Βίντεο, με αφορμή τη συμπλήρωση επτά ετών από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η Νέα Δημοκρατία. Το βίντεο έχει τίτλο «δίχασαν εξαπάτησαν χρέωσαν τους Έλληνες» και κατακλείδα «το όχι που έγινε ναι» και «δεν ξεχνάμε». <b> Δείτε το βίντεο .</b>

Εκεί στην Κουμμουνδούρου υπάρχει ένα «τείχος των δακρύων» όπου πάνε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ολοφύρονται κάθε 5η Ιουλίου. Γιατί; Κανονικά δε θα έπρεπε να γιορτάζουν για τη μεγάλη νίκη του λαού; Με ένα θηριώδες 61,3% το ΟΧΙ που υποστήριξαν, θριάμβευσε στο δημοψήφισμα. Τελικά δείλιασε, γιατί ο Α. Τσίπρας αντιλήφθηκε την τελευταία στιγμή πως αν υπέκυπτε στον πειρασμό να ακολουθήσει το μήνυμα του 61,3% θα βάδιζε σε έναν δρόμο που δεν ήξερε πού θα τον βγάλει.

Με κίνδυνο να στεναχωρήσουμε ιδεολογικούς συγγενείς και φίλους, την αυτοδυναμία των εκλογών του 2019 δεν την κέρδισε η υπόθεση Novartis. Οι Έλληνες απέρριψαν τον τρόπο διακυβέρνησης α λα ΣΥΡΙΖΑ. Θέλαμε η Ελλάδα να πάει μπροστά υπερβαίνοντας τους διχασμούς του παρελθόντος. Αυτή ήταν και η βασική προεκλογική υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας. Όμως το σημείωμα αυτό αφορά ένα άλλο πολιτικό σκάνδαλο της πολύ πρόσφατης ιστορίας: Το αντισυνταγματικό και οδυνηρό δημοψήφισμα του 2015. 

Η αλήθεια είναι ότι αν ρωτήσεις οποιονδήποτε σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη που παρακολουθεί τα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα, για ποιο λόγο έγινε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και τι αποτέλεσμα είχε για την Ελλάδα και την οικονομία της, η πιθανότερη απάντηση που θα λάβεις, σε γενικές γραμμές, συνάδει με την άποψη του τότε υπουργού Εξωτερικών της Ισπανίας, Λουϊς Ντε Γκίντος ο οποίος το είχε χαρακτηρίσει ως «άνευ νοήματος». Αν και έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε, όλοι θυμούνται ότι η κατάσταση ήταν πολύ πιεστική, με τον απλό κόσμο να μην ξέρει, πλέον, τι να πιστέψει.

Πέρασαν κιόλας επτά χρόνια από την υπερήφανη απόφαση του Ελληνικού Λαού και το βροντερό «όχι» στους ανάλγητους δανειστές. Η χώρα βγήκε από τη ληστρική ευρωπαϊκή ένωση, από το άγος της μνημονιακής μπότας που ξεζούμιζε κάθε ικμάδα ρευστότητας της οικονομίας. Χρειάστηκε να περάσουμε μια δύσκολη περίοδο που ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους και έκανε πλιάτσικο σε ό,τι έβρισκε μπροστά του αφού οι συναλλαγές με τη μορφή που ξέραμε είχαν σταματήσει.

Επτά χρόνια μετά το Δημοψήφισμα του 2015. Επτά χρόνια μετά την απόπειρα της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου, να περάσει η Ελλάδα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Επτά χρόνια, μετά την προσγείωση της παράλληλης πτήσης, στον διάδρομο της πραγματικότητας, που όμως είχε κοστίσει ακριβά τόσο στην οικονομία, όσο και στην καθημερινότητα των πολιτών. Δεν είναι λίγοι αυτοί, που νομίζουν ότι έχουμε γλυτώσει και ότι δεν υπάρχει ανάλογος κίνδυνος εκτροπής σήμερα. Διαφωνούμε οριζοντίως και καθέτως.

