Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιόμαστε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε. Γιατί κάποια πράγματα που έπρεπε να είναι αυτονόητα, στην Ελλάδα παύουν να είναι. Και οι ειδήσεις μικρές και μεγάλες ταρακουνάνε για αυτό που πολλοί Έλληνες μονολογούν: «Τι κάνουμε λάθος;»
Η είδηση δεν ήταν και αποκαλυπτική. Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή και εξηγούσε πώς οι Έλληνες παραγωγοί λαδιού πουλάνε χύμα την παραγωγή τους στην Ιταλία, όπου αφού τύχει επεξεργασίας και συσκευασίας πωλείται στις αγορές σε διπλάσια τουλάχιστον τιμή.
Τους τελευταίους χειμώνες περιδιαβαίνοντας περιοχές της κεντρικής Ελλάδας, που φιλοξενούν πολύ μεγάλους ελαιώνες, είχα την απορία γιατί ήταν στρωμένες στο χώμα οι ελιές και κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να τις μαζέψει. Η απάντηση που έδιναν οι ντόπιοι είναι ότι με τις επιδοτήσεις και τις τιμές παραγωγού, ίσα που αντέχουν να συντηρήσουν τα δέντρα και μετά μαζεύουν όση ποσότητα μπορούν και οι υπόλοιπες μένουν αμάζευτες γιατί έχει μεγαλώσει το κόστος. Ή ότι δεν υπάρχουν αρκετά εργατικά χέρια που με χαμηλά μεροκάματα να μαζέψουν τις ελιές, ώστε να έχει κέρδος ο παραγωγός.
Με την εξαίρεση μερικών μονάδων (έχω υπόψη μου μια στην Λακωνία και μια στην Λέσβο) οι Έλληνες παραγωγοί δεν επιχειρούν ούτε να συνεταιρισθούν, ούτε καν σε μικρότερη κλίμακα να ασχοληθούν με την τυποποίηση και συσκευασία του προϊόντος τους, ώστε να κερδίσουν οι ίδιοι την προστιθέμενη αξία που τώρα καρπώνονται οι Ιταλοί μεγαλέμποροι.
Κι αν λείπουν εργατικά χέρια, γι' αυτό υπάρχουν οι διμερείς συμφωνίες με χώρες που μπορούν να προσφέρουν εργατικό δυναμικό. Ίσως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ο μεγάλος αριθμός μεταναστών που βρίσκονται στην χώρα και ζουν, είτε σε κέντρα, είτε συντηρούνται με τα ποσά που μοιράζουν διεθνείς οργανισμοί και η Ε.Ε. Γιατί το επίδομα αυτό να μην συνδεθεί με την προσφορά εργασίας, κάτι που ίσως θα έλυνε και πολλά προβλήματα παραβατικότητας;
Όχι οι ελιές, ο σπουδαίος αυτός θησαυρός της ελληνικής γης είναι καταδικασμένος να πουλιέται σε βυτία ή να σαπίζει στο χώμα. Όμως η μεγάλη έκπληξη ήρθε από αλλού. Όλοι πια ξέρουμε ότι ασχέτως κλιματικής αλλαγής, ασχέτως αν μια φωτιά μπαίνει από εμπρησμό ή τυχαία, ότι αυτό που τροφοδοτεί την φωτιά, εκτός του αέρα, είναι η καύσιμη ύλη που συγκεντρώνεται κάθε χρόνο στα δάση, στα περιαστικά πάρκα ακόμη και στα άκτιστα οικόπεδα.
Πριν λίγες ημέρες το δεύτερο από τα τρία εργοστάσια μιας από τις μεγαλύτερες γαλακτοκομικές βιομηχανίες της Αυστρίας, πέρασε από το φυσικό αέριο στο πέλλετ. Και σύντομα και το τρίτο εργοστάσιο θα εγκαταλείψει το ακριβό πια και ασταθές στην ροή του φυσικό αέριο. Και με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον ενημερώνομαι ότι ο πρόεδρος της εταιρίας και στο σπίτι του έχει πέλλετ, ακόμη και για την θέρμανση της πισίνας του.
Το πέλλετ δεν πέφτει από τον ουρανό. Κάθε χρόνο στην Αυστρία εταιρείες και οργανισμοί που έχουν επιφορτισθεί με αυτή την αποστολή, μαζεύουν όλα τα ξερά κλαδιά, τα φύλλα των δέντρων στα δάση και στα πάρκα των πόλεων. Από αυτά παράγεται το πέλλετ που δεν είναι βεβαίως και ρυπογόνο στην καύση του όπως είναι π.χ. ο άνθρακας ή το πετρέλαιο.
Και έτσι με μια μορφή κυκλικής οικονομίας στην Αυστρία και γλυτώνουν τα δάση τους αφαιρώντας εκατοντάδες χιλιάδες τόνους καύσιμης ύλης κάθε χρόνο από τα δάση και συγχρόνως εξασφαλίζουν μια εναλλακτική φθηνή μορφή ενέργειας.
Μελαγχολείς όταν γνωρίζεις πόσες πυρκαγιές στην Ελλάδα θα είχαν σταματήσει το καταστροφικό έργο τους, εάν και στην Ελλάδα καθαρίζονταν τα Δάση αλλά και οι περιαστικοί χώροι πράσινου. Και ότι αυτό θα γίνονταν από τις υπηρεσίες, τους δήμους, τις περιφέρειες, ιδιώτες και όλοι θα είχαν και όφελος από αυτό.
Τέλος, πανηγυρίζουμε για το σπάσιμο ρεκόρ αφίξεων στην τουριστική σεζόν, για ρεκόρ της κρουαζιέρας. Έχει αναρωτηθεί κανείς ποτέ πόσο έτοιμοι είμαστε για μια τέτοια «έκρηξη»; Πόσα ελληνικά νησιά έχουν τις υποδομές, οδικές αρτηρίες, λιμάνια, νοσοκομεία ή κέντρα υγείας για να φιλοξενούν πολύ συχνά πολλαπλάσιο αριθμό επισκεπτών από τους ίδιους τους κατοίκους;
Σε πόσα νησιά λειτουργεί σύγχρονος βιολογικός καθαρισμός, ώστε τα απόβλητα να μην καταστρέψουν τον θησαυρό μας, τη θάλασσα μας; Σε πόσα ελληνικά νησιά υπάρχει σύγχρονη διαχείριση απορριμμάτων; Είναι μια εντελώς λανθασμένη αντίληψη ότι το τουριστικό προϊόν μας είναι ανεξάντλητο.
Πριν λίγες ημέρες ο Θ. Μαυρίδης στο άρθρο του με τίτλο «Έτσι μπορούμε καλύτερα από τους Ευρωπαίους» περιέγραφε ορισμένες στιγμές που έδειχναν το πρόσωπο μιας άλλης Ελλάδας.
Τα καλά αντανακλαστικά στην κρίση, τα βήματα οργάνωσης που έβγαλαν ασπροπρόσωπη την Ελλάδα σε ότι αφορά τη λειτουργία των αεροδρομίων, η ψηφιοποίηση που φέρνει την καθημερινότητα μας έτη φωτός μπροστά, δεν μπορούν να κρύψουν την άλλη εικόνα. Το άλλο πρόσωπο της Ελλάδας. Που όλοι το γνωρίζουμε κι ας αναρωτιόμαστε κάθε φορά τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος.
