Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Η είδηση ότι η βρετανική εφημερίδα «Guardian» πουλούσε θεματικά τουριστικά πακέτα για την Ελλάδα της κρίσης, τα οποία και απέσυρε μετά τον σχετικό σάλο, δεν μας εξέπληξε καθόλου.
Από την αρχή της κρίσης, όλοι εμείς που συστρατευθήκαμε στην προσπάθεια η χώρα να μην οδηγηθεί στην άτακτη χρεοκοπία με αποτέλεσμα να γίνουμε στόχος του όχλου των πλατειών και των εθνολαϊκιστών που σήμερα κυβερνούν, είχαμε επισημάνει τον ρόλο ορισμένων κύκλων, ελληνικών και διεθνών, στη μετατροπή της Ελλάδας στο πεδίο σύγκρουσης του αριστερού ριζοσπαστισμού που επέλαυνε τότε σε ολόκληρη την Ευρώπη πριν από «το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ» συντριβεί με την πραγματικότητα, με τον μερκελισμό και τις πολιτικές λιτότητας.
Με τον ίδιο τρόπο που οι φωστήρες της τρόικας (να μας συμπαθάτε, αλλά δεν τους έχουμε σε ιδιαίτερη υπόληψη), ειδικώς αυτοί που συνέταξαν το πρώτο μνημόνιο, βρήκαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν εδώ οικονομικές θεωρίες και συνταγές οικονομικής ανασυγκρότησης, την ίδια στιγμή, από την άλλη πλευρά, βρίσκονταν αυτοί που είδαν την Ελλάδα σαν μια Ντίσνεϊλαντ, ένα θεματικό πάρκο συγκρούσεων.
Αυτή η «διεθνής του μπάχαλου» ενισχύθηκε, αντί να ανασχεθεί με την προσφυγική κρίση. Θυμίζουμε τις ΜΚΟ στην Ειδομένη, που μοίραζαν φυλλάδια καλώντας τους απελπισμένους πρόσφυγες να περάσουν μαζικά και δια της βίας τα κλειστά σύνορα. Θυμόμαστε τα ρεπορτάζ για διάφορους ακτιβιστές ΜΚΟ με κατάλυμα στη Γευγελή να μπαινοβγαίνουν στα σύνορα για να ξεσηκώνουν τους στρατοπεδευμένους εκεί.
Θυμόμαστε τα «συνέδρια» των No Border στη Θεσσαλονίκη και τις τελετουργικές καταστροφές τους στο Πανεπιστήμιο και στην πόλη. Πάνω απ' όλα θυμόμαστε τους Έλληνες fixers, διάφορους δημοσιογράφους και «επικοινωνιολόγους», που κανόνιζαν τις συνεντεύξεις που ζητούσαν ξένα ΜΜΕ με τον αναδυόμενο τότε ΣΥΡΙΖΑ, με «αυθόρμητα εξεγερμένους πολίτες» και δημιουργούσαν μια παραπλανητική εικόνα για τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως μασκάρευαν τους σκληροπυρηνικούς Τσαβιστές σε αριστερούς Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, αποκρύπτοντας τις στρατηγικές συμμαχίες με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ που είχαν συναφθεί από τότε. Όλα τα θυμόμαστε. Η «διεθνής του μπάχαλου» αποδεικνύεται ότι δεν είναι κάτι άλλο από ωμή αποικιοκρατική αντίληψη του κόσμου.
Η Ελλάδα ως Ντίσνεϊλαντ, ως «τσίρκο αγρίων», που με «λίγα λεφτάκια» σού προσφέρει «εμπειρίες επανάστασης», τις οποίες οι πολιτικοποιημένοι τουρίστες θα καταναλώσουν περιπλανώμενοι «στους ερειπιώνες του νεοφιλελευθερισμού». Αρκετά! Η Ελλάδα αξίζει καλύτερα.
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 30 Μαρτίου
