Διάβασα πρόσφατα το τιτλοφορούμενο «(ΤΑ) ΣΥΝΟΡΑ» -και προλογιζόμενο από τον Άγγελο Συρίγο- έργο του πρέσβεως Αλέξανδρου Μαλλιά, διαχρονικού και ακραιφνούς, μολονότι όχι παρωπιδοφόρου ή φανατικού, πολέμιου των συμφωνιών των Πρεσπών.
Θεωρητικά το έργο βασίζεται σε μια κραυγαλέα αντίφαση: Ενώ ακόμη και σήμερα -είναι πρόσφατο το έργο- ο κ. πρέσβυς επιμένει να αναδεικνύει τις βλαπτικές και επικίνδυνες για τα εθνικά μας συμφέροντα ρυθμίσεις των συμφωνιών αυτών, ταυτόχρονα προτείνει –σελ. 52- «τη σύσταση, υπό τον κύριο πρωθυπουργό ή στο Υπουργείο Εξωτερικών, ενός Παρατηρητηρίου Ελέγχου Εφαρμογής της Συμφωνίας»!!!
Προφανώς θα μπορούσε κάποιος, περισσότερο ή λιγότερο κακοπροαίρετος, να αναδείξει αυτή την κραυγαλέα αντίφαση των «Πρεσπομάχων»: Προς τι τέτοιος ζήλος για την πλήρη και ακριβή εφαρμογή μιας –κατά τα λεγόμενά τους- εθνοβλαπτικής διεθνούς συμφωνίας;
Καλοπροαίρετα, ωστόσο, θα δεχόμουν πως το νόημα της αξίωσης αυτής του συγγραφέα είναι «να επιτηρούμε τουλάχιστον, ως προς την πιστή και ακριβή εφαρμογή τους, τα λίγα έστω και ασύμμετρα προς τις δικές μας παραχωρήσεις, που μας προσφέρονται από τη συγκεκριμένη συμφωνία»…
Ωστόσο η αντίφαση, κραυγαλέα καθ’ εαυτήν και δηλωτική ενός τρόπου σκέψης, βρίσκεται αλλού στο βιβλίο. Ο συγγραφέας του αναδεικνύει με ενάργεια τις εθνολογικές και θρησκευτικές/πολιτισμικές βάσεις μιας δυνητικής διείσδυσης Αλβανίας και Βουλγαρίας, χωρών γεωπολιτικά και ιστορικά με μακροπρόθεσμα συμφέροντα πάντα αντίθετα προς τα δικά μας, στον μικρό βόρειο γείτονά μας (χώρα περίκλειστη, χωρίς επίφοβο στρατό και εξαρτημένη από εμάς τόσο οικονομικά όσο και για να βρίσκει θαλάσσια διέξοδο).
Την ενδεχόμενη αποσύνθεση/διάλυση του οποίου δείχνει και αυτός να φοβάται. Ενώ δεν αρνείται τη συμβολή του ονόματος και της μακεδονικής ταυτότητας στη συνεκτικότητά του. Όπως βέβαια δεν αρνείται τη σημασία της ενσωμάτωσης της χώρας αυτής στους δυτικούς θεσμούς, χωρίς την οποία θα ήταν πιθανότατη η εξαιρετικά επικίνδυνη για μας «δορυφοροποίησή» της από μεγάλες, εχθρικές προς τη Δύση, -ευρασιατικές- Δυνάμεις…
Δια ταύτα…
Και με δεδομένο πως -και- στις διεθνείς σχέσεις ουδέν κατακτάται χωρίς παραχωρήσεις: Χώρες που τις αρνήθηκαν, χώρες που εγκλωβίστηκαν σε έναν άκαμπτο εθνικιστικό μαξιμαλισμό είδαμε πού κατάντησαν… (Η Γερμανία έχασε την κοιτίδα της, το σημερινό Καλίνιγκραντ, και πολλές ακόμη περιοχές εθνολογικά δικές της… Η Βουλγαρία έμεινε χωρίς έξοδο στο Αιγαίο… Η Σερβία βρέθηκε γενικώς χωρίς έξοδο στη θάλασσα και έχασε το Κόσσοβο, το οποίο επίσης έβλεπε σαν εθνολογική κοιτίδα της… Και ας μην θυμηθούμε τα όσα έζησε η Ελλάδα ακριβώς ένα αιώνα πριν από σήμερα, έστω και αν η συμφορά εκείνη επέτρεψε τελικά στη χώρα να αποκτήσει εθνολογική ομοιογένεια και να επιβιώσει…)
Νομίζω πως αυτό μπορεί και πρέπει να πιστωθεί στον Τσίπρα, ανεξαρτήτως των όποιων, ενδεχομένως ιδιοτελών, κινήτρων του: Να διχάσει τον βασικό του αντίπαλο, να αποκτήσει σε προσωπικό επίπεδο διεθνή ερείσματα, να έχει και κάτι θετικό -τουλάχιστον για τμήμα της κοινωνίας- να προβάλει από την κυβερνητική θητεία του και όχι μόνο βοσκοτόπια, Παπαγγελόπουλους και «θανική» ή θανάσιμη αντίληψη για τη λειτουργία των θεσμών κοκ…
Χωρίς βέβαια η καλόπιστη αναγνώριση μιας εξ αντικειμένου εθνικής προσφοράς στον ηγέτη της σημερινής μείζονος αντιπολίτευσης να καθιστά λιγότερο ανεπιθύμητη την επάνοδό του στην εξουσία: Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο για τον άνθρωπου που συγκυβέρνησε με τον Καμμένο (άρα γιατί όχι και με τον Βελόπουλο;), που -σε αντίθεση με ό,τι (δεν) έκαναν ο Ράλλης το 1981 και ο πατέρας Μητσοτάκης το 1993- ψήφισε την απλή αναλογική, άρα την παρατεταμένη «μπαχαλώδη» ακυβερνησία, που υπόσχεται πλήρη έλεγχο όλων των αρμών της εξουσίας την επόμενη φορά και που δίνει τόσες και τέτοιες υποσχέσεις από τη Θεσσαλονίκη, ώστε να δείχνει ότι έχει και γι’ αυτόν εφαρμογή το λεχθέν για τους Βουρβόνους: Ουδέν λησμόνησε (από τον προ 10ετίας εαυτό του), ουδέν έμαθε από τα πάθη στα οποία οδήγησε τον τόπο…
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ "ΕΞΙ". Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη.
