Ο πρωθυπουργός είναι ένας μέτριος άνθρωπος, ένας μέτριος πολίτης, ένα μέτριο άτομο και σαφώς ένας μέτριος κυβερνήτης. Εκτός των άλλων είναι μία μέτρια προσωπικότητα. Και γι αυτό επιλέγει όμοια προς τον ίδιο πρόσωπα στην κυβέρνησή του.

Ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριξε ότι η επόμενη χρονιά, θα είναι κρίσιμη καθώς θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές, της τοπικής αυτοδιοίκησης και οι εθνικές εκλογές. Μεταξύ των άλλων, ενδιαφέρον προκάλεσε η τοποθέτησή του για τον ρόλο του κόμματος στην επερχόμενη μάχη του πολιτικού συστήματος:\r\n\r\n

Οδεύουμε προς μία εκλογική αναμέτρηση που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό, το μέλλον της χώρας. Από τη μία θα έχουμε ένα καθαρό και σαφές σχέδιο για την συνύπαρξη με τον υπόλοιπο κόσμο κι από την άλλη την επανάληψη πρωτόγονων μηνυμάτων άρνησης, διχασμού και μισαλλοδοξίας.

Το κωμικό, το παιδαριώδες και το γελοίο είναι έννοιες κοντινές μεταξύ τους. Το τι εισπράττουμε βέβαια, ο καθένας μας από τον δημόσιο διάλογο μας καθιστά συνυπεύθυνους στην ενημέρωση και στην διαμόρφωση αντίληψης για την πραγματικότητα. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ΜΜΕ και τον επίσημο φορέα ενημέρωσης που είναι το κεντρικό πρακτορείο της χώρας.

Θεωρώ τον Τσίπρα και την παρέα του «φυσικό φαινόμενο». Παράγωγο ενός περίεργου οικοσυστήματος που αργά ή γρήγορα θα γεννούσε τα μικρά του τέρατα. Κάτι σαν τα γουρούνια της Κίρκης... Όσο παρακολουθούσα το διάγγελμα της Ιθάκης σκεφτόμουν ότι το αστείο παρατράβηξε. Ότι δεν έχει πια πλάκα το παραμύθι.

Για να προλάβουν τη διεξαγωγή του κομματικού συνεδρίου στις αρχές Σεπτεμβρίου, το οποίο αναμενόταν να ενισχύσει περαιτέρω τις θέσεις των ρεφορμιστών, τα σοβιετικά στρατεύματα, με την βοήθεια της Ανατολικής Γερμανίας, της Πολωνίας, της Βουλγαρίας και της Ουγγαρίας, εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Αυγούστου 1968.

O ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συλλάβει ποτέ την υπόθεση διακυβέρνησης της χώρας ως αντικείμενο αποφάσεων και ευθυνών. Ήταν σαφές από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης ότι το μόνο που επιζητούσε ήταν να πείσει με «πρωτόγονες» απειλές τους δανειστές για ένα συμφωνημένο «πλιάτσικο» μιας χρεοκοπημένης οικονομίας. Το πως μπορούσε βέβαια, να συμβεί αυτό είναι δύσκολο να το προσδιορίσει νοήμων άνθρωπος.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των υποστηρικτών της κυβέρνησης είναι ότι ο Τσίπρας δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα! Με ύφος προδομένου συντρόφου μοιρολογούν συνεχώς πως «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία»!

Υπάρχει ένα αγγλικό παραμύθι που μιλάει για ένα ψάρι κι έναν βάτραχο, «Ο βάτραχος στο πηγάδι». Το ψάρι για κάποιο λόγο βρίσκεται σε ένα πηγάδι όπου έχει πέσει πριν ο βάτραχος. Στις συζητήσεις τους προσπαθεί να του διηγηθεί ιστορίες για τον ωκεανό. Κι όταν το ψάρι του λέει ότι είναι πολύ μεγάλος, ο βάτραχος δεν μπορεί με τίποτα να πιστέψει ότι υπάρχει περίπτωση να είναι μεγαλύτερος από τον κύκλο του πηγαδιού. Γιατί εκεί μέσα εκτείνεται το μέγεθος του δικού του κόσμου...

