Στη φωνακλάδικη δημοκρατία μας αυτοί που λιγουρεύονταν ψήφους της Χ.Α. για να περάσει ο εκλογικός τους νόμος και αποφαίνονταν ότι οι ψήφοι δεν έχουν προέλευση, φωνάζουν γιατί ένας ομογενής υπερασπιστής της Μαριούπολης ανήκει στο τάγμα Αζόφ. Οι πιθανότητες είναι δύο: Είτε το Τάγμα Αζόφ δεν είναι το νεοναζιστικό μόρφωμα που ήταν παλιά, είτε στην Ουκρανία έχουν πιο «διασταλτική» εικόνα προς τους Ναζί. Ίσως συμβαίνουν και τα δύο.

Έχει προκύψει μια κατηγορία δημοσιολογούντων κάθε μορφής, που προσπαθεί μέσα από «αντικειμενικές» αναλύσεις να περάσει στο κοινό τις γνωστές αντιαμερικανικές-αντιιμπεριαλιστικές θέσεις τους, με κάθε αφορμή. Όταν και τα επιχειρήματα του καθηγητή Μερσχάιμερ απαντήθηκαν, ανακάλυψαν την ύπαρξη πιστοποιητικών αντιπουτινικών φρονημάτων στον δημόσιο λόγο. Ενοχλήθηκαν πιο πολύ από αυτό το «πιστοποιητικό» -που υπάρχει βεβαίως μόνο στα μυαλά τους- και από την ίδια την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Είπαμε προσπαθούν να κρυφτούν αλλά δε μπορούν. Αποκαλύπτονται.

Έχουν πλάκα όσοι ισχυρίζονται ότι ο λόγος που τα κράτη - μέλη της ΕΕ δεν έχουν κοινή εξωτερική πολιτική είναι γιατί ασχολούνται με την υπεράσπιση του Κράτους Δικαίου, την προστασία του περιβάλλοντος, τα gay rights. Σύμφωνα με την ακροδεξιά μεταφυσική, εάν τα κράτη-μέλη δεν είχαν ποδηλατόδρομους, δεν διοργάνωναν gay pride, δεν περιόριζαν τη χρήση του πλαστικού, εάν δηλαδή δεν ήταν απορροφημένα να εφαρμόζουν «φιλελέφτ ατζέντες», οι εχθροί της Δημοκρατίας, θα μπορούσαν να έχουν αποτρέψει τη ρωσική επιθετικότητα.

Στην Ελλάδα παραδοσιακά το όχημα της Σοβιετοφιλίας ήταν το ΚΚΕ το οποίο ουσιαστικά ήταν το ηχείο της σοβιετικής πολιτικής. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, το υποκείμενο που θα έφερε την ρωσοφιλία προέκυψε από τον χώρο της Δεξιάς. Ένα τμήμα της θέλησε να προσεγγίσει όχι μόνον οικονομικά, αλλά και πολιτικά την Ρωσία του Πούτιν. Έκτοτε, γι' αυτό το τμήμα της Νέας Δημοκρατίας η φιλορωσική στάση ήταν σημαία του.