Η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εκπαιδευτικών, σαν άλλοι κλεφταρματωλοί, πολεμούν την αξιολόγηση. Αντί να αφουγκραστούν την κοινωνία, που ιεραρχεί την εκπαίδευση των παιδιών πολύ ψηλά στις προτεραιότητες της και υπερακοντίζει για την αξιολόγηση, οι συνδικαλιστές ηγεσίες και όσοι εναντιώνονται διαχρονικά στην εξέλιξη της παιδείας στη χώρα μας, υψώνουν και πάλι τις ημέρες αυτές ένα μεγάλο «όχι».
Συμβαίνουν όλα αυτά σε μια στιγμή που η κοινωνία απαλείφει ιδεολογικά πρόσημα και αναζητά λύσεις σε βαλτωμένα για δεκαετίες θέματα, θέλει προτάσεις και θετικό λόγο, νέες προοπτικές. Όταν η ΟΛΜΕ απεργεί κατά της αξιολόγησης είναι ήδη κοινωνικά απομονωμένη και μοιάζει να προαναγγέλλει «τρικυμία σε ποτήρι». Γι' αυτό κηρύσσει απεργίες και συμμετέχει μόλις το 1%-2% των εκπαιδευτικών. Όταν τα κόμματα στηρίζουν τις απεργίες των συνδικαλιστών της εκπαίδευσης κατά της αξιολόγησης, δεν έρχονται σε κόντρα μόνο με την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά και με την πλειοψηφία των οπαδών τους.
Προσοχή: Δεν μιλάμε για θέμα που αφορά τους έχοντες! Προβληματικά δημόσια σχολεία, με δασκάλους και καθηγητές που δεν αξιολογούνται, κάνουν ζημιά στα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτούς, των οποίων το συμφέρον υποτίθεται ότι προασπίζονται οι συνδικαλιστές. Είναι σε βάρος των παιδιών που δεν μπορούν να πάνε σε ιδιωτικό σχολείο. Αναγκαστικά επιλέγουν το δημόσιο της περιοχής τους, πληρώνουν το τίμημα της αδυναμίας τους και συμπράττουν σε αυτό, κρατώντας καθηλωμένα τα παιδιά, όλοι οι λεβέντες, τόσο της δεξιάς, όσο και της αριστεράς. Τα ιδιωτικά είναι που πριμοδοτεί η υποβάθμιση των δημόσιων σχολείων, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του '80 επί Ανδρέα Παπανδρέου.
Τότε όμως, όπως και τη δεκαετία του '90, η κοινωνία δεν είχε ακόμη ξεφύγει από τα θεωρητικά σχήματα, από ρητορικές που σήμερα μοιάζουν γραφικές και δεν πείθουν ούτε τα μέλη των κομμάτων που εκφέρουν παρόμοιο λόγο. Σήμερα οι πολίτες τοποθετούνται με βάση το σχήμα λογικό-παράλογο, ορθολογικό-ανορθολογικό, μέλλον-παρελθόν.
Κι όμως, ΔΟΕ και ΟΛΜΕ επιμένουν στο ίδιο «σίριαλ», εκτός των προταγμάτων, έξω από αυτά που ζητάει η κοινωνία.
Συμβαίνουν όλ' αυτά σε μια χώρα, που σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του συστήματος Pisa (2018), οι μαθητές έχουν δραματικά χαμηλές επιδόσεις. Στην ανάγνωση, που ήταν το κύριο θέμα της PISA 2018, τα παιδιά 15 ετών στην Ελλάδα συγκέντρωσαν 457 μονάδες έναντι 487 μονάδων κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ. Κατά μέσο όρο, τα παιδιά ηλικίας 15 ετών έλαβαν 451 βαθμούς στα μαθηματικά σε σύγκριση με 489 βαθμούς κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ. Στην Ελλάδα, η μέση επίδοση στην επιστήμη των 15χρονων ήταν 452 μονάδες, έναντι 489 μονάδων κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ.
Αν πάντως, υπάρχει μια απάντηση στη βαθιά ριζωμένη νοοτροπία και τις πιέσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών της εκπαίδευσης που αντιδρούν στην αξιολόγηση, αυτή είναι η ανταπόκριση των πρώτων 6.227 σχολείων σε σύνολο 14.000 μονάδων. Κοντά στα μισά σχολεία έχουν καταθέσει πλήρεις φακέλους αξιολόγησης στη σχετική πλατφόρμα, παρά την προσπάθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών να μποϊκοτάρουν το νόμο. Αν αυτές θέλουν να έχουν μέλλον, θα πρέπει να εναρμονιστούν με την πραγματικότητα και να αφουγκραστούν καλύτερα αυτά που ζητάει η κοινωνία. Έλεος πια!
* Ο Θάνος Βερέμης είναι αντιπρόεδρος Δ.Σ. ΕΛΙΑΜΕΠ, Ομότιμος Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιστορία, Διεθνείς Σχέσεις
