Η δημοσιογραφία είναι το μόνο επάγγελμα που προστατεύεται από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Η ίδια η ύπαρξη της πολιτικής εξουσίας βασίζεται αποκλειστικά στον Τύπο που έχει τη δύναμη να «ανεβάσει» και να «κατεβάσει» κυβερνήσεις, κυριολεκτικά. Πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι και τα περί ανεξαρτησίας του Τύπου είναι παιδικές φαντασιώσεις.

Ο καπιταλισμός δεν είναι μια ιδεολογία αλλά ένας τρόπος παραγωγής. Παραγωγής αγαθών και ως εκ τούτου πλούτου. Σήμερα πρέπει να τεθούν όρια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, γιατί διαφορετικά οι κρίσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη, ταυτόχρονα με νέες και επικίνδυνες για τις κοινωνίες ανισότητες. Ίσως έχει έλθει η ώρα της γέννησης ενός νέου «φορντισμού», προσαρμοσμένου στην ψηφιακή εποχή μας.<b> Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος. </b>

Προκαλεί πλέον γέλιο ο συνδυασμός της κυβερνητικής του αποτυχίας με την πασιφανή αναντιστοιχία των σημερινών συνθημάτων του προς τις ανάγκες και τα θέλω της εποχής, που επιτρέπει να αναδειχθούν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια οι παντοειδείς ελλείψεις του. Εξακολουθεί, να «πορεύεται» με συμμετοχή σε πορείες και με εμμονή σε απορίες και «πρωτοπορίες» άλλων εποχών. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Γενιές ολόκληρες μαρξιστών διαπαιδαγωγήθηκαν με το απλοϊκό σύνθημα πως «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Δηλαδή, πως καθηλώνει τους ανθρώπους να προσδοκούν την λύτρωση στην μετά θάνατον ζωή και όχι να αγωνίζονται για να φέρουν τον παράδεισο στην επίγεια ζωή.<b> Γράφει ο Σάκης Μουμτζής. </b>

Ο κομμουνισμός ως πολιτική και οικονομική ιδεολογία κυριάρχησε κατά τον 20ο αιώνα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επηρέασε σχεδόν κάθε κράτος και θεσμό στον κόσμο - και επιβιώνει σε μερικά κράτη ακόμη και σήμερα. Είναι μια ουτοπική ιδέα που θυσιάζει τον ατομισμό προς χάρη του συλλογικού καλού. Ο κομμουνισμός υποστηρίζει ότι ένας κόσμος που θα χαρακτηρίζεται από υλική αφθονία και ειρήνη μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. <b>Γράφει ο Michael Chapman.</b>

Aν ο επαναστατικός οίστρος που αναδύεται τις τελευταίες ημέρες περιοριζόταν στις ανακοινώσεις διάσπασης της προεκλογικής συμμαχίας του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ(μ-λ), που διανθίζονται με σχόλια για τις εφημερίδες «Προλεταριακή Σημαία» και «Λαϊκό Δρόμο» και για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ΠΑΑΣ και ΛΑ-ΑΑΣ, όλα θα έμεναν στα πλαίσια του γραφικού.

Η πρόσφατη αναταραχή στις αγορές ελληνικών μετοχών, με αιχμή τις τράπεζες, και ομολόγων, αντανακλά την πτώση της αισιοδοξίας για γρήγορη επιστροφή στην κανονικότητα μετά τη λήξη του 3ου μνημονίου, αυτού που στοίχισε στον Τσίπρα 17 ώρες διαπραγμάτευσης.

Ο καπιταλισμός έχει μεγάλο φορτίο. Είναι μια λέξη που πολύ προσπαθούν να αποφεύγουν όταν εκθέτουν τις αρετές και τα επιτεύγματα του συστήματος της ελεύθερης επιχειρηματικότητας. Για να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, πρέπει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στις ιστορικές απαρχές αυτού του φαινομένου. <b> Γράφει ο Peter Lewin.</b>

Όπως σε πολλά άλλα σημεία, ο Μαρξ είδε τα πράγματα ανάποδα. Τους εργοδότες τους συμφέρει να μην εκθέτουν τους εργάτες τους σε αχρείαστους κινδύνους. Κάθε οικονομική δραστηριότητα ενέχει κάποιου βαθμού σωματικό κίνδυνο. Πάντα ίσχυε αυτό. <b>Γράφει η Marian L. Tupy. </b>\r\n

Επ’ αφορμή της επετείου από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ, κάποιοι συγγραφείς διατύπωσαν το επιχείρημα ότι, παρά την κακή δημοσιότητα που έλαβε ο μαρξισμός τον περασμένο αιώνα, πολλά στοιχεία του πυρήνα της κριτικής του στον καπιταλισμό ήταν “ουσιαστικά ορθά”. <b>Γράφει ο Scott Burns. </b>

Το 2011 το “Είμαστε το 99%” έγινε το σύνθημα που ένωνε τους μετέχοντες στο κίνημα Occupy Wall Street. Το 2013, ο Μπαράκ Ομπάμα περιέγραψε την ανισότητα των εισοδημάτων ως τη «μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας». <b>Γράφει ο Marian L. Tupy. </b>

Η επέτειος από τη γέννηση του Κ. Μαρξ θα λειτουργήσει ως αφορμή για τη δημοσίευση πλήθους άρθρων που θα επαναλαμβάνουν το κλισέ πως μολονότι οι προβλέψεις του Μαρξ τελικά δεν επαληθεύτηκαν, η ανάλυσή του για τον καπιταλισμό ήταν παρ’ όλα αυτά εύστοχη. <b>Γράφει ο Kristian Niemietz.</b>

Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Mark Carney υποστήριξε πως, αν η εκμηχάνιση οδηγήσει σε χαμηλότερα επίπεδα διαβίωσης και σε μεγαλύτερη ανισότητα, «ο Μαρξ και ο Ένγκελς μπορεί να γίνουν επίκαιροι ξανά». Υπάρχουν αρκετές υποθετικές προτάσεις σ’ αυτή την ανάλυση, αλλά δεν είναι σαφής ο λόγος που ο διοικητής ανακινεί φόβους όταν μια βαθύτερη εξέταση εγείρει διαφορετικά αλλά σημαντικότερα ζητήματα. <b>Γράφει ο Philip Booth. </b>

Σε μία σημαντική πρόσφατη μελέτη, η Παγκόσμια Τράπεζα εξέτασε την ποσοστιαία αύξηση εισοδήματος σε κάθε εκατοστημόριο του παγκόσμιου πληθυσμού την περίοδο 1988-2008, την εποχή της Παγκοσμιοποίησης. Φαίνεται καθαρά πως η λιγότερο «ωφελημένη» ομάδα στη Δύση, δηλαδή στην Αμερική και στην Ευρώπη, η «χαμένη» της Παγκοσμιοποίησης, ήταν η μεσαία τάξη. <b>Γράφει ο Λυκούργος Λιαρόπουλος.</b>

Πολλές διαδηλώσεις αναμένεται να γίνουν σήμερα, από οργανώσεις και κόμματα που διαμαρτύρονται για τις τιμές που αποδίδονται στον Καρλ Μαρξ, τον οποίο θεωρούν \\\"πατέρα\\\" των κομμουνιστικών δικτατοριών.

Το 54% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι δεν έχουν διαβάσει έργα του Κάρλ Μαρξ, ενώ το 66% δήλωσε ότι δεν θυμάται καμία από τις βασικές ιδέες που διατύπωσε στη θεωρία του.