Χορός και σώμα στην οθόνη. Στις 20 και 21 Μαρτίου η Στέγη παρουσιάζει το πρώτο της Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων ειδικά φτιαγμένο για τον ψηφιακό κόσμο. Για δύο μέρες πατάμε παύση στην καραντίνα και ζούμε στον παλμό των νέων καλλιτεχνών που επανεκκινούν, κινούνται και συγκινούνται. Το 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (ONC 8) κατεβαίνει από τη σκηνή και συναντά το κοινό στο μόνο μέρος που αυτή τη στιγμή μπορούμε να υπάρχουμε «μαζί», στο ψηφιακό περιβάλλον, μέσα από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, το Onassis.org και τα social media. Με σύνθημα ««είμαστε εδώ, χορεύοντας», καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς καταθέτουν έργα που δημιούργησαν το τελευταίο δίμηνο, αποτυπώνουν με κινήσεις τη στιγμή και την κατάσταση και στέλνουν το μήνυμά τους για όσα βιώνουμε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε. Και επειδή οι φωνές που πρέπει να ακουστούν είναι πολλές, το φετινό φεστιβάλ, το οποίο προέκυψε από open call που καλούσε καλλιτέχνες στη δημιουργία έργων με ψηφιακά μέσα, περιλαμβάνει 11 νέα καλλιτεχνικά πρότζεκτ.
Οι Βασίλης Βηλαράς (RED RIDING SHOES), Νάντη Γώγουλου (The cooking-with-Nadi show), Μυρτώ Δελημιχάλη και Στάθης Δογάνης (Pose_Transpose), Ειρήνη Καλαϊτζίδη (yaGrid), Oμάδα Besuch (Besuch), Άννα Παπαθανασίου (Axel’s just dreaming), Ιωάννα Παρασκευοπούλου (All she likes is popping bubble wrap), Κωνσταντίνος Παπανικολάου (Άλογα κατάδυσης και άλλες μυθολογίες), Νατάσα Σαραντοπούλου (ΙΛΙΣΣΟΣ/ λίμπο eξótica), ody icons (YES HALLO HI) και Stereo Nero Dance Co. (442, or A Game Without Score) χορογραφούν την Αθήνα, την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο το παράξενο έτος 2021.
Όπως αναφέρουν οι επιμελητές του ONC 8, Ιλειάνα Δημάδη, Κωνσταντίνος Τζάθας και Στεριανή Τσιντζιλώνη: «Είναι η πρώτη φορά που το πιο “σωματικό” φεστιβάλ της Στέγης γίνεται εξολοκλήρου ψηφιακά. Έντεκα πρωτότυπα έργα χορογραφίας, απενοχοποιημένα ως προς το τι είναι “ποπ” και τι “υψηλή τέχνη”, με ιδιαίτερη αγάπη για το χιούμορ, το παράδοξο και το απροσδόκητο, κάνουν πρεμιέρα στο YouTube, το Instagram και το διαδίκτυο: από μικρού μήκους ταινίες ενηλικίωσης εν χορώ μέχρι βίντεο κλιπ και από χορευτικά μαθήματα μαγειρικής μέχρι περιπατητικές περφόρμανς, κινηματογραφημένες παραστάσεις, διαδραστικούς χάρτες, εικόνες και κείμενα, stick figures, studio visits και performative διαλέξεις. Κινηματογραφιστές, επιστήμονες, προγραμματιστές, digital media artists, αλλά και youtubers, influencers και bloggers συνεργάζονται πλέον στενά με τους χορογράφους. Δίχως να μετατράπηκαν όλοι οι καλλιτέχνες, εν μια νυκτί, σε hi-tech freaks, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πειραματίζονται με την τεχνητή νοημοσύνη και εργάζονται με interfaces, αισθητήρες επαφής, go-pro κάμερες, αλλά και chat rooms, selfies και stories, διευρύνοντας (και) ψηφιακά το πάντα υβριδικό και καινοτόμο πεδίο του σύγχρονου χορού.
