Δεν ξέρω πόσοι ζηλεύουν τους μεγάλους αθλητές επειδή βάζουν στους λογαριασμούς τους δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ – δολάρια την εβδομάδα, κάνοντας επάγγελμα το κέφι τους. Το θέμα είναι πως εδώ κι ένα χρόνο, με τους περιορισμούς που επέβαλε ο κορονοϊός, δεν το ευχαριστιούνται οι ίδιοι. Δεν είναι μόνο οι μικρές ή μεγάλες μειώσεις που αναγκάστηκαν να δεχτούν στα συμβόλαιά τους. Οπως ομολογούν όλοι, σχεδόν, στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους, εκείνο που τούς λείπει περισσότερο είναι η χαρά του παιχνιδιού. Μπαίνουν συνήθως σ' ένα γήπεδο – νεκροταφείο, από το οποίο έχει λείψει το συναίσθημα που γεννά η διαρκής και αμφίδρομη επικοινωνία με τον κόσμο την ώρα του αγώνα. «Ενα άγευστο επάγγελμα», το χαρακτήρισε κάποιος.
Συνηθισμένος ο άλλος (και σαν παιδί που είναι...) να ταξιδεύει όπως σε εκδρομή, να κάνει κανονική προπόνηση, να βγαίνει τα βράδια και να διασκεδάζει χωρίς τον κίνδυνο να κολλήσει ή να φάει πρόστιμο, πρέπει πλέον να προσέχει και την τελευταία λεπτομέρεια της ζωής του, που την αισθάνεται φυλακισμένη και γεμάτη φόβους σ' ένα προπονητικό κέντρο ή ξενοδοχείο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η διασκέδαση που ήταν ανέκαθεν συστατικό στοιχείο του παιχνιδιού. Αυτό αφαιρεί και το κίνητρο για κάτι παραπάνω.
Μπορούμε να έρθουμε και στη θέση των ερασιτεχνών ή ημιεπαγγελματιών αθλητών που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν αναγκασμένοι να απαγορεύουν στον εαυτό τους να προπονείται έστω και τυπικά, χάνοντας σε πολλές περιπτώσεις την όμορφη καθημερινή επαφή με το αγαπημένο τους σπορ. Και μόνο ο κίνδυνος, κυρίως για τους πιτσιρικάδες που θέλουν να ξεδώσουν μέσα από ένα άθλημα, να πέσουν με τα μούτρα σε κάποιο κινητό ή τάμπλετ για να αναζητήσουν το υποκατάσταστο και να βγάλουν την ενέργεια που κρύβουν μέσα τους, δημιουργεί κίνδυνο εθισμού σε κάτι έξω και πέρα από τα σπορ, που μπορεί να καταστρέψει ένα ταλέντο όταν το ξεκόψει από κάτι που αγαπάει αλλά δεν το αφήνουν να το ευχαριστηθεί.
Υπάρχει, φυσικά, και η μετ' εμποδίων προετοιμασία κάποιων δικών μας αθλητών ή και ολόκληρων Εθνικών ομάδων στην προσπάθεια πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Οσοι τα καταφέρουν, θα πάνε ουσιαστικά απροπόνητοι – ειδικά εκείνοι που δεν έχουν τον τρόπο να φύγουν στο εξωτερικό, όπου οι συνθήκες είναι πιο χαλαρές και τα πράγματα περισσότερο οργανωμένα. Ενα θέμα που το χειρίστηκαν εντελώς λάθος οι εδώ αρμόδιοι αλλά κυρίως οι γιατροί, που με τα υπερβολικά αυστηρά υγειονομικά τους πρωτόκολλα άνοιξαν τα σπορ τελευταία απ' όλες τις άλλες δραστηριότητες – κι αυτό με το ζόρι!
Αφήνω έξω τον τελευταίο κίνδυνο, που είναι ένας σοβαρός τραυματισμός που μπορεί να προκαλέσει η μακροχρόνια αποχή κάποιου, καθώς υπάρχει περίπτωση να πέσει με τα μούτρα και απότομα σ' αυτό που αγαπάει, χωρίς να ακούει «ολόκληρες» τις εντολές του προπονητή.
