«Αφήνω την κάμερα να τρέχει μέχρι να τελειώσει το φιλμ, γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορώ να “συλλάβω” τους ανθρώπους την ώρα που είναι ο εαυτός τους. Είναι προτιμότερο να συμπεριφέρεσαι φυσικά, από το να στήνεις μια σκηνή και να υποδύεσαι κάποιον άλλον. Καταλαβαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους όταν είναι ο εαυτός τους παρά όταν προσπαθούν να υποδυθούν τον εαυτό τους.» - Άντι Γουόρχολ (1934 – 1987)
Από την “it girl” του Factory, Έντι Σέτζγουικ, μέχρι τους Velvet Underground και από τον ποιητή Τζέραρντ Μαλάνγκα μέχρι τη θρυλική Viva, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ζει, αυτό το σαββατοκύριακο 4 & 5 Φεβρουαρίου για 12+ ώρες στον αστερισμό του Άντι Γουόρχολ, με το “Flix it στη Στέγη”. Μια βουτιά διαρκείας στο κινηματογραφικό σύμπαν του Άντι Γουόρχολ, με προβολές ταινιών του από κόπιες 16mm κατευθείαν από το ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης, αυτοσχέδια screen tests, διαδραστικές συζητήσεις, μουσική από βινύλια και ολονύχτιο πάρτι, έχει σκοπό να μας δείξει ότι το κινηματογραφικό σύμπαν του κορυφαίου καλλιτέχνη είναι εξισου αταξινόμητο με το εικαστικό.
Το εξάωρο Sleep (η πρώτη ταινία που γύρισε ο Γουόρχολ σε 16mm), το Poor Little Rich Girl (η γνωστότερη ταινία με την Έντι Σέτζγουικ, το κορίτσι που αγάπησε πιο πολύ ο Άντι Γουόρχολ), το Vinyl (το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Άντονι Μπέρτζες σε πρώιμη μεταφορά του στο σινεμά), το Kitchen (γυρισμένο εξολοκλήρου στα λίγα τετραγωνικά μιας νεοϋορκέζικης κουζίνας), το The Nude Restaurant (η απάντηση του Γουόρχολ στη μόδα της βιομηχανίας πορνό), το σπάνιο The Life of Juanita Castro (μια πολιτική δήλωση πάνω στο φασισμό) και το The Velvet Underground and Nico (το σημαντικότερο ντοκουμέντο που γύρισε ο Άντι Γουόρχολ για το συγκρότημα), όλες οι ταινίες που θα προβληθούν σε ενιαίο πρόγραμμα στο αφιέρωμα του «Flix it στη Στέγη» αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την ουσία του σινεμά όπως το όρισε ο Άντι Γουόρχολ.
Εξίσου συναρπαστικό σήμερα, όπως και τη στιγμή που γεννιόταν, το σινεμά του Άντι Γουόρχολ είναι πρωτίστως ένα σινεμά βαθιά ανθρωποκεντρικό, βασισμένο στην παρατήρηση, την ηδονοβλεψία, τον αυτοσχεδιασμό –τόσο στη δράση όσο και στην κινηματογράφησή της– και, φυσικά, την επανάληψη. Σε απόλυτη συνέπεια με το ποπ της τέχνης του, ο Άντι Γουόρχολ επιμηκύνει το χρόνο, παίζει με την έννοια της «ανίας», αρνείται ότι ο σκηνοθέτης πρέπει να βρίσκεται συνεχώς πίσω από την κάμερα και σπρώχνει τα όρια του mainstream, απλώς και μόνο για να επαληθεύσει τη φιλοσοφία του, που ήθελε τις ταινίες του να προβάλλονται διαρκώς μέσα στο Factory, ή και έξω από αυτό, χωρίς απαραίτητα κάποιος να τις βλέπει: «Φοβάμαι πως αν κοιτάξεις ένα πράγμα για πολλή ώρα, χάνει όλο το του νόημα».
Η ιδέα του Άντι Γουόρχολ να φέρει τη βιομηχανία του Χόλλυγουντ στα μέτρα των ποτέ ηθοποιών ή ηρώων, ούτε καν σταρ, αλλά κατευθείαν σούπερ σταρ του Factory και να δοκιμάσει με ρίσκο πάνω στις έννοιες του real time και του «μπανάλ», επιβεβαιώνει σε κάθε θέαση των ταινιών του τη διαχρονική επίδραση ενός πρωτοποριακού σινεμά, ελεύθερου από συμβάσεις, γνήσια rock 'n' roll, ανεπιτήδευτα ποιητικού, πιο πολιτικού από το επονομαζόμενο πολιτικό σινεμά των δεκαετιών του '60 και του '70, ρηξικέλευθα queer για τις διεκδικήσεις και την ανάδειξη της LGBT κοινότητας. Ενός σινεμά, εν τέλει, προφητικού για το low budget ανεξάρτητο σινεμά του σήμερα και του αύριο και για τα ρίσκα που συνεχίζει να παίρνει το Χόλλυγουντ, προπομπού των reality shows, της κυριαρχίας του YouTube, του «κάνω σινεμά οτιδήποτε με οτιδήποτε», της πλήρους αναθεώρησης του παραδοσιακού τρόπου παραγωγής, εκμετάλλευσης, θέασης των ταινιών, όλων δηλαδή όσα αναγνωρίζουμε σήμερα ως σύγχρονη οπτικοακουστική κουλτούρα.
«Όταν οι άνθρωποι περιγράφουν ποιος είμαι, αν δεν πουν “Άντι Γουόρχολ, ο ποπ καλλιτέχνης”, λένε “Άντι Γουόρχολ, ο underground κινηματογραφιστής”.»
Όλες οι ταινίες του Άντι Γουόρχολ θα προβληθούν από αυθεντικές κόπιες 16mm, που προέρχονται από το The Circulating Film Library του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, στην αγγλική γλώσσα.
Περισσότερες πληροφορίες στο sgt.gr
