Αυτός ήταν ο πηχυαίος τίτλος του φύλλου της 23ης Μαρτίου εν έτει 1965 της τουρκικής ημερήσιας Τερζουμάν, όταν η Τουρκία έβραζε και πάλι εξαιτίας των εκδηλώσεων μνήμης για τα 50χρονα από τη γενοκτονία των Αρμενίων σε Αμερική και Ευρώπη. Και να σκεφθεί κανείς ότι η εφημερίδα φημιζόταν για…την ηπιότητα γραφής των συντακτών της, που εκείνη την ημέρα ξεπέρασαν τον εαυτό τους καταγγέλλοντας τους Αρμένιους ως ληστές και πως «οι Ρωμιοί είναι εκείνοι που τους υποκινούν κατά των Τούρκων».
Το 2007,με την αναγνώριση από τη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, προστέθηκε άλλη μία χώρα στις 32 μέχρι σήμερα που έχουν αναγνωρίσει την αρμενική γενοκτονία στην οποία τα διπλωματικά έγγραφα της εποχής πολλών κρατών της Δύσης, ανάμεσά τους και της χώρας μας, αναφέρονται με τα μελανότερα χρώματα περιγράφοντας τις σφαγές που υπέστη ο μαρτυρικός αυτός χριστιανικός λαός που τότε κατοικούσε σε εδάφη της Ανατολίας, αλλά όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα ακόμη δεν μπορεί να ησυχάσει από την υποκινούμενη σε βάρος του επιθετικότητα των γειτόνων του.
Το Αρμενικό ζήτημα παραμένει επί δεκαετίες μέχρι σήμερα ένα από τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την Τουρκία τόσο σε επιστημονικό, όσο σε πολιτικό επίπεδο, κυρίως. Ακόμα δεν μπορεί να ξεχασθεί ο θόρυβος που ξέσπασε με τη στάση της Γαλλίας του Σαρκοζί, όταν ο τελευταίος επέμενε στην ψήφιση νόμου για ποινικοποίηση της άρνησης Γενοκτονίας των Αρμενίων, με την Τουρκία να ανακαλεί τον πρέσβη της στο Παρίσι, πίσω στην Άγκυρα.
Είναι γεγονός ότι η σημερινή Τουρκία δεν μπορεί εύκολα να συμφιλιωθεί με το ζήτημα της αρμενικής γενοκτονίας. Ένα σημαντικό εμπόδιο της πρόσβασης που μπορούν να έχουν οι Τούρκοι ιστορικοί σε έγγραφα της εποχής – γιατί για αλλοδαπούς δεν τίθεται καν θέμα αφού ισχύει καθεστώς αυστηρής απαγόρευσης – είναι η ίδια η γλώσσα, καθώς όλα τα κείμενα προ της μεγάλης μεταρρύθμισης του 1928 είναι γραμμένα σε οθωμανική γραφή.
Το δράμα των Αρμενίων κορυφώθηκε όταν οι ίδιοι, μαζί τους και οι Έλληνες Πόντιοι, εκδήλωσαν την επιθυμία τους να σχηματίσουν τα δικά τους εθνικά κράτη μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και, βεβαίως, κανείς ούτε και έγκριτοι Τούρκοι ιστορικοί αμφισβητούν το γεγονός ότι οι γενοκτονίες που διέπραξε η Τουρκία αποτέλεσαν τον καθοριστικό παράγοντα για την ανάδυση της σύγχρονης Τουρκίας από τους Νεότουρκους.
Εν κατακλείδι, το ζήτημα της τουρκικής ευθύνης για τις γενοκτονίες που διαπράχθηκαν στο εσωτερικό της δεν είναι μια εύκολη υπόθεση για τη γείτονα, αφού ξεκινώντας από την επίσημη ιστοριογραφία της καταλήγει σε ζήτημα της εξωτερικής της πολιτικής. Χαρακτηριστική η προσπάθειά της να εμποδίσει τη διεξαγωγή το 2014 διημερίδας στο Βέλγιο που γινόταν με την υποστήριξη της Προεδρίας της κυβέρνησης της Βαλλονίας με θέμα την άλλη μεγάλη γενοκτονία, εκείνη των Ποντίων. Ανεπιτυχώς, ευτυχώς, αφού οι εργασίες ολοκληρώθηκαν με καμιά εκατοστή Τούρκους οικονομικούς μετανάστες να διαμαρτύρονται με πανώ και ασχημίες υπέρ της πατρίδας τους που κατά τα άλλα τους ξαπέστειλε να σκάβουν τους υγρούς και σκοτεινούς δρόμους των βελγικών ορυχείων για να ζήσουν τις οικογένειές τους..
