Tου Γιάννη Σιδέρη
Η θερινή ραστώνη δεν ισχύει για την πολιτική ζωή. Η κυβέρνηση ξεκίνησε ορμητικά να νομοθετεί και αυτό είναι στα θετικά της. Το εισπράττει άλλωστε και η κοινή γνώμη. Μόνο που η πρόσκαιρη επιδοκιμασία της δεν θα πρέπει επ΄ουδενί να θεωρηθεί ως ήδη… δικαίωση. Να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ βγήκε με 36,5%, τον Μάρτιο του 15 δημοσκοπικά ξεπερνούσε το 40%. Αν εκτάκτως έκανε εκλογές τότε θα σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση χωρίς να έχει ανάγκη τον Πάνο.
Κοντά στο 70% των πολιτών ήταν ικανοποιημένο από τον τρόπο που διαπραγματευόταν, και ακόμη μεγαλύτερο ήταν το ποσοστό αυτών που ήταν ικανοποιημένοι από την πορεία της. Όσοι την επέκριναν, όχι μόνο οι πολιτικοί αντίπαλοι αλλά και οι αδέσμευτοι δημοσιολογούντες, γίνονταν αυθωρεί και παραχρήμα απόβλητοι.
Ήταν προδότες, υπονομευτές της εποποιίας της χώρας προς την νέα απελευθέρωσή της. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούσαν φωτογραφίες των παλιών πεντοχίλιαρων, όπου στη θέση του Κολοκοτρώνη είχε πάρει θέση ο νέος Κολοκοτρώνης, ο Γιάνης, που ως Αι Γιώργης σκότωσε τον όφι της τρόικα, και αποτίναζε την απεχθή σκλαβιά από τη δύστηνη μπότα των δανειστών.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έπλεαν σε πελάγη πολιτικής και υπαρξιακής ευτυχίας. Εβδομήντα χρόνια η Βάρκιζα άρχισε να δικαιώνεται, ο λαός επανερχόταν στο προσκήνιο της ιστορίας υπό τη φωτισμένη καθοδήγηση της δρακογενιάς.
Μόνο ένας ήταν εκτός κλίματος και δεν συμμεριζόταν τη γενική ευωχία. Ο τότε ευρωβουλευτής του κόμματος, που δεν ήταν σαρξ εκ της σαρκός του, Κώστας Χρυσόγονος, και ο οποίος με επιστολή του στον Τσίπρα προειδοποιούσε ότι η ρότα του καραβιού είναι ολοταχώς προς τα βράχια και θα στουκάρει. Αλλά οι αλαλαγμοί χαράς, η μεγαλαυχία και –κυρίως – η ασχετοσύνη, παρέκαμψαν τις προειδοποιήσεις. Έτσι ο ευτυχής λαός ξύπνησε απότομα το Καλοκαίρι, ιδροκοπώντας στα ΑΤΜ και σε όσα ακολούθησαν έκτοτε.
Οπότε οι θετικές δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ας μην επαναπαύσουν τους κυβερνώντες. Τέτοιες, και πιο έγκυρες, θα έρθουν τον Σεπτέμβριο, αλλά δεν θα έχουν καμιά σημασία. Απλώς θα είναι ένα αεράκι φρεσκάδας που διαπερνά το εκλογικό σώμα. Αεράκι που λειτουργεί και… αυθυποβλητικά, επειδή και το ίδιο το κοινό νιώθει την ανάγκη της αναγεννημένης ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση εξέπληξε γιατί λειτουργεί με ρυθμούς πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα. Όσοι εξ' επαγγέλματος παρακολουθούμε την ειδησεογραφία, είχαμε εκπλαγεί (βασικά δεν τα πιστεύαμε), όταν πέρυσι τέτοιον καιρό είχαν δημοσιευθεί λεπτομερείς αρχές των νομοσχεδίων που πέρασαν χθες από το υπουργικό συμβούλιο.
Υποθέτει κανείς ότι με τέτοια προνοητικότητα θα έχουν προϋπολογίσει και προκαθορίσει τις αντιδράσεις που θα είναι έντονες σε επί μέρους θέματα. Ένα από αυτά το περίφημο «άσυλο». Μοναδικό στον πλανήτη, επειδή ο Αντρέας όταν ήρθε θέλησε να κανακέψει και να ενσωματώσει ψηφοθηρικά την ριζοσπαστικοποιημένη (στα συνθήματα) νεολαία.
Έκτοτε το άσυλο έγινε το απόλυτο φετίχ της Κεντροαριστεράς και της αριστεράς πασών των αποχρώσεων. Το Αγιο Δισκοπότηρο της ελευθερίας (το οποίο βέβαια κακοποιήθηκε πολλαπλώς και βιαίως). Το γεγονός ότι σε όλο τον πλανήτη δεν υπάρχει τέτοιος νόμος, είναι γιατί προφανώς εκεί… δεν υφίστανται ακαδημαϊκές ελευθερίες!
Προς το παρόν η κύρια αίσθησή μας είναι ότι η κυβέρνηση δρομολόγησε τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους. Ανεξαρτήτως της πολιτικής κριτικής που σαφώς θα υποστεί εν καιρώ, σαφώς δαμόκλειο σπάθη θα αποτελέσει η οικονομία. Όμως η ανάπτυξη προσελκύεται, υποβοηθείται, αλλά αφενός δεν διατάσσεται, αφετέρου υπόκειται σε επιρροές εξωτερικού περιβάλλοντος (πχ συμπεριφορά Τουρκίας, ή σχέσεις Ιράν – ΗΠΑ, με όσα συνεπακόλουθα στην τιμή του πετρελαίου).
Εκείνο που μπορεί ήδη να κάνει, και δεν θα έχει δικαιολογία αν δεν το κάνει, είναι να σαρώσει τις αράχνες από τον κρατικό μηχανισμό. Δεν θέλει χρήμα. Θέλει πολιτική «αυταπάρνηση», δηλαδή άγνοια του πολιτικού κόστους, γιατί θα έρθει σε ρήξη με παγιωμένες νοοτροπίες, αλλά και πολιτικές προστασίες του εκλογικού τους σώματος από τα κόμματα αντιπολίτευσης.
Αυτό, εάν το κατορθώσει, θα γίνει εμβρυουλκός και της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού, και ίσως να εμπεδώσει μια διαφορετική νοοτροπία στο κοινωνικό σώμα. Δηλαδή στην παρούσα συγκυρία θεωρούμε ότι κρίνεται κάτι περισσότερο από την αποτυχία ή όχι της ΝΔ, ως κόμματος. Κρίνεται αν η Ελλάδα θα εισέλθει στην χορεία των σύγχρονων κρατών, και δεν θα παραμείνει βαλκανικό απολίθωμα.
Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε γιατί δεν είχε τα προσόντα, παρότι είχε άφθονη λαϊκή πίστωση. Ήταν καθηλωμένος στον προηγούμενο αιώνα. Ο Μητσοτάκης καλείται να αποδείξει αν συμβαδίζει με τον παρόντα.
