Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Είχα σκοπό να γράψω για τις Φυλές τού Facebook σήμερα — είναι ένα θέμα, αυτό με τις φυλές εννοώ, που κρατάει πολλά χρόνια τώρα, από την εποχή τού ΚΛΙΚ, δηλαδή πολλά χρόνια ήδη πριν υπάρξει Facebook. Και είναι ένα θέμα που πάντα έχει ψωμί, και που πάντα το επιβραβεύουν οι αναγνώστες. Και ποιος δεν θέλει την επιβράβευση, ναι; Πόσο δε μάλλον κάποιος σαν εμένα που δεν μπορεί να περηφανευτεί ότι την έχει στο τσεπάκι του — ή ότι την έχει καν.
Θα το έγραφα κάπως λοξά βέβαια εγώ. Δεν θα μιλούσα για τις συνηθισμένες και γνωστές — αυτούς που κάνουν τσεκ-ιν στα πιο προφανή μέρη, αυτούς που μας ενημερώνουν ότι και σήμερα έτρεξαν και μπράβο τους, αυτούς που φωτογραφίζουν μια γυμνή γάτα και νομίζουν πως είναι ο Helmut Newton, αυτούς που ανεβάζουν φωτογραφίες του φαγητού τους, του ποτού τους, του καφέ τους κ.ο.κ., αυτούς που κάνουν λάικ σε ό,τι σάχλα γράψει ένα όμορφο κορίτσι, ή που σχολιάζουν σαχλά ό,τι έξυπνο γράψει ένα όμορφο κορίτσι, ή τα κορίτσια που ακκίζονται ή τους φιλόζωους που έμαθαν για ένα γατάκι που κλαίει και δεν μπορούν να κοιμηθούν έτσι και δεν του βρουν απόψε κιόλας μια οικογένεια να το νανουρίζει κλπ. κλπ. Όλα αυτά έχουν γραφτεί από πολύ πιο ειδικούς και πιο άξιους συναδέλφους.
Εγώ θα έγραφα —φέρ' ειπείν— για εκείνους που προσπαθούν να υποδυθούν όλη μέρα τον Καλό Αριστερό (ακούν καλή μουσική, διαβάζουν καλά βιβλία, κάνουν καλές σκέψεις για τον συνάνθρωπο, τον φτωχό, τον κατατρεγμένο, τον Παλαιστίνιο, τον απεργό πείνας κλπ. κλπ., και αντιστοίχως μας θυμίζουν τα κακά της Δεξιάς, του Φιλελευθερισμού, του Νεοφιλελευθερισμού, του Φράνκο, του Ρίγκαν, της Θάτσερ, της Άιν Ραντ κ.τ.π.) όντας οι ίδιοι πλούσιοι, με στόχο οι καημένοι να έλξουν την αποδοχή των άλλων, αλλά και για να ηρεμήσει κάπως η καρδιά τους που άγνωστο πώς νιώθει ξένη στο σώμα τους. Ίσως η φυλή που με εκνευρίζει περισσότερο από όλες: λύκος vegan ή πλούσιος και Αριστερός δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε. Εκτός εάν είσαι μέλος της νομενκλατούρας στην ΕΣΣΔ ή στη Βόρεια Κορέα και έχεις ντάτσα. Εκεί μάλιστα, να σε παραδεχτώ.
Ή θα έγραφα για τους κατακαημένους συντρόφους που ολημερίς και ολονυχτίς επιχειρηματολογούν —τύπου, Ο Κατής Νασρεντίν Χότζα Στο Supreme Court— υπέρ του Καμμένου, των μιλιτέρ περιβολών του και του λόγου του, παραληρητικού και μη, κάνοντας το μαύρο άσπρο, αυτογελοιοποιούμενοι και πέφτοντας τόσο απροσδόκητα χαμηλά που κοκκινίζουν ακόμη και τα ψευδώνυμά τους, μόνο και μόνο για να μην παραδεχτούν πως ο δεύτερος λόγος που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ συγκυβερνούν χεράκι-χεράκι είναι για να διατηρήσουν οι μεν τις θέσεις τους και την εγγύτητα στον κορβανά, και για να αναβάλουν οι δε τον πολιτικό τους αφανισμό (ο πρώτος λόγος είναι ότι στα βασικά —λαϊκισμός, πατριδοκαπηλία, ακόρεστη όρεξη για φαΐ, λαμογιά, σταρχιδισμός και τα συναφή— ταυτίζονται κατά 100%).