Δεν είναι η μνήμη αυτό που συρρικνώνεται όσο περνούν τα χρόνια, από την 5η Ιουλίου του 2015 και την επέτειο του δημοψηφίσματος. Συρρικνώνεται το μέγεθος της ευθύνης των «πρωταγωνιστών» που καταφεύγουν σε μια άσχετη, από τα γεγονότα και τις ιστορικές καταγραφές εξήγηση, ακόμη και για το αποτέλεσμα της τυχοδιωκτικής επιλογής. Η επιχείρηση αναδρομικής δικαίωσής τους, περιλαμβάνει και το επιχείρημα ότι το δημοψήφισμα εξανάγκασε τη γερμανική κυβέρνηση σε μετατόπιση από τις αρχικές της θέσεις και απαιτήσεις.

Όταν χθες γράφαμε ότι μια αδιάψευστη απόδειξη για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει τι (του) συνέβη στις εκλογές του 2019 είναι ότι συνεχίζει να τροφοδοτεί το αντιΣΥΡΙΖΑ αίσθημα του εκλογικού σώματος, δεν φανταζόμασταν ότι στελέχη και σχολιαστές του θα τολμούσαν να αναφερθούν στο δημοψήφισμα του 2015, την πιο οδυνηρή και σκοτεινή στιγμή της χώρας από την εισβολή στην Κύπρο. Τι έχει μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα; Οι ήττες του και η οδύνη που προκάλεσαν.

Όσοι διαμαρτύρονται σήμερα για την ακρίβεια και όσοι περιμένουν το Μάννα εξ ουρανού για μια ακόμα φορά, τι είχαν ψηφίσει στο Δημοψήφισμα του 2015; Δεν ήταν οι ίδιοι, που δεν τους ενδιέφερε να πεινάσουν, να πονέσουν και να αντέξουν σε περιβάλλον δραχμής, έξω από τις «φυλακές» του  ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν ήταν οι ίδιοι που θα έπαιρναν το ρίσκο να ζήσουν ελεύθεροι, με αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία, κόβοντας στις αλυσίδες των δανειστών; Δεν ήταν οι ίδιοι που παρίσταναν του σύγχρονους Μεσολογγίτες;

Και όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, εκείνοι που επένδυσαν στην απόλυτη κατάρρευση της χώρας ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι της. Αυτό το 62% του δημοψηφίσματος θα στέκεται για καιρό σαν δαμόκλειος σπάθη από πάνω μας. Όπως ένα φάντασμα του παρελθόντος που θα έρθει να εκπληρώσει ότι άφησε ως εκκρεμότητα.

Εξι ακριβώς χρόνια πριν, οι πολίτες οδηγήθηκαν σε ένα δημοψήφισμα με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να τάσσεται υπέρ του «OΧΙ» που από αρκετούς χαρακτηρίσθηκε ως «όχι στο ευρώ και την Ευρώπη». Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε αυτό το «ΟΧΙ» και το μετέτρεψε σε ένα βροντερό «ΝΑΙ», φέρνοντας ένα τρίτο μνημόνιο που κόστισε στη χώρα πάνω από 50 δισ ευρώ, με ορισμένους να εκτιμούν πως ο λογαριασμός ξεπέρασε και τα 100 δισ. Έτσι καθιερώθηκε, διεθνώς, ο όρος «kolotoumpa».

Με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, μετρηθήκαμε. Μακριά από μανιχαϊστικές προσεγγίσεις υποστηρίζω πως αυτή η ημέρα υπήρξε και αποφράδα και λυτρωτική, συγχρόνως. Σήμερα, με την άνεση που μας δίνει η ύστερη ανάγνωση των γεγονότων, μπορούμε να πούμε αβίαστα πως επάνω σε αυτό το 38,7% του «μένουμε Ευρώπη» χτίστηκε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και συγκροτήθηκε, εν πολλοίς, η νικηφόρα πλειοψηφία των εκλογών της 7ης Ιουλίου 2019.

«Ξημερώνει μια όμορφη ημέρα»... Τα θυμάστε τα λόγια του τότε υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά; Ήταν έξι χρόνια πριν, στις 27 Ιουνίου 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε αναγγείλει το δημοψήφισμα ως διαπραγματευτικό όπλο προς τους δανειστές. Ένα δημοψήφισμα που δίχασε τη χώρα, οδήγησε σε κλείσιμο των τραπεζών, σε αναστολή συναλλαγών στο Χρηματιστήριο και έφερε τα capital controls.