Ακούγεται τρομακτικό, η παγκόσμια κοινότητα να εθιστεί στους καθημερινούς ρωσικούς βομβαρδισμούς στην Ουκρανία. Τα 109 άδεια καρότσια της πόλης Λβιβ που συμβολίζουν τα 109 παιδιά που έχασαν τη ζωή τους από τους βομβαρδισμούς των Ρώσων εισβολέων, θα μας συγκινήσουν στην αρχή, θα κινητοποιήσουν τη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά μέχρις εδώ. Ενδέχεται αυτός ο πόλεμος στην Ευρωπαϊκή ήπειρο να λάβει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αργόσυρτης διαδικασίας φθοράς τόσο για την Ουκρανία όσο και για τη Ρωσία. Κυρίως για τη Ρωσία. Οι Ουκρανοί πολεμούν υπέρ βωμών και εστιών.
Είναι ντροπιαστικό για το ρωσικό στρατό να καταφεύγει στη βοήθεια Τσετσένων ατάκτων και τζιχαντιστών μισθοφόρων. Ακόμα πιο ντροπιαστικές είναι οι εικόνες Ρώσων αιχμαλώτων. Εικοσάχρονα παιδιά που δε μπορούν να καταλάβουν γιατί πολεμάνε, γιατί έχουν εισβάλει σε μια γειτονική χώρα. Σήμερα στην Ουκρανία, εκτός από τους μισθοφόρους, πολεμά η ρωσική γενιά των Mc Donald και των iphone. Παιδιά που γνώρισαν την καπιταλιστική ευμάρεια, μια γενιά που ουδεμία σχέση έχει με τις ηρωικές εποχές των μπολσεβίκων και του Κόκκινου Στρατού.
Στο κάτω-κάτω, τότε πολεμούσαν αμυνόμενοι για την πατρίδα τους. Ήταν ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος.
Σήμερα αυτά τα παιδιά διεξάγουν έναν επιθετικό πόλεμο γιατί αυτό αποφάσισε ένας ηγέτης, για την ψυχική υγεία του οποίου υπάρχουν πολλά ερωτηματικά.
Ο Μ. Γκορμπατσόφ από το 1987 αντιλήφθηκε πως ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ήταν αδιέξοδος για τη Σοβιετική Ένωση, είχε σημαντικό οικονομικό κόστος και το κυριότερο προκαλούσε σημαντικά προβλήματα στη διεθνή θέση της πατρίδας του. Και αποφάσισε να τον τερματίσει. Αυτή η ήττα αποτέλεσε το προοίμιο -όπως έγραψε ο Κ. Καστοριάδης- της πτώσης του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Σήμερα, όλα δείχνουν πως ο ρωσικός στρατός βρίσκεται σε ένα επιχειρησιακό αδιέξοδο και ο Πούτιν μπροστά σε ένα πολιτικό αδιέξοδο. Και μαζί του όλο το σύστημα εξουσίας που έκτισε αυτά τα είκοσι χρόνια.
Σε αυτά τα ολοκληρωτικά και άκαμπτα συστήματα, σε συστήματα που δε διαθέτουν ασφαλιστικές θεσμικές δικλείδες, μια μικρή ρωγμή μπορεί να μετατραπεί τάχιστα σε ένα μεγάλο ρήγμα.
Αν το σύστημα Πούτιν βρίσκεται σε παρόμοια φάση, αυτό θα εξαρτηθεί από δύο παράγοντες: πρώτον, από το πόσο θα διαρκέσει ο πόλεμος και δεύτερον, από το πόσους θα θεωρήσει υπεύθυνους ο Πούτιν για του ουκρανικό φιάσκο. Αν κάποιοι συνεργάτες του αισθανθούν πώς απειλούνται, ουδείς γνωρίζει πώς θα αντιδράσουν, και αυτό το ενδεχόμενο ας το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Πολιτικά συστήματα χωρίς θεσμούς, λύνουν τις εσωτερικές συγκρούσεις στα παρασκήνια, με συνωμοτικές διαδικασίες.
Και η Ουκρανία; Και οι Ουκρανοί; Αυτοί αμύνονται για την πατρίδα τους, με παλλαϊκή άμυνα και αποτελούν ένα πρότυπο για τους λαούς που δέχονται εισβολή. Γνωρίζουν άριστα τις συνέπειες που έχει για τις ζωές τους και τις υποδομές τους αυτή η στάση. Έχουν κάνει τις επιλογές τους.
Κάθε ημέρα που περνά και αντιστέκονται, είναι μια ακόμα ημέρα νίκης.
