Κάτι η υπερπροσπάθεια που γίνεται από την Ελλάδα στο εξωτερικό, κάτι ο νόμος για τις φορολογικές απαλλαγές, έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα.
Ο Αντόνιο Μπαντέρας θα γυρίσει στη Θεσσαλονίκη τη νέα του ταινία Barracuda.
Πλην, μόλις άρχισε επιτέλους να κινείται κάτι ως προς τα κινηματογραφικά γυρίσματα έ-ε-ερχεται η συνδικαλιστική ηγεσία του θεάματος- ακροάματος. Πανηγυρίζετε, λέει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος- Ακροάματος σε υπουργούς, υφυπουργούς και στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, αλλά… «για την κινηματογραφική κοινότητα το τοπίο δεν είναι τόσο ειδυλλιακό ούτε όμως και αναπτυξιακό.»
Τι θέλει να πει η ΠΟΘΑ με την επιστολή της με την οποία μόνο κακά βρίσκει να πει για τα γυρίσματα της Barracunda στη Θεσσαλονίκη; Πως (κατ’ αυτήν) ελάχιστοι επαγγελματίες από τη χώρα μας θα εργαστούν, «αφού όλες οι θέσεις εξειδικευμένου προσωπικού έχουν στελεχωθεί με εργαζόμενους από γειτονικές χώρες, με αμοιβή αρκετά κατώτερη από την αμοιβή των αντίστοιχων εργαζομένων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα.» «Σύμφωνα με πληροφορίες» πάντοτε. Δεν το έχουν εξακριβώσει, καν.
«Ταυτόχρονα», λένε «θα δικαιούται να έχει μία γενναία χρηματοδότηση από το ΕΚΟΜΕ μέσω του cash rebate, της τάξεως των 4 από τα συνολικά 20 εκατομμύρια που διαφημίζεται ότι είναι ο προϋπολογισμός της ταινίας.»
Υποθέτουμε για την οικονομία της συζήτησης πως όλα όσα παρατίθενται είναι αληθινά. Η ερώτηση όμως δεν μπορεί να είναι (ή δεν μπορεί να είναι μόνο) και τι κάνει η κυβέρνηση για να αλλάξει την κατάσταση; Πρέπει πρωτίστως να είναι και τι θα κάνει η ΠΟΘΑ και το κάθε σωματείο για να αλλάξει την κατάσταση;
Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ώστε… να εξαγγελθούν κινητοποιήσεις. Εδώ μιλάμε για ιδιωτικές παραγωγές, οι όροι των οποίων συνομολογούνται μεταξύ ιδιωτών. Όπως ο νόμος επιτρέπει στις επιχειρήσεις να φεύγουν στο εξωτερικό, έτσι επιτρέπει και την είσοδο ξένων εργαζομένων στη χώρα μας.
Επομένως, κάτι άλλο χρειάζεται. Διάλογος, που όμως αποτελεί φόβητρο, ανάμεσα στην πολιτεία και τους συνδικαλιστές για το πώς θα εργαστούν περισσότεροι Ελληνες σε μια τέτοια παραγωγή. Ακόμα και αν δεν τον κάνουν τώρα, θα αναγκαστούν, εφόσον φαίνεται επιτέλους να ανοίγει ο δρόμος για ανάλογες κινηματογραφήσεις.
Η στείρα άρνηση, δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διεκδικήσει κανείς τα δικαιώματά του. Πάντως όχι δεσμευόμενος να αναδείξει «ενδεχόμενα φαινόμενα καταπάτησης της εργατικής νομοθεσίας ή τον κανόνων υγείας και ασφάλειας, καθώς και οποιαδήποτε προσπάθεια συγκάλυψης ενδεχόμενων παραλείψεων» (Ακόμα δεν τον είδαμε, παρανομία τον βαφτίσαμε).
Τέλος, κλεισμένοι στο συνδικαλιστικό τους καβούκι, οι συνδικαλιστές μετράνε μόνο τον αντίκτυπο που θεωρούν ότι θα έχει στο δικό τους επάγγελμα και αποφαίνονται πως δεν κερδίζει κάτι η χώρα μας. Μεταφορές, ξενοδοχεία, εστίαση, καφέ, αναφορές στον ξένο Τύπο, ακόμα και απόκτηση τεχνογνωσίας, δεν περιλαμβάνονται στον… προϋπολογισμό της χασούρας. Αυτό έλειπε…
Επειδή πάντως η πραγματική ζωή πάντοτε κερδίζει, στη Θεσσαλονίκη γίνεται πανζουρλισμός για το πώς θα εξυπηρετηθεί η παραγωγή. Κομπάρσοι, επιπλοποιοί, τεχνικοί, εστιάτορες, ιδιοκτήτες κέτερινγκ μετέχουν ήδη στην προετοιμασία, ενώ οι παραγωγοί δέχονται αμέτρητα e-mail με αιτήσεις. Αυτό κάτι θα έπρεπε να λέει, κανονικά. Τι σημαίνει όμως κανονικότητα για τους συνδικαλιστές;
