Του Γιάννη Σιδέρη
Ήταν δίκαιη η οργή που κατέκλυσε τα social media για το απρεπές - έως ανίερο -tweet του Πάνου Καμμένου, μέσω του οποίου ανακοίνωνε τον θάνατο του πιλότου Γιώργου Μπαλταδώρου.
Ο κ. Καμμένος έγραψε «ένας έλληνας πιλότος». Ο πιλότος επέστρεφε από αναχαίτιση, δηλαδή ήταν εν υπηρεσία, το όνομά του ήταν γνωστό, άρα δεν είναι «ένας». Η οφειλόμενη τιμή σε κάποιον που θυσιάστηκε στο καθήκον, απαιτούσε αναφορά στο όνομά του.
Τα υπόλοιπα, ότι βρίσκεται «στο πάνθεον των ηρώων» και ότι έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδας, είναι ηχηρή αλλά κενή συνθηματολογία. Ειδικά αυτό το «υπέρ πίστεως» ήταν αυθαίρετη ψηφοθηρία του κ. Καμμένου και όχι του υπουργού Άμυνας κοσμικής χώρας.
Το ίδιο αυτό tweet, ως ενέργεια, ήταν απαράδεκτο. Ο θάνατος ενός πιλότου που έπεσε στο καθήκον, επέβαλε πρωτίστως την γνωστοποίηση της απώλειάς του από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας με επίσημη, λιτή και σοβαρή ανακοίνωση. Όχι από τον προσωπικό λογαριασμό του κ. Καμμένου, από τον οποίο ο γιος του (κατά δήλωση δικαιολογίας του υπουργού) ανεβάζει γραβάτες με γεννητικά όργανα.
Σαφώς ο υπουργός Άμυνας δικαιούται να εκφράσει την θλίψη του από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, αφού όμως υπάρξει η επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου, και μόνο τότε.
Ακόμη χειρότερα, το tweet μάλλον γράφτηκε πριν ενημερωθεί η οικογένειά του. Δημοσιογράφοι που έσπευσαν στο σπίτι του πιλότου έμαθαν ότι η οικογένεια ενημερώθηκε από τους συναδέλφους του πιλότου και όχι από το υπουργείο Αμυνας.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι το μαθαίνουμε από το twitter και δεν αγγίζει μόνο τον κ. Καμμένο. Το περιστατικό με την υποτιθέμενη πτήση το μάθαμε από non paper του Μαξίμου και από ένα retweet που έκανε ο υπουργός Αμυνας σε tweet συνεργάτιδός του, με την κυρά τη Ρω που «δεν την ενοχλεί κανείς».
Πάντως επί του κ. Καμμένου συνέβησαν και άλλα: δύο έλληνες στρατιωτικοί αιχμαλωτίστηκαν και βρίσκονται όμηροι (κατά τη δική του εκτίμηση) στην Τουρκία, ενώ στον ίδιο οι Τούρκοι δεν επέτρεψαν να πλησιάσει τα Ίμια για την ρίψη στεφάνου.
Δεν λέμε ότι φταίει ο υπουργός γι'' αυτά. Λέμε ότι πλέον - αν του επιτρέπει ο χαρακτήρας του - είναι ανάγκη να αλλάξει την εικόνα του. Να γίνει πιο υπηρεσιακός, πιο τυπικός, πιο θεσμικός. Οι καιροί είναι ανήσυχοι, δεν ξέρουμε στο άμεσο μέλλον τι μπορεί να συμβεί, και δεν μπορεί ο υπουργός Αμυνας τη μια να μιλάει με καφενόβιο τσαμπουκά για τους όποιου εχθρούς και από την άλλη να μη ακολουθεί το πρωτόκολλο που επιβάλλεται στο αξίωμά του.