Ή για τη νέα φυλή, αυτή των μαραντζίδηδων, που είναι από τις πιο αστείες στην ιστορία της καταγραφής των φυλών όπου γης. Αυτών που βλέπουν το καλό σε καθετί: τα ωραία χρώματα της λάβας όταν χύνεται από το ηφαίστειο, τον χαριτωμένο ήχο που βγάζει η ουρά του κροταλία, τον δυναμισμό που εκπέμπει η περήφανη κολυμπησιά του καρχαρία — και τη σοσιαλδημοκρατική στροφή τού Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Που βέβαια, ναι μεν κακή κλπ. αυτή η Ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά έχει και πολλά ωραία. Και που ναι μεν είναι κρυμμένα προσώρας, αλλά ας δώσουμε —βρε αδερφέ— μια πίστωση χρόνου μέχρι να βγουν παραέξω και να τα δει ο ήλιος. Που ναι μεν τα έκανε κάπως θάλασσα η Αριστερά και η χώρα καταστράφηκε, αλλά οκέι, μαθαίνουν τα παιδιά από τα λάθη τους — παιδιά είναι στο κάτω-κάτω της γραφής, στα ψέματα τα λέγανε, και ορκίζονται πως δεν θα το ξανακάνουν.
Ή για τους άλλους, που είναι και καλοί μου φίλοι πολλοί από αυτούς, Ποτάμι οι περισσότεροι (το έχω ψηφίσει το Ποτάμι στις Ευρωεκλογές τότε, σταύρωσα και τον Κύρκο μάλιστα — όλα εδώ πληρώνονται, ας πρόσεχα), αυτοί που μιλάνε με μεγάλη φωνή μόνο για το φύλο των αγγέλων, για το αν είναι καλό να παίζουν 10, 12 ή 14 ομάδες στην Άλφα Εθνική, για το ποια ποικιλία κάνναβης είναι η καλύτερη και ποια θα σώσει την οικονομία μας, για το αν πρέπει να έχει πολύ ή λίγο από Μακεδονία μέσα η erga omnes ονομασία τής πΓΔ της Μακεδονίας, για το πόσους πλανήτες είναι καλό να παρακολουθεί στενά η Εθνική Διαστημική Υπηρεσία, και γενικώς άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε (όλη την ατζέντα τού homunculus Καρανίκα, που λέει και ένας καλός φίλος…), τη στιγμή που όλα δεν πάνε ακόμη κατά διαόλου, αλλά ΟΛΑ είναι ΗΔΗ στον διάολο.
Κάτι τέτοια είχα σκοπό να γράψω, αλλά άνοιξα το Facebook Δευτέρα μεσημέρι και το πρώτο που διάβασα ήταν αυτό:
«Οι πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία —οι θαλασσαιμικοί— δεν έχουν στην Ελλάδα εδώ και τρεις μήνες Desferal, εκείνο το μαγικό υγρό που βάζουν στην κοιλιά τους κάθε βράδυ για 8 ώρες και κάνει αποσιδήρωση, τους βοηθά δηλαδή να μην επικάθεται ο σίδηρος από τις μεταγγίσεις στα όργανά τους και να έχουν κανονικό προσδόκιμο ζωής, αντί να πεθαίνουν στα 18. Οι πάσχοντες από επιδερμόλυση στην Ελλάδα δεν μπορούν εδώ και τρία χρόνια να έχουν τα σκευάσματα ειδικής διατροφής και τα ειδικά επιθέματα, που βοηθούν ώστε να μην είναι το δέρμα τους και τα εσωτερικά τους όργανα συνεχώς μια ανοιχτή πληγή, για να πονούν κάπως λιγότερο μες στη μέρα. Γενικά η περίθαλψη στην Ελλάδα είναι σε υψηλά επίπεδα».
Και λέω δεν πά' να χαθούν και οι φυλές και το χαΐρι τους και τα αστειάκια. Τα «πλεονάσματα» της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεώς μας να 'ναι καλά. Αυτά για τα οποία καμαρώνει αντλώντας κονδύλια από παντού — με την Υγεία πρώτη παθούσα. Αυτά που επιδεικνύει σαρώνοντας τα πάντα. Και σπέρνοντας πόνο πάνω στον πόνο.
Γι' αυτή τη φυλή πρέπει να μιλήσω.
