Της Helen Stoilas
Ο Ελληνο-Ιταλός καλλιτέχνης Γιάννης Κουνέλλης, μία από τις ηγετικές μορφές του κινήματος Άρτε Πόβερα (Arte Povera), πέθανε στο νοσοκομείο Βίλλα Μαφάλντα (Villa Mafalda) της Ρώμης, σε ηλικία 80 ετών, σύμφωνα με τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης.
Γεννημένος στον Πειραιά το 1936, ο καλλιτέχνης μετακόμισε στη Ρώμη σε ηλικία 20 ετών για να σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, έχοντας ως δεύτερο σπίτι του την Αιώνια Πόλη, όπου συνέχισε να ζει και να εργάζεται. Έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση το 1960 στη γκαλερί La Tartaruga, ένα μέρος που σύχναζαν οι καλλιτέχνες και διανοούμενοι της πόλης, αλλά ίσως, η πιο διάσημη πρώιμη έκθεσή του ήταν το 1969, όταν παρουσίασε 12 ζωντανά άλογα στην Attic Gallery της Ρώμης. (Το έργο αναδημιουργήθηκε πρόσφατα από την γκαλερί Gavin Brown's Enterprise τον Ιούνιο του 2015.)
Ο Κουνέλλης ήταν γνωστός για τη χρήση των ταπεινών, συχνά γήινων υλικών στο έργο του, όπως κάρβουνο, σάκοι από γιούτα, χάλυβας, σωροί από πέτρες, τα οποία τον συνέδεσαν με τους καλλιτέχνες του κινήματος Άρτε Πόβερα, που χρησιμοποιούσαν παρόμοια «φτωχά» υλικά. Ο καλλιτέχνης συμμετείχε στην Μπιενάλε της Βενετίας για πρώτη φορά το 1972 και έγινε τακτικός συμμετέχων στη διεθνή έκθεση. Έχει αποτελέσει το αντικείμενο ατομικών εκθέσεων σε διεθνή μουσεία, όπως το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (2012), η Tate Modern του Λονδίνου (2009), η Neue Nationalgalerie του Βερολίνου (2007), το Albertina της Βιέννης (2005), το Εθνικό Μουσείο Τέχνης Ρέινα Σοφία της Μαδρίτης (1996), το Castello di Rivoli στο Τορίνο (1988), η Πινακοθήκη Whitechapel του Λονδίνου (1982) και το Stedelijk Van Abbemuseum στο Αϊντχόβεν (1981).
Η εφημερίδα Art Newspaper είχε πάρει συνέντευξη από τον καλλιτέχνη τον Απρίλιο του 2010, αμέσως μετά την ανακοίνωση πως θα συμμετείχε στο πρώτο περίπτερο του Βατικανού στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2011. Όταν τον ρωτήσαμε τι σκέφτηκε για την πρόσκληση του Πάπα Βενέδικτου XVI στους καλλιτέχνες να ξεκινήσουν μια «αναζήτηση της ομορφιάς», ο Κουνέλλης μας είπε:
«Οι Έλληνες συνήθιζαν να λένε ότι η ομορφιά είναι όπως ο χρόνος: αλλάζει. Ένα άτομο μπορεί να είναι όμορφο το πρωί και να μην είναι τόσο όμορφο το απόγευμα. Δεν υπάρχει μια 'μορφή' της ομορφιάς. Η τυποποίηση ή η καθαρότητα, από την άλλη, είναι μέρος της οικογένειας της ομορφιάς. Το να αγαπάς, επίσης, είναι μέρος αυτής της οικογένειας. Αν η Εκκλησία λέει αυτό, αν μιλάει για την ομορφιά με αυτή την έννοια, είμαι υπέρ της Εκκλησίας. Αλλά αν με τον όρο ομορφιά εννοεί κάτι άλλο, είμαι αντίθετος σε αυτό.»
Απόδοση: Νάσια Καλαμάκη
