Οι Φιλελεύθεροι «κτίζουν» τη δική τους βιβλιοθήκη. Αυτό το Σαββατοκύριακο 11-12 Ιουλίου, ο Φιλελεύθερος κυκλοφορεί στα περίπτερα με τρία βιβλία σε επανέκδοση για να διαλέξετε:
«Πόλεμος και ευημερία», σε επιμέλεια του Tom G Palmer
Δεν μπορεί κάποιος να είναι «αναποφάσιστος» όταν συζητάμε για πόλεμο.
Είναι μια δυαδική επιλογή. Αν δεν είσαι υπέρ του, πρέπει να είσαι κατά του. Η εργασία σε αυτό το βιβλίο δίνει στοιχεία και επιχειρήματα υπέρ της ειρήνης. Οι συγγραφείς του παρατάσσουν την ειρήνη, όχι απλά ως ένα ηθικό ιδεώδες ούτε ως έναν επιθυμητό σκοπό, αλλά ως έναν πρακτικό στόχο. Πολύ συχνά οι ακτιβιστές της ειρήνης θεωρούν πως αρκεί να ζητάς την ειρήνη και να καταγγέλλεις τον πόλεμο.
Χωρίς να βλέπουν τις οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές συνθήκες για να υπάρχει η ειρήνη. Μπορεί να αντιταχθούν σ’ αυτόν ή σ’ εκείνον τον πόλεμο, χωρίς να τους απασχολεί το τι προκαλεί τους πολέμους εξαρχής. Η ειρήνη δεν είναι μια ουτοπική κατάσταση. Ούτε είναι ένα αγαθό για το οποίο κάποιος πρέπει να θυσιάσει ευημερία ή πρόοδο ή ελευθερία για να το έχει. Αντίθετα, η ειρήνη, η ελευθερία, η ευημερία και η πρόοδος πηγαίνουν χέρι χέρι. Τα δοκίμια αυτού του βιβλίου απευθύνονται στη νόηση του ατόμου. Αντλούν επιχειρήματα από την Ιστορία, την οικονομική πραγματικότητα, την εμπειρική ψυχολογία, τις πολιτικές επιστήμες, τη σκληρή λογική, καθώς και από τις τέχνες και την αισθητική φαντασία. Προκειμένου να στηρίξουμε την ειρήνη πρέπει πρώτα να την κατανοήσουμε.
«Διεξάγοντας τον πόλεμο των ιδεών», του John Blundell
Λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο σοσιαλισμός έδειχνε να προελαύνει σε όλες τις μορφές του, από τον σοβιετικό κομμουνισμό μέχρι τη μεταπολεμική κρατιστική συναίνεση των δυτικών δημοκρατιών. Αντιθέτως, ο κλασικός φιλελευθερισμός, με την πίστη του στην ατομική ελευθερία, τις ελεύθερες αγορές και το περιορισμένο κράτος, φαινόταν ξεπερασμένος, η ιδεολογία ενός παρελθόντος που δεν θα επέστρεφε ποτέ. Λίγοι εναπομείναντες κλασικοί φιλελεύθεροι τόλμησαν να εναντιωθούν στο κυρίαρχο ρεύμα. Διέβλεπαν τα αδιέξοδα του σοσιαλισμού και γνώριζαν ότι μόνον ο φιλελευθερισμός μπορούσε να προσφέρει βιώσιμες λύσεις. Γνώριζαν όμως ότι ο κόσμος δεν ήταν ακόμα έτοιμος να δεχτεί το μήνυμά τους και να το εφαρμόσει στην πράξη, και ότι θα έπρεπε πρώτα να δώσουν έναν δύσκολο, μακροχρόνιο αγώνα για να αλλάξουν τις κυρίαρχες απόψεις, προτού οι ιδέες τους μπορέσουν να γίνουν πολιτική. Με πίστη στις ιδέες τους και ακατάβλητη ενεργητικότητα ρίχτηκαν στη μάχη των ιδεών. Ιδρυσαν λέσχες, ινστιτούτα, δεξαμενές σκέψεις, εξέδωσαν άρθρα και βιβλία, έκαναν διαλέξεις και σεμινάρια, ώσπου τελικά πέτυχαν αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο: όταν πλέον φάνηκαν τα αδιέξοδα του σοσιαλισμού, ο κόσμος ήταν πλέον έτοιμος να ακούσει το μήνυμά τους. Στα άρθρα που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο, το αναγνωστικό κοινό θα μπορέσει να βρει κάποιες εξαιρετικά διεισδυτικές ματιές σε αυτή τη συναρπαστική ιστορία, με τα μάτια ενός από τους πρωταγωνιστές της. Και μέσω αυτών δεν θα λάβει μόνο ένα σπουδαίο μάθημα σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, αλλά, ακόμα περισσότερο, ένα πολύτιμο μάθημα για τη σημασία της πάλης των ιδεών, τους τρόπους διεξαγωγής της και τη σχέση της με την πρακτική πολιτική.
«Δημόσια επιλογή», του Eamonn Butler
Η παραδοσιακή αντίληψη ότι η αγορά πολλές φορές αποτυγχάνει επειδή κυριαρχείται από το κοντόφθαλμο ατομικό συμφέρον και ότι το κράτος πρέπει και μπορεί να διορθώνει τις αποτυχίες της αγοράς γιατί υπηρετεί εξ ορισμού το δημόσιο συμφέρον, δέχθηκε αποφασιστική κριτική από τη σχολή της δημόσιας επιλογής.
Εφαρμόζοντας τεχνικές οικονομικής ανάλυσης σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που αφορούν το κράτος και την πολιτική-τη συμπεριφορά και τις επιδιώξεις των πολιτικών, των κομμάτων, των ψηφοφόρων και των γραφειοκρατών, τα εκλογικά συστήματα, τις ομάδες συμφερόντων, τα συντάγματα-οι ερευνητές της σχολής της δημόσιας επιλογής έδειξαν ότι μακράν του να υπηρετεί πάντα το δημόσιο συμφέρον, το κράτος υπηρετεί συχνά τα ατομικά συμφέροντα των πολιτικών, των γραφειοκρατών και των οργανωμένων συμφερόντων, ότι εκτός από τις αποτυχίες της αγοράς υπάρχουν και οι αποτυχίες του κράτους, και ότι οι τελευταίες είναι συχνά πολύ χειρότερες, ακριβώς επειδή οι πολιτικές αποφάσεις έχουν κατά κανόνα καταναγκαστικό χαρακτήρα, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια διαφυγής και δεν υπόκεινται στον διαρκή έλεγχο του ανταγωνισμού στην αγορά.