Αυτή η χώρα έχει τρία διαχρονικά προβλήματα: τον κρατισμό, το χρέος και την εμμονή των ανθρώπων με την εξουσία. Την ακολουθούν από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του ελληνικού κράτους και διαμορφώνουν αναλόγως, τις δομές του πολιτικού συστήματος, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Υπάρχει μια φράση που ακόμα και τώρα, σηματοδοτεί την φθίνουσα πορεία της νεολληνικής «λαϊκής διάνοιας». Αυτής που κάποτε δημιουργούσε ρίζες γλωσσικής σοφίας και κληροδοτούσε παρακαταθήκες για τους επόμενους. Είναι το περίφημο ενθουσιώδες «σόφισμα» που αναπαρήγαγαν οι υποψήφιοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις προεκλογικές περιοδείες του Αλέξη Τσίπρα, το 2015: «Και δύο να κάνεις από τα δέκα που λες, ευχαριστημένος θα είμαι»...

Ξαφνικά, μια μέρα μετά το πηγαδάκι Τσίπρα – Καμμένου – Μέρκελ στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, η καγκελάριος έκοψε τη δόση των 15 δισ. ευρώ για μόλις 28 εκατ. ευρώ! Κι όμως, ο πρόθυμος Αλέξης Τσίπρας ψήφισε 450 προαπαιτούμενα στο τρίτο μνημόνιο, νομοθέτησε πάνω από 15 δισ. ευρώ δημοσιονομικά μέτρα, δέχτηκε την επαναπροώθηση των προσφύγων και έκλεισε το Σκοπιανό...

Πόσες ελπίδες έχεις να κερδίσεις εκλογές, όταν ξεκινάς τις μεθοδεύσεις σου με λάθος ημερομηνίες; Ποια είναι η δυναμική στην οποία επενδύεις, όταν αφήνεις ανεξέλεγκτους 16 «ευφυέστατους» βουλευτές σου να στήσουν λάθος παγίδα για τις επικείμενες εκλογές;

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν ένας από τους «αντισυστημικούς» υπουργούς της πρώτης κυβέρνησης των «Συριζανέλ». Σε χθεσινή συνέντευξή του αρνήθηκε μεν ότι υπήρχε σχέδιο... κατάληψης του Νομισματοκοπείου αλλά δήλωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση σχεδίαζε να τυπώσει το 2015 δραχμές! Αναρωτιέμαι, λοιπόν, με την ευκαιρία της επετείου του δημοψηφίσματος του \\'15, τι έμεινε από εκείνη την παρωδία πολιτικής στρατηγικής.

Οι Έλληνες, για πρώτη φορά στην μεταπολεμική τους ιστορία, είχαν την ευκαιρία να βιώσουν, με επικίνδυνο τρόπο, την εμπειρία του τυχοδιωκτισμού και του λαϊκισμού. Μπορεί να έγινε κάτι αντίστοιχο και στην περίοδο της «πασοκοκρατίας» αλλά μάλλον εκ του ασφαλούς, αφού έρεε το ευρωπαϊκό χρήμα. Τώρα όμως που όλοι είδαν το ανεκπλήρωτο των διαθέσεων, ίσως η προσγείωση να φαίνεται πιο συμφέρουσα.

Kάτω από άλλες συνθήκες, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις θα ήταν μονοψήφιο και η κυβέρνηση θα έψαχνε τρόπο να διαφύγει αξιοπρεπώς. Κι όμως, ακόμα και τώρα, παραμένει σε τροχιά κατοχύρωσης της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας την πολυτέλεια να σχεδιάζει συνέργειες για το πολιτικό μέλλον του κόμματος.