Έχουμε βέβαια συνηθίσει στις εκατόμβες διασωληνωμένων, χθες όμως υπήρξε και εκατόμβη νεκρών από κορονοϊό. Εκατόν πέντε για την ακρίβεια ήταν οι νεκροί της ημέρας, ενώ οι διασωληνωμένοι ξεπέρασαν τους 600. Καλυμμένα σχεδόν όλα τα κρεβάτια ΜΕΘ που διαθέτει η χώρα. Οι κοινωνίες, παγκοσμίως, προσπαθούν ανάστατες να δουν πώς θα αντιδράσουν. Και ο Άρης Σερβετάλης αποχώρησε από την παράσταση «Ρινόκερως» επειδή δεν ήθελε να παίζει μόνο για εμβολιασμένους…
Σημασία δεν έχει το όνομα του ηθοποιού, έχει η πράξη. Τα θέατρα, όπως ολόκληρος ο καλλιτεχνικός χώρος, δοκιμάζονται σκληρά. Θυμόμαστε καλά πως τον περασμένο χειμώνα σχεδόν δεν λειτούργησαν και πως το περασμένο καλοκαίρι και περιορισμοί υπήρξαν και ακυρώσεις. Προβλήματα πάμπολλα, ακόμα και επιβίωσης. Δεν λέμε κάτι καινούργιο.
Ένα το κρατούμενο, ο καλλιτέχνης που έχει δουλειά σήμερα, πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό. Και να κάνει ό,τι μπορεί για να την κρατήσει. Εκτός των άλλων, διότι μαζί του εργάζονται και άλλοι συνάδελφοί του, όπως και τεχνικοί, και ταξιθέτες και ταμίες και πολλές ακόμα ειδικότητες που εξαρτώνται από τον πρωταγωνιστή. Τι θα γίνουν όλοι αυτοί τώρα; Στην καλύτερη περίπτωση θα χάσουν μεροκάματα ώσπου να γίνει αντικατάσταση. Στη χειρότερη, θα χάσουν τη σαιζόν, αν τελικά η παράσταση δεν συνεχιστεί με άλλο ηθοποιό στη θέση του παραιτηθέντος.
Δεύτερο κρατούμενο, έχουμε πανδημία και μάλλον δεν υπάρχει κυβέρνηση στον κόσμο που να μην πήρε ή να μην προσπάθησε να πάρει κάποια μέτρα. Η Ελλάδα αποφάσισε να επιτρέπει μόνο σε εμβολιασμένους να εισέρχονται σε κλειστούς χώρους ψυχαγωγίας και διασκέδασης, αλλά και σε άλλους κλειστούς χώρους. Σχεδόν παντού. Πολύ σωστά έπραξε, όσο και αν αντιδρούν διάφοροι.
Ο Άρης Σερβετάλης αποχώρησε δηλώνοντας πως δεν μπορεί να δεχθεί τον οποιοδήποτε διαχωρισμό ανθρώπων. Μάλιστα, πριν από την έναρξη των παραστάσεων είχε πει πως αν συμβεί κάτι τέτοιο, να επιτρέπεται δηλαδή η είσοδος μόνο σε εμβολιασμένους, θα φύγει. Και το έκανε.
Η τέχνη είναι για όλους, λέει και δεν δέχεται εκπτώσεις. Υπό μια λογική που φαίνεται η ίδια, αλλά είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, και ο νόμος είναι για όλους. Εφόσον το κράτος θεωρεί σωστό μέτρο την απαγόρευση εισόδου σε μη εμβολιασμένους, και το έχει θεσπίσει νομοθετικά, πώς δεν αναγνωρίζεις την υποχρέωση να το δεχτείς; Και πώς δεν βάζεις κάτω τα πράγματα να σκεφτείς τι συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει για την προστασία της δημόσιας υγείας;
Σε καιρούς που οι εμβολιασμένοι κλεινόμαστε συνήθως σπίτι μας, επειδή οι ανεμβολίαστοι είναι πολλοί και αλωνίζουν, θα πρέπει να τιμωρηθούμε και με το να μην μπορούμε να πάμε θέατρο; Ο κ. Σερβετάλης μάς λέει πως πρέπει να παραγνωρίσουμε τους σοβαρούς λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση πήρε την απόφαση που δεν του αρέσει και να το θεωρήσουμε σωστό ή προσωπικό του δικαίωμα; Δικαίωμά του, σαφώς. Που όμως έχει επιπτώσεις στον δημόσιο βίο.
Τελικά, τι πρέπει να βγάλει ένας καλλιτέχνης προς την κοινωνία; Πώς σε ό,τι τον αφορά αδιαφορεί για τους νόμους και εμμένει στις θέσεις του; Ή πως θα έπρεπε να βάλει κι εκείνος πλάτη για το κοινό καλό; Βέβαια, οι καλλιτέχνες, που περιμέναμε ματαίως να είχαν συστρατευθεί, μας διέψευσαν. Κάτι οι αρχικές επιθέσεις της αντιπολίτευσης για τα τηλεοπτικά σποτ, κάτι κατόπιν οι επιθέσεις των αντιεμβολιαστών, κάτι διάφορες μικροκομματικές αντιλήψεις, οδήγησαν σχεδόν στο να μην εκφέρουν άποψη. Σαν να μη τους αφορά αυτή η καταστροφική κατάσταση.
Εν προκειμένω, θα πείτε, ένας ηθοποιός το έκανε. Εκφράστηκε. Έμεινε απόλυτος στην απόλυτη άποψή του. Αλλά το ξέρουμε εδώ και χρόνια: η απόλυτη δικαιοσύνη, είναι κι αυτή, με τη σειρά της, απόλυτη αδικία. Και όσο και αν δεν το πιστεύει ο ίδιος, η αντίδρασή του αποτελεί ένα «κλείσιμο ματιού» προς όσους διαμαρτύρονται για… διχασμό ανάμεσα σε εμβολιασμένους ή ανεμβολίαστους. Πότε θα καταλάβουμε πως είναι δύο κόσμοι, της προόδου και του σκοταδισμού και δεν γίνεται ούτε να ευνοούμε τον δεύτερο ούτε και να κρατάμε ίσες αποστάσεις γιατί τότε συνθηκολογούμε;
Και μια και συζητάμε για τα θέατρα, ας μάθουμε κάποτε πόσοι από όσους παίζουν και έρχονται σε επαφή με τους συναδέλφους τους και το κοινό, είναι εμβολιασμένοι!