Με απόλυτη συνειδητότητα απέναντι στις αντιφάσεις και τις λειτουργίες του καλλιτέχνη στη νέα συνθήκη της πανδημικής αναστολής και της ψηφιακής έξαψης, το φετινό φεστιβάλ δεν είναι μια απάντηση ανάγκης στη μη δυνατότητα παρουσίασης έργων ζωντανά, αλλά μια δική μας σταθερά. Ανοίξαμε τη συζήτηση για το πώς παράγεται τέχνη σε μια εποχή που τα πάντα –από την κοινωνικοποίηση έως το φλερτ– γίνονται σε ένα περιβάλλον συνεχούς και διάχυτης δικτύωσης ήδη από το 2016, με την έκθεση “Digital Revolution”. Κι αν την περασμένη άνοιξη, με το “ΕΝΤΕR”, δημιουργήσαμε μια ψηφιακή χρονοκάψουλα για το “εδώ και τώρα”, καλωσορίζουμε πλέον στην ψηφιακή μας σκηνή βασικούς εκπροσώπους της νέας γενιάς του σύγχρονου ελληνικού χορού».
Σχεδιασμός-Επιμέλεια: Ιλειάνα Δημάδη, Κωνσταντίνος Τζάθας, Στεριανή Τσιντζιλώνη
Production Manager: Δήμητρα Δερνίκου
Οργάνωση Παραγωγής: Βασίλης Παναγιωτακόπουλος, Χριστίνα Πιτούλη
Εκτέλεση Παραγωγής: Δέσποινα Σιφνιάδου, Ειρηλένα Τσάμη, Ιουλία Σταμούλη
Τεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Καραμπίλας
Αναπληρωτής Τεχνικός Διευθυντής – Τεχνική Διεύθυνση Περιοδείας: Philip Hills
Οργάνωση δράσεων εξωστρέφειας: Χριστίνα Λιάτα
Σχεδιασμός προβολής: Τμήμα Επικοινωνίας Ιδρύματος Ωνάση
Κινηματογραφική επιμέλεια: Χρήστος Σαρρής
Onassis Channel assistant: Σμαράγδα Δογάνη
Μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση
Παραγωγές
Βασίλης Βηλαράς, RED RIDING SHOES
Νάντη Γώγουλου, The cooking-with-Nadi show
Μυρτώ Δελημιχάλη, Στάθης Δογάνης, Pose_Transpose
Ειρήνη Καλαϊτζίδη, yaGrid
Oμάδα Besuch, Besuch
Άννα Παπαθανασίου, Axel’s just dreaming
Ιωάννα Παρασκευοπούλου, All she likes is popping bubble wrap
Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Άλογα κατάδυσης και άλλες μυθολογίες
Νατάσα Σαραντοπούλου, ΙΛΙΣΣΟΣ/ λίμπο eξótica
ody icons, YES HALLO HI
Stereo Nero Dance Co., 442, or A Game Without Score
Βασίλης Βηλαράς, RED RIDING SHOES
Κόπηκα, θα βάλω λίγο κόκκινο
Γυρισμένο σε ένα ατελιέ στην Κυψέλη, το σόλο του Adam Khalil εμπνέεται από τα «Κόκκινα Παπούτσια» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και γίνεται από τον Βασίλη Βηλαρά ένα ψηφιακό παραμύθι-μανιφέστο κατά της πατριαρχίας και των έμφυλων στερεότυπων.
Ένα σκοτεινό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, για ένα κορίτσι καταδικασμένο να χορεύει μέχρι τελικής πτώσεως. Μια εμβληματική ταινία χορού του 1948. Ένα femme αγόρι που ενηλικιώνεται στην Αθήνα χορεύοντας πάνω σε κόκκινα παπούτσια. Συνθέτοντας τα τρία προαναφερθέντα υλικά, ο σκηνοθέτης Βασίλης Βηλαράς δημιούργησε το RED RIDING SHOES, διασαλεύοντας τα όρια μυθοπλασίας και πραγματικότητας και έχοντας ως πρωταγωνιστή τον 18χρονο Πολωνοαιγύπτιο περφόρμερ/μοντέλο Adam Khalil (aka terpsichorree).
