Κάποιοι επιχειρούν να στήσουν λαϊκά δικαστήρια μόνο και μόνο γιατί μπορούν, γιατί δεν βρίσκουν απέναντί τους ένα αδιαπέραστο τείχος απόλυτης, αδιαπραγμάτευτης νομιμοφροσύνης προς τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ένας τρόπος υπάρχει για να αντιμετωπιστούν οι εχθροί του κοινοβουλευτισμού και θιασώτες των πρωτόγονων λαϊκών δικαστηρίων: οι δημοκράτες Έλληνες να τους ταράξουν στη νομιμότητα. «Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα», λοιπόν. Δεν είναι μόνο επίκαιρο. Είναι όρος πολιτικής επιβίωσης της δημοκρατίας στη χώρα.

Ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει, ότι αυτός από τον οποίο κινδυνεύει περισσότερο, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει περισσότερο από ό,τι εμείς τον εαυτό μας. Αυτή η βιωματική γνώση αυτόματα καταδεικνύει ότι μέσα μας πέρα από τις δυνάμεις του καλού, υπάρχουν και οι δυνάμεις του κακού. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτείς ότι εκτός από καλός, μπορείς να είσαι σίγουρα και κακός.

Όταν η θεσμική δικαιοσύνη -λόγω παραγραφής- αδυνατεί να παρέμβει, τότε παραγράφεται και η ηθική διάσταση της συμπεριφοράς που καταγγέλθηκε από το θύμα ή τα θύματα; Είναι αυτό δίκαιο; Με απλά λόγια η νομική παραγραφή μιας πράξης επιφέρει και την ηθική παραγραφή της; Και αν όχι, πώς θα αποδοθεί, στο ηθικό επίπεδο, η δικαιοσύνη;