Δυστυχώς, εδώ και πολύ καιρό η ελληνική πολιτική ζωή κινείται στη σφαίρα αυτού που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν «whataboutism». Δηλαδή, όταν εγώ σου λέω ότι έκανες κάτι κι εσύ μου απαντάς «ναι αλλά εσύ τι έχεις να πεις γι’ αυτό που είχες κάνει;». Σ’ αυτή τη σφαίρα, που είναι το πιο χαμηλό επίπεδο της πολιτικής ζωής μιας χώρας, κινούμαστε τα τελευταία δέκα χρόνια, τουλάχιστον.
Το κάθε κόμμα, και ειδικά τα δυο μεγάλα, αντιδρούν με εξηρτημένα αντανακλαστικά. Όταν για οποιονδήποτε λόγο τούς εγκαλείς για κάτι που έκαναν ή για κάτι που παρέλειψαν να κάνουν, τότε αμέσως σου απαντούν με κάτι που εσύ αντίστοιχα παρέλειψες να κάνεις.
Αυτό έχει έναν μεγάλο βαθμό υποκρισίας και από τη Δεξιά κι από την Αριστερά. Όταν, για παράδειγμα, εγκαλούν τη ΝΔ για τη Λίνα Μενδώνη και η ΝΔ απαντά «κι εσείς τι έχετε να πείτε για τον πρέσβη της Βενεζουέλας;», τότε με τη σειρά του ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πει «κι εσείς τι έχετε να πείτε για τον Ζαχόπουλο, τον γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού επί κυβερνήσεων Καραμανλή;», ενώ οι άλλοι να βρουν ένα παλαιότερα σκάνδαλο της Αριστεράς. Αυτό, όμως, δεν μας οδηγεί πουθενά...
Είναι πολύ υποκριτικό αυτό που συμβαίνει διότι υποδηλώνει ότι το Κακό σε κάθε του μορφή ανήκει μονάχα σε μια πλευρά και είναι συνδεδεμένο με μια ιδεολογία. Κάτι το οποίο ακόμα κι ένα παιδί του δημοτικού μπορεί να καταλάβει ότι δεν ισχύει.
Είναι ένας φαύλος κύκλος. Και η αναβάθμιση του φαύλου κύκλου που έγινε τον τελευταίο καιρό εκ μέρους της Αριστεράς συνίσταται στο ότι θέλει να πείσει όχι μόνο ότι έγιναν κακοί χειρισμοί ή αστοχίες ή παραβλέψεις στην υπόθεση Λιγνάδη, αλλά ότι ενσυνείδητα μια πολιτική παράταξη κάλυψε εν γνώσει της έναν παιδεραστή, έναν καθ’ έξιν βιαστή, συνεχίζοντας να τον καλύπτει μέχρι σήμερα.
Αυτό είναι τερατώδες και μόνο ως σύλληψη να το σκεφτεί κανείς για οποιαδήποτε μεγάλη πολιτική παράταξη. Τερατώδης ανοησία και τερατώδης εθελοτυφλία, αφού δεν βλέπεις τα δικά σου.
Δεν υπάρχουν καλές και κακές παρατάξεις, υπάρχουν καλοί και κακοί, σκάρτοι ή έντιμοι άνθρωποι και στις δυο πλευρές. Και η απόδοση ευθυνών γίνονται πάντοτε κατά περίπτωση. Η συλλογική ευθύνη της Δεξιάς ή της Αριστεράς και το ηθικό πλεονέκτημα της Δεξιάς ή της Αριστεράς ανήκουν σε άλλες εποχές.
Κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν σας δίνει συγχωροχάρτι σήμερα αν του δηλώσετε την κομματική σας ταυτότητα και δεν συμπεράνει από αυτό τις σεξουαλικές σας προτιμήσεις ή αν έχετε έφεση στα σεξουαλικά εγκλήματα.
Το να προσπαθεί να πολιτικοποιήσει κάποιος ένα φαινόμενο το οποίο σαφέστατα δεν είναι πολιτικό, θα μπορούσε - για να χρησιμοποιήσω και το λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ - να συμβεί στη βάρδια του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως, βέβαια, είναι γελοίο να πιστεύει κανείς ότι ο Λιγνάδης μεταλλάχθηκε σε βιαστή και παιδεραστή στις 7 Ιουλίου 2019 όταν έγιναν οι εκλογές ή ότι έγινε βιαστής και παιδεραστής μόλις διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, δηλαδή τον Αύγουστο του 2019. Και ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια επειδή ήταν απλώς ένας καταξιωμένος θεατράνθρωπος δεν πείραζε να φωτογραφηθείς μαζί του παρόλο που υποτίθεται ότι ήξερες πως είναι παιδεραστής και βιαστής. Και τα δυο είναι τερατώδεις ανοησίες…
*Ο Πέτρος Τατσόπουλος είναι Έλληνας συγγραφέας και πολιτικός.