Ο σκηνοθέτης του έργου σημειώνει: «Το 2009 προβλήθηκε στους κινηματογράφους η αποκατεστημένη κόπια της ταινίας του 1948 Τα κόκκινα παπούτσια. Μια ταινία-ορόσημο στην ιστορία του κλασικού χορού. Την ίδια χρονιά, σε ένα σινεμά της Αθήνας, ένα επτάχρονο αγόρι παρακολουθεί την ταινία παρέα με τη γιαγιά του. Θαμπώνεται από την ιστορία, την πρωταγωνίστρια και το πάθος της για τον χορό. Αναπτύσσει μια παθιασμένη σχέση με την περιβόητη 15λεπτη σκηνή του μπαλέτου, την οποία αναπαράγει καθημερινά, με τον δικό του, σύγχρονο τρόπο. Σήμερα, στα 18 του χρόνια πια, εξακολουθεί να εμπνέεται από τη χορογραφία, την ηρωίδα της ταινίας, αλλά και το ίδιο το κόκκινο χρώμα. Τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία στην πορεία ενηλικίωσής του, σε μια προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω του τα όποια στερεοτυπικά αρρενωπά χαρακτηριστικά τον δεσμεύουν, σε μια εικόνα που δεν μοιάζει να τον αφορά. Προτίθεται να πλησιάσει την εικόνα της ηρωίδας στην ταινία, μιας γυναίκας καταπιεσμένης από την πατριαρχία που μαστίζει τον χώρο του χορού. Να γιορτάσει τις αδυναμίες της, αλλά και τις δικές του. Νιώθει πως παλεύει με τους ίδιους δαίμονες που μάχεται η ηρωίδα της ταινίας, 73 χρόνια πριν. Ένα femme αγόρι, στον σύγχρονο κόσμο, που επιθυμεί να γίνει αποδεκτό χωρίς να θυσιάσει την ταυτότητά του».
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Βασίλης Βηλαράς, Διεύθυνση Φωτογραφίας: Άλεξ Βηλαράς, Μοντάζ: Σωτήρης Βασιλείου, Άλεξ Βηλαράς, Κείμενο: Κέλλυ Παπαδοπούλου, Περφόρμερ: Adam Khalil, Ενδυματολόγος: Φίλιππος Μίσσας, Διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Μαριλένα Καλαϊτζαντωνάκη, Makeup Artist: Αλεξάνδρα Ρέντζου, Εκτέλεση Παραγωγής: Θάλεια Γρίβα, Παραγωγή: Monstera ΑΜΚΕ
https://www.onassis.org/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/red-riding-shoes
Νάντη Γώγουλου, The cooking-with-Nadi show
“The cooking-with-Nadi show” είναι το νέο μαγειρικό κανάλι στο YouTube. Η Νάντη Γώγουλου δεν είναι πια χορεύτρια. Είναι η influencer Nadi the Cook και κάνει την πρεμιέρα της μαγειρεύοντας την πρώτη συνταγή του καναλιού live, με τη βοήθεια των ακολούθων της.
Χορεύτρια, μαγείρισσα ή influencer; Όπως και να έχει, το ψηφιακό αυτό πρότζεκτ της Νάντης Γώγουλου έρχεται να συνδέσει τον σύγχρονο χορό με τη μαγειρική και τα social media μέσα σε 20 κινήσεις. Το The cooking-with-Nadi show ξεκίνησε από έναν Instagram λογαριασμό με καθημερινά posts & stories για 20 ημέρες, που καλούν τους ακολούθους της σε ψηφοφορίες (polls) για 20 υλικά: από το αγαπημένο φρούτο έως το βασικό υλικό που χρειάζονται στην κουζίνα τους. Το πρότζεκτ καταλήγει σε ένα food-dance film διάρκειας 20 λεπτών, ενώ η συνταγή που τελικά παρασκευάζεται εκτελείται ζωντανά μπροστά στο κοινό.
