Της Ειρήνης Καρανασοπούλου
Λέγεται Νόρμπερτ Χόφερ, είναι 45 ετών, εμφανίσιμος – κι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα την ερχόμενη Κυριακή να αναδειχθεί νέος πρόεδρος της Αυστρίας.
Η...ιδιορρυθμία του έγκειται στο γεγονός ότι ανήκει στο ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας – κι ως υποψήφιός του απέσπασε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών το 35% των ψήφων. Εφόσον εκλεγεί, η χώρα θα αποκτήσει για πρώτη φορά έναν πρόεδρο που αντιτίθεται στην πολυπολιτισμικότητα, την παγκοσμιοποίηση και τη «μαζική μετανάστευση», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος την άφιξη των προσφύγων από τη Συρία και αλλού το τελευταίο διάστημα. Χαρακτηρίζει μάλιστα τον αντίπαλό του της ερχόμενης Κυριακής, τον Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλλεν «Πράσινο Φασίστα».
Στην Αυστρία, όπως και σε αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ο πρόεδρος έχει εν πολλοίς διακοσμητικό ρόλο. Όμως, εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία και διατηρεί το προνόμιο να διαλύσει τη Βουλή και την κυβέρνηση και να προκηρύξει εκλογές εφόσον το κρίνει – αν και κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει μέχρι τώρα. Μέχρι τώρα, όμως, δεν υπήρχε και πρόεδρος από την ακροδεξιά.
Ήδη, το 35% που απέσπασε ο μειλίχιος 45άρης έχει προκαλέσει τριγμούς στην πολιτική σκηνή της Αυστρίας. Ο καγκελάριος Φάιμαν, των Σοσιαλιστών, παραιτήθηκε κι αντικαταστάθηκε από ένα «αουτσάιντερ». Η παραδοσιακή συμμαχία Σοσιαλιστών – Χριστιανοδημοκρατών κινδυνεύει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, έχοντας τους υποψήφιους και των δυο κομμάτων με μόλις 22% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Και, το κυριότερο, με κανένα από τα δυο κόμματα να μην αποκλείει μελλοντικές συνεργασίες με την ακροδεξιά, παρόλα όσα έλεγαν κατά το παρελθόν. Με την έννοια αυτή, κάποιοι πιστεύουν ότι η Αυστρία είναι έτοιμη να ακολουθήσει το προηγούμενο της Φιλανδίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Ελβετίας, όπου η ακροδεξιά εισήλθε σε κυβερνητικά σχήματα.
Ορισμένοι θέλουν να υποτιμήσουν το φαινόμενο – στο κάτω κάτω, λένε, η Αυστρία είναι μόλις 9 εκατομμύρια, δε θα αλλάξει κι ο ρους της Ιστορίας. Όμως, εάν δει κανείς ποιοί συνεχάρησαν τον κ. Χόφερ για τη νίκη του στον πρώτο γύρο, μπορεί να ανησυχήσει λίγο παραπάνω. Η κ. Λεπέν από τη Γαλλία, ο κ. Ντεβίλντερς από την Ολλανδία, η Εναλλακτική για τη Γερμανία....και πάει λέγοντας. Συμπέρασμα; Η ακροδεξιά στην Ευρώπη – στην ΕΕ – συντονίζεται κι οργανώνεται. Κι οι επιδιώξεις της μόνον ευρωπαϊκές δεν είναι. Η...προθυμία δε με την οποία κατεστημένες δυνάμεις συζητούν τη συνεργασία τους μαζί της, καθιστά την επιρροή της ακόμη μεγαλύτερη. Οπότε η «μετάλλαξη» της Ένωσης σε κάτι άλλο – σε εθνικιστικά κράτη, ας πούμε, που υπάγονται σε ένα χαλαρό σύνολο – δε μπορεί να αποκλειστεί, παρά τις μεγαλοστομίες διαφόρων «ευρωπαϊστών».
