιτικό σκηνικό.

Οι προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία είναι γραμμένες εμφανώς από ανθρώπους που αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται. Κεφάλαια γραμμένα στο «αρπακόλα» της αριστερής αρλούμπας. Το προγραμματικό «εκκρεμές» της Κουμουνδούρου ξεκινάει από την καθοριστική «αντίσταση» του ΣΥΡΙΖΑ στους παγκόσμιους μηχανισμούς επιβολής του νεοφιλελευθερισμού «της συναίνεσης της Ουάσιγκτον» και φτάνει στο πως θα επιτευχθεί η  νέα Κοινωνική Συμφωνία που προτείνει.

Η φιλολογία περί προοδευτικών κυβερνήσεων συνεργασίας, δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Πρόκειται περί όνου σκιάς. Εξυπηρετεί δευτερεύουσες κομματικές σκοπιμότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Να δείξει ότι δημιουργεί προοπτική προκειμένου να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του, και ει δυνατόν, να προσελκύσει οπαδούς των υπολοίπων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, ως αυτός που προτάσσει ελπίδα για μια κυβερνώσα Αριστερά.