Να συμφωνήσω ότι η εκτελεστική εξουσία (δηλαδή η κυβέρνηση που διοικεί τα υπουργεία, που εποπτεύουν τις δημόσιες υπηρεσίες) το πράττει, συχνά, πλημμελώς. Κυρίως επειδή ενισχύει την παγιωμένη αυθαιρεσία του κράτους. Θέλω όμως να συμφωνήσουμε όλοι πως το «αυθαίρετο» το έχουμε μέσα μας. Με όποια πρόφαση, είμαστε έτοιμοι, εμείς οι πολίτες, να κάνουμε κατά πώς μας «γουστάρει», μας «βολεύει» και, τελικά, μας «συμφέρει». Μια αίσθηση εγωισμού και νεποτισμού, βίας και αυταρχισμού διαπερνά συχνά την κοινωνία μας. Υπάρχει μια «δικαιολογία»: ορισμένοι πολιτικοί και συγκεκριμένα κόμματα συνηγορούν, προτάσσουν και υπεραμύνονται της αυθαίρετης συμπεριφοράς.
Αν συνδέσετε τις μειοψηφικές καταλήψεις με τις πλειοψηφικές αυθαιρεσίες θα βγάλετε το ίδιο, χρήσιμο πιστεύω, συμπέρασμα. Γνωρίζετε ήδη ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός αυθαιρέτων οφείλεται στην απερίγραπτη και άκαμπτη γραφειοκρατία: μια διαφοροποίηση της τελικής κατασκευής, μια προσθήκη, μια χρήσιμη υπερκατασκευή ή μια μερική τροποποίηση κάποια στιγμή δεν είναι το ίδιο με αυτό που συνήθως αποκαλούμε «αυθαίρετο». Εξάλλου, οι μνημειώδεις καθυστερήσεις στην έγκριση χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού, η απουσία της ενεργού πολεοδομίας στους δήμους και τις περιφέρειες ενισχύουν τις αυθαιρεσίες.
Παρομοίως αυθαίρετες είναι και οι καταλήψεις σχολείων, οι οποίες ετησίως και ενδημικά εμφανίζονται, αν και φέτος ήρθαν νωρίτερα λόγω Covid και πολιτικής αμηχανίας της αντιπολίτευσης. Το πιο αυθαίρετο από όλα όσα ισχυρίζονται οι λιγοστοί αυθαιρετούχοι καταληψίες και οι υποκινητές τους (κυρίως το ΚΚE και ασμένως ο ΣΥΡΙ- ΖΑ), είναι ότι η «διαμαρτυρία» τους θα επιβάλει την ορθή αντιμετώπιση του υγειονομικού! Τέτοια οκνηρία σκέψης.
Το μόνο δημοκρατικό και ασφαλές σχολείο είναι το Ανοικτό Σχολείο. Στις ιδέες αλλά και στις συμπεριφορές. Ο δογματισμός και η στενομυαλιά των κομματικών υποκινητών, την οποία με μιμητισμό και πειθήνια μεταφέρουν οι καταληψίες στο δημόσιο σχολείο, είναι επαναλαμβανόμενα συμπτώματα της επικίνδυνης ασθένειας που ρίχνει συνεχώς τη χώρα μας στον διεθνή ανταγωνισμό. Το αποδεικνύουν οι ασθενικές επιδόσεις των μαθητών μας στη διεθνή κατάταξη PISA. Με αυτά δεν ασχολούνται οι «καθοδηγητές». Κάποτε σταδιακά και συχνά με ορμή η χώρα καταποντίζεται, χωρίς γι’ αυτό να ευθύνεται αποκλειστικά η εκάστοτε ηγεσία της, αλλά τα εγκατεστημένα συμφέροντα παράλληλων μηχανισμών τα οποία (και εδώ είναι το θέμα...) διασυνδέονται αρρήκτως με τα καθιερωμένα κόμματα.
Και για να ευθυμίσουμε: το ίδιο κόμμα που πρωτοστατεί στο αντιδημοκρατικό σφράγισμα των σχολείων, «απαιτεί» να λειτουργήσουν οι αίθουσες των πανεπιστημίων. Το συζητούσαν και μεταξύ τους οι ώριμοι διαδηλωτές με τα κοντάρια επ’ ώμου, που βεβαίως δεν φορούσαν μάσκα προστασίας. Αν δεν σοβαρευτούμε ούτε τώρα που ζούμε αγκαλιά με την πιο ασύμμετρη απειλή, δεν θα σοβαρευτούμε ποτέ.
* Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.∆.)
**Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του Σαββατοκύριακου 3-4 Οκτωβρίου.