“Nadi enjoys life and every beat of it. C👀king is her strongest element. Follow Nadi for tricks and tips in the kitchen!”: Έτσι μας συστήνεται στον νέο Instagram λογαριασμό της. Και αναρωτιέται: «Πόσο fancy μπορεί να γίνει το μαγείρεμα virtually; Πόσα tricks and tips μπορούμε να δώσουμε, ώστε το μαγείρεμα και το φαγητό να “χωρέσουν” στο διαδίκτυο, με τις ποιότητες με τις οποίες “χωράει” ο χορός;» Κανόνες και τεχνικές διαχείρισης της κίνησης, σε μια χορογραφία από τρόφιμα, και υλικά για την εκτέλεση μιας συνταγής. Πώς μεταφράζεται το λεξιλόγιο μιας παράστασης χορού στο λεξιλόγιο της εκτέλεσης μιας συνταγής; Αντιπαραβάλλοντας την παράσταση της συνταγής με αυτήν του χορού, την επιλογή των υλικών μαγειρέματος με αυτήν των κινήσεων μιας χορογραφίας, και τη σύνθεση της συνταγής με αυτήν της χορογραφίας, η Νάντη επιχειρεί να κάνει το φαγητό να χορέψει. Πώς θα ήταν η ζωή αν το φαγητό ήταν χορός;
Συντελεστές
Ιδέα, Εκτέλεση, Χορο-γραφία, Κινηματογράφηση & Μοντάζ: Νάντη Γώγουλου, Καλλιτεχνική συνεργάτρια & Υποστήριξη μέσων κοινωνικής δικτύωσης: Μαρία Κωνσταντάκη, Σύμβουλος Τεχνικής Υποστήριξης & Οργάνωσης Κινηματογραφικών εργασιών: Γεύη Δημητρακοπούλου, Σύμβουλος τροφής & Συντονισμός συνταγών: Χαρά Ζήκου, Εκτέλεση Παραγωγής: Θεοδώρα Καπράλου
Συντελεστές κινηματογράφησης
Σκηνοθεσία, Σενάριο & Μοντάζ: Νάντη Γώγουλου, Παίζουν, Χορεύουν: Νάντη Γώγουλου, Μαρία Κωνσταντάκη, Κινηματογράφηση: Νάντη Γώγουλου, Γεύη Δημητρακοπούλου, Σχεδιασμός Ήχου: Νάντη Γώγουλου, Υποστήριξη στο Μοντάζ, Διορθωτική Επεξεργασία στη Φωτογραφία και τον Ήχο: Γεύη Δημητρακοπούλου
Συμμετέχει: Ευθύμιος Μοσχόπουλος και η φωνή του Μάριου Παναγιώτου.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/the-cooking-with-nadi-show
Μυρτώ Δελημιχάλη, Στάθης Δογάνης, Pose_Transpose
Κάθε μετατόπιση προϋποθέτει μια θέση
350 ημέρες πανδημικής εμπειρίας σε 35 λεπτά. Tο “Pose_Transpose” είναι ταυτόχρονα περφόρμανς στον δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, κινηματογραφικό γύρισμα, φιλμ και ιστοσελίδα για έναν απολύτως ιδιοσυγκρασιακό χάρτη της πόλης.
Χρειάστηκαν 35 ημέρες για να φτιαχτεί, μέσα από ρεπεράζ, γυρίσματα και φωτογραφήσεις, μέσα από τη δημιουργία μιας ιστοσελίδας, την επεξεργασία ήχων και κειμένων για τη σύνθεση ηχοτοπίων και τη σκηνοθεσία και χορογραφία μιας σειράς δράσεων και αντιδράσεων. Σε 11 διαφορετικά σημεία της πόλης: από τον Λυκαβηττό έως την πλατεία Αγίων Αναργύρων στου Ψυρρή και από τη Φωκίωνος Νέγρη έως τη Στοά Αριστείδου. Σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, σε ταράτσες και διαμερίσματα. Χωρίς κοινό. Με εννέα περφόρμερς. Οι πορείες και οι στάσεις τους στην πόλη κινηματογραφήθηκαν επιτόπου, απ’ όπου προέκυψε το φιλμ και το site map που τώρα κάνουν πρεμιέρα.
