Κατέληξε το μεσημέρι της Παρασκευής 13 Ιουλίου από ανακοπή καρδιάς ο Μάνος Αντώναρος ο οποίος νοσηλευόταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», προσβεβλημένος από βαριάς μορφής πνευμονία.
Αντί άλλου σχολίου, αναδημοσιεύουμε το κείμενο του δημοσιογράφου Μάνου Αντώναρου στο πρώτο τεύχος της εφημερίδας Φιλελεύθερος.
Ακολουθεί το κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος του Φιλελεύθερου
Τα κοντά παντελόνια
Θα ''μουν δεν θα ''μουν 6-7 ετών, αλλά το θυμάμαι σαν τώρα:
Φορούσα κοντά παντελόνια, το ένα χέρι μου ήταν κλειδωμένο στο τεράστιο χέρι του πατέρα μου, του Αρχέλαου, καθώς στο άλλο κρατούσε έναν φάκελο κίτρινο, που μέσα είχε δυο-τρεις γελοιογραφίες.
Τις πήγαινε καθημερινά, γύρω στις 7 το απόγευμα, στην «Αθλητική Ηχώ».
Εξαιρετικά μεγάλη εφημερίδα της εποχής.
Με χιλιάδες φύλλα κυκλοφορία.
Στην Ομόνοια, στην οδό Γερανίου... Ανοίγαμε μια μικρή πράσινη πόρτα και κατεβαίναμε με προσοχή δυο πατώματα στα έγκατα της γης από μια σιδερένια στριφογυριστή σκάλα... Και ξαφνικά, φως...
Τέσσερις (νομίζω) πελώριες λινοτυπικές μηχανές μούγκριζαν... Στο παταράκι οι δημοσιογράφοι και σε ένα δωματιάκι οι δύο εκδότες/διευθυντές: Θανάσης Σέμπος και Γιώργος Γεωργαλάς.
ΟΛΟΙ ένα. Εκδότες, δημοσιογράφοι, τεχνικοί.
Τηλεόραση κάνεις μόνος σου... Παίρνεις μια κάμερα και τέλος.
Εφημερίδα όμως όχι. Το κάθε γρανάζι είναι το ίδιο πολύτιμο.
Τελικά, δεν ήμουν ο μόνος που φορούσα κοντά παντελόνια. ΟΛΟΙ φορούσαν, από τους ιδιοκτήτες, μέχρι τα παιδιά που έφερναν τους καφέδες.
Ο μόνος που δεν φορούσε ήταν ο πατέρας μου. Ο μοναδικός που ήταν σοβαρός ήταν ο γελοιογράφος... Χα, χα, χα...
Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που έχω από εφημερίδα.
Οταν έγινα 18, ο πατέρας μου με έστειλε στον Γεωργαλά. Διευθυντής πια ήταν ο γιος του, ο Κλεομένης. Προφανώς και με ήξερε από παιδί.
- Τι θες να κάνεις; με ρώτησε.
- Χρονογράφημα... είπα και κράτησα την ανάσα μου.
Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα. Οι άλλοι δίπλα του κρυφογελούσαν.
- Εντάξει... Αρχίζεις από αύριο. Τελευταία σελίδα.
- Ωραία.
- Έχεις τίτλο;
- Αμέ! «Εύθυμα και σοβαρά!»
Με ξανακοίταξε... Οι άλλοι δίπλα είχαν σχεδόν ξελιγωθεί στα γέλια. Πολύ αργότερα έμαθα ότι έτσι ήταν και ο τίτλος των χρονογραφημάτων του μέγιστου Δημήτρη Ψαθά.
Εγραψα επί δύο χρόνια. Πήγαινα πια μόνος τα κείμενά μου... Πήγαινα και τα σκίτσα του πατέρα μου... Κατέβαινα μόνος εκείνη τη σκάλα... Και τελικά, ήμουν ο μόνος που δεν φορούσα κοντά παντελόνια.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, μιλήσαμε με τον Θανάση Μαυρίδη στο Facebook, πήγα και τον συνάντησα στην Ομόνοια, κοντά στη Γερανίου, το ασανσέρ ήταν υπερσύγχρονο, στο γραφείο του ένας υπολογιστής...
- Θα θέλατε να γράψετε χρονογράφημα; μου είπε.
- Ναι, και γελοιογραφίες... είπα.
Συμφωνήσαμε να του τα στέλνω στο messenger.
Σημείωσα δυο πράγματα που μου είπε στο κινητό μου κι έφυγα.
Για εμένα είχε κλείσει το κεφάλαιο «εφημερίδα» εδώ και μια δεκαετία.
Κι όμως, να με πάλι στην παλιά ερωμένη.
Βγήκα στην οδό Φειδίου… Εκεί που κάποτε ήταν τα γραφεία της «Απογευματινής» και της «Ακρόπολης».
Περπατούσα χοροπηδητά.
Βεβαιώθηκα… Όχι, δεν φορούσα κοντά παντελόνια.
Περίεργο... Για μια στιγμή, μου φάνηκε ότι φορούσα.
Βιογραφικό
Ο Μάνος Αντώναρος ήταν 62 ετών. Είχε εργαστεί ως αρθρογράφος σε ελληνικές εφημερίδες (Ελεύθερος Τύπος, Έθνος, Βραδυνή, Εξπρές, Κέρδος, Αθλητική Ηχώ) και περιοδικά, καθώς και στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ενώ υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Αθήνα 9.84. Υπήρξε διευθυντής στο Κανάλι-5 και παραγωγός στον ΑΝΤ1 Radio και στον Alpha.
Επίσης, συνεργάστηκε με την εφημερίδα Φιλελεύθερος.
Στην τηλεόραση εργάστηκε στην παραγωγή ειδήσεων του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1, διευθυντής προγράμματος στον ΣΚΑΙ, διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA, παρουσιαστής εκπομπών στο Seven-X και συντονιστής στο δορυφορικό πρόγραμμα της ΕRT-SAT. Ασχολήθηκε με το διαδίκτυο από τις απαρχές του στην Ελλάδα, ενώ μιλούσε Γερμανικά και Αγγλικά.
Ο γνωστός δημοσιογράφος ήταν γιος του σκιτσογράφου Αρχέλαου, αδελφός του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου Ευάγγελου Αντώναρου, και πατέρας δύο παιδιών, της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
