Hypercomf, Soft Spot (λεπτομέρεια εγκατάστασης) © Hypercomf / Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα
Δύο εκθέσεις εγκαινιάζονται την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου, στις 19:30, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα: η ατομική έκθεση του εικαστικού δίδυμου Hypercomf (Ιωάννης Κολιόπουλος - Πάολα Παλαβίδι), με τίτλο Soft Spot, και η ατομική έκθεση της Κατερίνας Κότσαλα με τίτλο Sisyphus.
Η Hypercomf είναι ένα νεοιδρυθέν, πλασματικό εταιρικό προφίλ, που παράγει εγκαταστάσεις υβριδικής, μαλακής και άβολης τέχνης, χρηστικά αντικείμενα και ποίηση. Η εταιρεία ερευνά τις έννοιες του χρήσιμου και του άχρηστου, της ανάπαυσης και της δυσφορίας, της άνεσης και της αμηχανίας, της προσωπικής και της συλλογικής εμπειρίας και της υλικής και συναισθηματικής κατανάλωσης.
Το Soft Spot είναι το πρώτο pop-up κατάστημα της Hypercomf. Έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να βιώνεται ως εγκατάσταση τέχνης, αλλά συγχρόνως και ως λειτουργικό κατάστημα που ειδικεύεται σε υπερμεγέθεις ταπισερί που ξεδιπλώνονται από τοίχο σε τοίχο, σκόπιμες τσάντες, βαμβακερή ποίηση με μάλλινες προσθέσεις, καπέλα μαλακών διαλέξεων και βίντεο παπούτσια.
Οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των έργων είναι κυρίως second hand υφάσματα, κουβέρτες, ρούχα και καπέλα, που προέρχονται από δωρεές, αγορές από παζάρια και αναζητήσεις σε κασέλες και ντουλάπες ελληνικών σπιτιών. Το υλικό επιλέγεται για τη σπανιότητα ή την κοινότητα του και για την ικανότητά του να εκφράζει μια προσωπική ιστορία, μια χρονική περίοδο ή κουλτούρα. Κάποια κομμάτια εκφράζουν ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα, κάποια αλλά εκφράζουν μια συλλογική κίνηση ή τάση, και όλα ορίζουν ένα πολιτισμικό χρονοδιάγραμμα.
Τα αντικείμενα που παράγονται με αυτή την πρώτη ύλη είναι η υλοποίηση της ένωσης των αποσπασματικών συλλογικών εμπειριών και αναμνήσεων. Η ποίηση είναι επίσης κομμένη και ραμμένη χρησιμοποιώντας δεύτερο χέρι λέξεις και φράσεις. Στη συνέχεια υφαίνεται σε βιομηχανικό αργαλειό και τυλίγεται γύρω από το λαιμό όταν έχει κρύο. Τα βίντεο παπούτσια διατίθενται σε οποιοδήποτε μέγεθος.
Η εταιρεία λειτουργεί σε ένα τοπίο υπεραφθονίας και υπερβολής υλικών, δεξιοτήτων, επιπέδων ύπαρξης, τεχνολογικών ευκολιών και ανέσεων. Συνθέτει ένα νέο ουτοπικό επιχειρηματικό και παραγωγικό μοντέλο, άλλη μια φαντασιακή πραγματικότητα που διερευνά την οικονομία του ατόμου, χρησιμοποιώντας το χιούμορ, την παρατήρηση και τις δυνατότητες της συνεχούς πολιτιστικής επανεφεύρεσης.
Κατερίνα Κότσαλα, Sisyphus III, 2018 © Κατερίνα Κότσαλα / Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα
«Η ζωγραφική της Κατερίνας Κότσαλα τοποθετείται και τοποθετεί μεταξύ διαφάνειας και επιφάνειας», γράφει ο επιμελητής Αλέξιος Παπαζαχαρίας. «Την ενδιαφέρει ένα φως που αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται, περνώντας μέσα από διαθλαστικά υλικά, μέσα που λειτουργούν συγχρόνως σαν συμπαγείς εικόνες και σαν θολές αντανακλάσεις. Ταυτόχρονα, την ενδιαφέρει η αντανάκλαση όπως αποτυπώνεται στην επιφάνεια. Το σημείο εκείνο που η όποια θολή αντανάκλαση σταθεροποιείται σαν μια φωτογραφία και αυτό που -τόσο συγκεκριμένα όσο και αφηρημένα- αποκαλούμε φως υλοποιείται σε χρώματα και σε σχήματα, σε μπογιές και σε χειρονομίες.
Τα έργα της μοιάζουν να αποτελούν δύο μορφές συνόρων. Αυτά τα οποία αποτελούν ένα τέρμα, το σημείο που μετά από αυτό δεν υπάρχει τίποτα και είναι οι μεγάλων γενικά διαστάσεων καμβάδες της, που πάνω τους αποτυπώνεται το τέλος της διαδρομής του φωτός. Καθώς και αυτά που το σύνορο είναι ημιδιαπερατό. Μπορείς να δεις από μέσα, το φως συνεχίζει να ταξιδεύει έστω και αν έχει αλλοιωθεί αρκετά ή μερικές φορές ίσα-ίσα τόσο ώστε η μία και η άλλη πλευρά του συνόρου να διαφοροποιούνται ριζικά. Τόσο ριζικά όσο ο πάνω και ο κάτω κόσμος στο μύθο του Σισύφου. Ο συγκεκριμένος μυθολογικός ήρωας και το φως στην καλλιτεχνική εργασία της Κατερίνας Κότσαλα μοιάζουν να μοιράζονται δύο κοινά σημεία. Από τη μία τη διαδρομή που ξεκινάει από την ίδια την πηγή (του φωτός) για να τελειώσει με την αποτύπωσή του πάνω στους καμβάδες -σε αντιστοίχιση με την κορυφή του ψηλού βουνού του Σισύφου, όπου ο βράχος ανεβαίνει με κόπο μόνο και μόνο για να κατρακυλήσει στον βυθό του Άδη- και από την άλλη τα ψυχρά χρώματα, που παρά τη γοητεία τους, υπονομεύουν συνεχώς την έννοια της “ευτυχίας”. Η ζωγραφική της ωστόσο δεν προσπαθεί να υπαγορεύσει συναισθηματισμούς, αλλά προτιμά να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα δυναμική και όχι δραματική. Δεν μας εστιάζει στην τιμωρία, αλλά στο λόγο της μάταιης ποινής, στο ότι ο Σίσυφος όντως κατάφερε με τεχνάσματα να ξεφύγει από το θέλημα τον θεών και μάλιστα δύο φορές. Άρα γίνεται.
Τα έργα της Κατερίνας Κότσαλα είναι σαν αυτά τα τεχνάσματα. Προσπάθειες να καταφέρει κάτι άπιαστο, στην περίπτωση της να δώσει μορφή σε κάτι που δεν έχει, στο φως. Και αυτές οι προσπάθειες δεν αξιολογούνται σαν επιτυχημένες ή μη -έτσι και αλλιώς η πέτρα ξανακυλάει στην αρχή-, αλλά σαν περιπτώσεις. Και η κάθε περίπτωση δίνει συνεχώς μία ακόμα απάντηση στην ερώτηση της τέχνης: Πώς αλλιώς;»
Διάρκεια εκθέσεων: 15 Φεβρουαρίου – 31 Μαρτίου 2018
Περισσότερες πληροφορίες: www.art-tounta.gr