Το έργο μάς δείχνει τη βιωματική παρατήρηση γεγονότων που εξελίσσονται στο λόκνταουν του 2020-21. Στοχεύοντας στην παράθεση των πρόσφατων εμπειριών, σχετικά με τον περιορισμό της ελεύθερης μετακίνησης, δημιουργήθηκε ένας χάρτης κινητικών αποτυπωμάτων.
Έχοντας ως αφετηρία το βίωμα της πόλης, όπως αυτό διαμορφώνεται και μεταλλάσσεται καθημερινά λόγω της επικαιρότητας, το πρότζεκτ επιχειρεί τη χαρτογράφηση των διακεκομμένων μας διαδρομών, των απαγορευμένων εξόδων, των άσκοπων μετακινήσεων και των τηρουμένων αποστάσεων. Το έργο μπορεί να θεαθεί αυτόνομα ως μια ιστορία ή ως ένα σύστημα τεκμηρίωσης καθημερινών στιγμών.
Συντελεστές
Ιδέα, Χορογραφία & Σκηνοθεσία: Μυρτώ Δελημιχάλη, Στάθης Δογάνης, Ερμηνευτές: Αντώνης Αντωνίου, Μαρία Βούρου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Στάθης Δογάνης, Λουκιανή Παπαδάκη, Θάνος Ραγκούσης, Δέσποινα Σανιδά Κρεζία, Φωτεινή Σταματελοπούλου, Δέσποινα Στασινού, Εικαστική Performance (κατασκευή μάσκας): Αντώνης Αντωνίου, Μουσική Σύνθεση: Ραφαηλία Μπαμπασίδου, Κινηματογράφηση: Στάθης Δογάνης, Δημήτρης Τρανός
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/pose_transpose
Ειρήνη Καλαϊτζίδη, yaGrid
Yet another Grid. Ένα ακόμα ψηφιακό πλέγμα παραθύρων στο cloud, κάπου μεταξύ Zoom, Jitsi και Google Meet. Το “yaGrid” φτιάχτηκε για να φιλοξενήσει μια φανταστική χορευτική συνάντηση ανθρώπινων και μετα-ανθρώπινων συμμετεχόντων. Χωράει άραγε άλλη μία τηλεδιάσκεψη στο πρόγραμμά σου;
Μερικές γραμμές αρκούν για τον σχεδιασμό μιας σκελέτινης φιγούρας (stick figure), της βασικής συμβολικής αναπαράστασης του ανθρώπου από την προϊστορική εποχή: ένας κορμός σε σχήμα ραβδιού και άκρα που προεξέχουν. Στο έργο της Ειρήνης Καλαϊτζίδη, κάμποσες τέτοιες αφαιρετικές φιγούρες έρχονται ως μετα-ανθρώπινα όντα να συγχορέψουν με άλλα, ανθρώπινα.
Εδώ, το περιβάλλον μίας τηλεδιάσκεψης γίνεται ένας μεταιχμιακός χώρος μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού, ιδανικός για να φιλοξενήσει τα ανθρώπινα και μετα-ανθρώπινα όντα εν κινήσει. Μία ψηφιακή πλατφόρμα με εικονικά παράθυρα, παρά την πλεγματική της δομή, θολώνει τα όρια μεταξύ των συμμετεχόντων. Πού ξεκινά ο ένας και πού τελειώνει η άλλη; Πόσο διακριτός είναι ο άνθρωπος σε σχέση με μία σκελέτινη φιγούρα, ενώ συνυπάρχουν στο ίδιο flat πεδίο;
Οι σκελέτινες φιγούρες, ως όντα απαράμιλλης ουδετερότητας και ψηφιακής απλότητας, αδειάζουν το σώμα από την πολλή πληροφορία και προκαλούν τη φαντασία του θεατή να εφεύρει ή να ανακαλύψει κάτι για αυτό. Σε τι ποσοστό είναι ύλη; Σε τι ποσοστό είναι κύμα, ιδέα, ήχος, pixels;
Η Ειρήνη βρίσκεται εντός του grid. Καθοδηγεί λεκτικά τις συμμετέχουσες σε έναν κινητικό αυτοσχεδιασμό με διάθεση σχεδόν διαλογιστική. Το οικοσύστημα των χορευτικών υπάρξεων που δημιουργείται αφήνεται σε ένα χρονικό και χωρικό συνεχές. Δεν έχει αρχή και τέλος. Δεν έχει πόλους. Δεν έχει στρώματα. Υπάρχει οριζόντιο και ελαστικό, ελαφρώς παράδοξο και κάπως οικείο. Και ο θεατής, παρών, βρίσκει τον εαυτό του σε κάποιο παράθυρο. Η συναναστροφή αυτή με τις σκελέτινες φιγούρες ελπίζει στην πυροδότηση μιας μεγαλύτερης ευαισθησίας και λιγότερου φόβου προς το μη ανθρώπινο, είτε αυτό είναι ένα μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης, είτε μία γαρδένια, είτε ένα παπούτσι.
