Με αφορμή την απελπισμένη πρόσκληση - έκκληση του Αλέξη Τσίπρα προς τους 15χρονους, να προσέλθουν στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ για να στηρίξουν την επανεκλογή του στη θέση του αρχηγού, αυτόματα έρχεται στη σκέψη μας, το εάν, οι τρεις μεγάλοι κομματικοί μηχανισμοί της χώρας, αφουγκράζονται τις ανησυχίες και τις επιθυμίες των νέων και το κατά πόσο κινούνται στην κατεύθυνση επίλυσης των προβλημάτων των νέων.
Είναι γεγονός ότι στις πρώτες θέσεις της ημερήσιας διάταξης όλων των κομμάτων για πολλά χρόνια και μάλιστα με υψηλή προτεραιότητα, βρίσκονταν τα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, των επαγγελματιών συνδικαλιστών, των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ και γενικότερα αυτών που είχαν λύσει με ιδιαίτερη ευκολία τα εργασιακά τους θέματα και είχαν εξασφαλίσει τα εισοδήματα τους, βρέξει – χιονίσει.
Ακόμα και τα ζητήματα της εκπαίδευσης, δεν έβρισκαν απαντήσεις μέσα από το πρίσμα των μαθητών, των φοιτητών και των γονιών τους, αλλά μέσα από την οπτική των συμφερόντων των δασκάλων της ΔΟΕ, των καθηγητών της ΟΛΜΕ, του καθηγητικού κατεστημένου των ΑΕΙ και των «ντόπιων κοινωνιών», που βιοπορίζονταν μέσα από τη στρεβλή ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος, με αποκορύφωμα το σύνθημα για πανεπιστήμια σε κάθε νομό, ακολουθώντας τη συνταγή του «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».
Έχουν δημοσιευτεί πρόσφατα μια σειρά από αξιόλογες έρευνες και μελέτες που καταγράφουν τις τάσεις των νέων ανθρώπων, των γονιών τους και της ευρύτερης κοινωνίας. Και τα αποτελέσματα των μελετών αυτών είναι πολύ ενδιαφέροντα, καθώς οι έρευνες πραγματοποιήθηκαν εν μέσω γεγονότων, που ανατρέπουν την καθημερινότητα μας όπως την γνωρίζαμε, καθορίζοντας με διαφορετικό τρόπο το μέλλον μας.
Περίπου το 57% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι τα κυρίαρχα συναισθήματα του, είναι η ανασφάλεια και η απογοήτευση. Η ανεργία και η οικονομική κατάσταση αποτελούν τα μεγαλύτερα προβλήματα, που αναγνωρίζουν οι πολίτες. Ένας στους τρεις Έλληνες, πιστεύει ότι οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή. Παράλληλα τα ποσοστά θετικής αποτίμησης από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη, ξεπερνούν με ευκολία του 60%.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αξίζει να αναζητήσουμε τις λύσεις που προτείνουν τα κόμματα.
Πώς επιλέγουν να απαντήσουν στην ανεργία; Πώς σκοπεύουν να συμβάλλουν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Πώς σκοπεύουν να προσελκύσουν και να υποστηρίξουν τις απαιτούμενες επενδύσεις για τη δημιουργία των νέων θέσεων εργασίας; Πώς θα προσαρμόσουν το εκπαιδευτικό σύστημα στις απαιτήσεις της εποχής, κόντρα στα συνδικαλιστικά και λοιπά απολιθώματα, που θεωρούν ότι η εκπαίδευση αποσκοπεί στη διατήρηση των κεκτημένων των διδασκόντων και όχι απογείωση του ταλέντου των μαθητών και των φοιτητών;
Πώς σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν την εργασιακή ανασφάλεια των νέων εργαζομένων σε όλο το φάσμα της απασχόλησης, καθώς και τη μαύρη και επισφαλή εργασία που κυριαρχεί στο οικοσύστημα των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων;
Μέσω ποιων κινήσεων ακριβώς, σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν την αίσθηση της απειλής του πολέμου, ειδικά απέναντι στην Τουρκία και να θωρακίσουν τη χώρα; Ειδικά όταν καταγράφεται μια θετική μεταστροφή της στάσης των νέων, απέναντι στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Μπορεί το προσκλητήριο των 15χρονων πιτσιρικάδων να ταιριάζει με την παρουσία των 40χρονων ημιπιτσιρικάδων στο κομματικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο δεν απαντά σε κανένα από τα ευρήματα των ερευνών για τις ανησυχίες και τα προβλήματα των νέων. Ωστόσο φλερτάρει με το μπάχαλο, που εκτιμά ότι συμβαδίζει με τη μικρή ηλικία αυτών των νέων.
Οι απαντήσεις που δίνει η Νέα Δημοκρατία είναι συνεπείς σε σχέση με όλους τους ρεαλιστικούς οικονομικούς κανόνες. Πιθανότατα όμως τα απτά θετικά αποτελέσματα και ο ρεαλισμός αυτός, να μην χαϊδεύουν επαρκώς τα νεανικά αυτιά.
Οι επαμφοτερίζουσες θέσεις του ΠΑΣΟΚ, που ταλανίζονται ανάμεσα στο ρεαλισμό και την αναζήτηση αντιπολιτευτικών ψήφων, δεν κατορθώνουν να αγγίξουν αυτές τις ηλικίες, λόγω του ξεπερασμένου ξύλινου λόγου, έστω κι αν αυτός εκφέρεται από νέους πολιτικούς
Η ηλικιακή ομάδα των ψηφοφόρων από 16 έως και 30 ετών, που έχει συνθλιβεί σε μεγάλο βαθμό από την αλυσίδα των κρίσεων που διαδέχονται η μια την άλλη, είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για τις επόμενες εκλογές. Ίσως και να μην καταγράφεται, στις τάσεις των δημοσκοπήσεων. Αυτοί οι νέοι αναζητούν απαντήσεις στις αγωνίες και στους φόβους για το μέλλον τους. Και δεν είναι δεδομένοι για κανένα κόμμα.
