Στον Λευκό Οίκο υπάρχει πλέον ένας πρόεδρος που παρομοιάζει τη χρήση όπλων με επιδημία, αντί να αναζητεί δικαιολογίες. Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Την περασμένη χρονιά υπήρξαν τα περισσότερα θύματα από χρήση όπλου στην Αμερική, εδώ και πολλά χρόνια, συμπεριλαμβανομένων πυροβολισμών σε σπίτια, σε δρόμους και ιδιαίτερα σε γειτονιές που μένουν αφροαμερικάνοι. Φέτος η κατάσταση ξεφεύγει.
Η αυτοκτονική επίθεση του ενόπλου πρώην εργαζομένου της FedEx στην Ιντιανάπολις, που στέρησε τόσες ανθρώπινες ζωές, δείχνει πως τα γεγονότα της περσινής χρονιάς και οι προσπάθειες ευαισθητοποίησης πόρρω απέχουν από το να αποτρέψουν τέτοιες τραγωδίες. Έχουν αναφερθεί τουλάχιστον 45 δημόσιοι μαζικοί πυροβολισμοί τον τελευταίο μήνα, ενώ οι θάνατοι στην Ατλάντα και το Κολοράντο είναι ακόμα νωποί.
Είναι μάλλον τραγική ειρωνεία να ξεκινά με τέτοιο τρόπο η προεδρία του Τζο Μπάιντεν, που ως γερουσιαστής είχε αναδείξει ως προτεραιότητα τον περιορισμό της οπλοκατοχής. Μετά από κάθε παρόμοια τραγωδία, είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει μία κινητοποίηση από την πλευρά των Δημοκρατικών για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της. Ευχολόγια, δηλώσεις, υποσχέσεις. Όλοι περιμένουν να δουν που θα επικεντρωθεί η νέα διοίκηση των Ηνωμένων Πολιτειών, με τις τόσο οριακές ισορροπίες στο Κογκρέσο και τη Γερουσία. Κυρίως αν θα είναι αποτελεσματική η όποια πρωτοβουλία.
Κάθε προσπάθεια αλλαγής του νομοθετικού πλαισίου- στοχευμένες απαγορεύσεις, επέκταση ελέγχων για κάθε αγοραστή και δικλείδες ασφαλείας στη χρήση- αναμένεται να σκοντάψει στις προβλέψεις του αμερικανικού συντάγματος για το δικαίωμα της οπλοκατοχής. Είναι μάλλον αμφίβολο οι Ρεπουμπλικάνοι να πειστούν για κάτι διαφορετικό, ακόμα και υπό την πίεση της κοινής γνώμης από την έξαρση των περιστατικών βίας. Πρώτος ο Ντόναλντ Τραμπ θα ξιφουλκήσει για την παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων του ως αμερικάνου πολίτη.
Τα ρεκόρ πωλήσεων στις νέες αγορές όπλων σχεδόν στο σύνολο βασικών αμερικάνικών πολιτειών, όπως στο Τέξας, τη Φλόριντα και την Καλιφόρνια αφήνουν μικρά περιθώρια αισιοδοξίας. Πέρα από τις αμερικανικές παραδόσεις, είναι σαφής η προσπάθεια των υπερμάχων της οπλοκατοχής, να αποτελεί το όπλο ένα στοιχείο της ταυτότητας ενός «σωστού» Αμερικάνου. Περιμένοντας να μάθουμε το σκηνικό του επόμενου δράματος, παραμένει διάχυτη η αμφισβήτηση στη δυνατότητα της αμερικανικής πολιτείας να παρέχει ένα αίσθημα ασφάλειας και μία προοπτική που θα εκπέμψει εμπιστοσύνη στους θεσμούς.