Συντελεστές
Σύλληψη, Χορογραφία & Ψηφιακά Μέσα: Ειρήνη Καλαϊτζίδη, Εμφανίζονται: Μαρία Βούρου, Ειρήνη Καλαϊτζίδη, Ευθύμιος Μοσχόπουλος, esther, kostas, chimera και 19 ακόμα ανώνυμοι συμμετέχοντες, Ηχητική Σύνθεση: Νίκος Τσώλης, Κινηματογράφηση & Ψηφιακή Υποστήριξη: Στάθης Δογάνης, Οργάνωση Παραγωγής: Delta Pi
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/yagrid
Oμάδα Besuch, Besuch
Besuch σημαίνει «επίσκεψη». Πέντε δημιουργοί συναντιούνται σε ένα ψηφιακό κολάζ και καλούν το κοινό σε μια συνειρμική περιήγηση. Τι αφηγήσεις προκύπτουν από την εμπειρία της μεταξύ τους οικειότητας;
Πέντε χρόνια αφότου συναντήθηκαν ως σπουδαστές χορού, και ενώ εξερευνούν διαφορετικά επιτελεστικά και συνθετικά πεδία, οι πέντε δημιουργοί δοκιμάζουν στο Besuch τρόπους με τους οποίους μπορούν να συναντηθούν και να συνομιλήσουν καλλιτεχνικά. Η διαμεσική προσέγγιση, το παιχνίδι με τη χορευτική παράδοση, το φλερτ με τη βλακεία, ο ερωτισμός της ενσώματης εμπειρίας και ο «τηλεπαθητικός» χορός, δημιουργούν πέντε πρωτότυπες προσκλήσεις που γίνονται αφετηρία για την πρώτη τους ομαδική συνεργασία.
Ένα ψηφιακό αρχείο οδηγιών με πολύχρωμα ιδεογράμματα, ένα μικροσκοπικό σχέδιο μεγάλων διαστάσεων, μία DIGI-persona, ένας πίνακας αισθητηριακών ερεθισμάτων και ένα συμβόλαιο μέσω ταχυδρομείου αποτελούν τις προσκλήσεις που γίνονται το κοινό score της ομάδας. Οι συντελεστές ανταλλάσσουν τα πέντε αυτά υλικά μεταξύ τους και κάθε μέλος υπόσχεται να πραγματοποιήσει μία επίσκεψη σε αυτά, διάρκειας ενός λεπτού. Στο τέλος, καλούνται να επεξεργαστούν από κοινού τις 25 αποδόσεις, και έτσι να συνθέσουν το Besuch. Καλούν επίσης το κοινό να επισκεφθεί, με τη σειρά του, τόσο τα ίχνη αυτών των συναντήσεων όσο και το συλλογικό τους καλλιτεχνικό αποτύπωμα.
Η ομάδα δίνει ραντεβού σε ψηφιακά περιβάλλοντα, τα οποία γίνονται ο τόπος της καλλιτεχνικής τους ζύμωσης. Δεσμεύονται για έναν μήνα να καταδυθούν στις ποικίλες προσεγγίσεις τους, να ανταλλάξουν αισθητικά μέσα και να διαμορφώσουν ένα ετερόκλητο σύμπαν που θα κατοικήσει στην οθόνη. Η «παράσταση» θα υλοποιηθεί με τη μορφή βίντεο-κολάζ που θα αποτυπώνει μια πολυεπίπεδη χορογραφική σύνθεση. Η διαδικασία καταγράφεται και προσφέρεται στο κοινό μέσω του www.besuch.team, δίνοντάς του την ευκαιρία να κοιτάξει μέσα από την κλειδαρότρυπα τα στοιχεία εκείνα που οδήγησαν στο τελικό έργο.
Συντελεστές
Ομάδα Besuch: Νεφέλη Αστερίου, Ξένια Βλάχου-Κογχυλάκη, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Ευθύμιος Μοσχόπουλος, Δημήτρης Μυτιληναίος
Ιστοσελίδα: Γιώργος Ψημένος
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/besuch
Άννα Παπαθανασίου, Axel’s just dreaming
Μια σειρά από σύντομα βίντεο-πορτρέτα, σαν κομμάτια ενός δίσκου που αναδεικνύει μια αίσθηση ανοίκειου. Ένας αντιχορός που αντιστέκεται στην ιδέα της ομορφιάς.
Η Άννα Παπαθανασίου δημιούργησε το Axel’s just dreaming σαν μια παράθεση κινούμενων εικόνων, σαν έναν δίσκο με «ακυκλοφόρητα» κομμάτια. Μια σειρά από επτά βίντεο-πορτρέτα που απεικονίζουν χαρακτήρες φανταστικούς σε συνθήκη απομόνωσης και έκστασης.
Η κάθε εικόνα προτείνει μια ύπαρξη, που χτίζει το αφήγημά της σε έναν χωρικά και χρονικά στενό τόπο, μέσα σε ένα κλειστό κύκλωμα, πίσω από τζάμι ή οθόνη. Η κάθε ύπαρξη είναι μια μικρή έκρηξη που πήγε στράφι, μέσα σε ένα άτυχο κλειστό κουτί δώρου, που δεν παραδόθηκε ποτέ λόγω δυσλειτουργίας των ΕΛΤΑ. Η επανάληψη των κινήσεων φέρει κάτι από το Καθαρτήριο, όπου όντα ψυχικά φορτισμένα κάνουν την κάθε μέρα ξεχωριστή, έστω και αν πρόκειται για ψευδαίσθηση.
Όλοι θέλουμε κάποιον να παρατηρεί τη μοναξιά μας, προκειμένου να μην τρελαθούμε μέσα στο κουτί μας.
Η αλλοίωση, η επαναληπτικότητα και η μεταμόρφωση είναι οι πρώτες ύλες για την αναπαράσταση ενός δυστοπικού συναισθήματος. Ένας βουβός και ήσυχος εφιάλτης με παράδοξες οπτικές συνάψεις, που δεν εξηγούνται, αλλά εξηγούν. Όπως το όνειρο του ετοιμοθάνατου σκύλου, που κολυμπάει ήδη σε έναν τόπο μεταβατικό, ενώ το σώμα του τον αφήνει σιγά σιγά.
Ένα tableau vivant μιας βουτιάς στο παράλογο.
Συντελεστές
Σύλληψη, Χορογραφία & Ερμηνεία: Άννα Παπαθανασίου, Καλλιτεχνικός Συνεργάτης: Κώστας Γκαραμέτσης, Διεύθυνση Φωτογραφίας & Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Κούρος, Πρωτότυπη Μουσική & Ηχητικός Σχεδιασμός: Δημήτρης Παπαδάτος, Επιμέλεια Κίνησης & Δραματουργίας: Ίρις Φουστέρη, Σχεδιασμός & Κατασκευή Κοστουμιών: Κώστας Γκαραμέτσης, Χρωματική Επεξεργασία Κινούμενης Εικόνας: Άγγελος Μάντζιος – MetaPost, Τεχνικός Προϊστάμενος Εικόνας: Δημήτρης Μαυροφοράκης, Ειδικές Κατασκευές: Νεκτάριος Θεοδώνης, Βοηθός Καλλιτέχνη: Ηρώ Αδρακτά, Βοηθός Φωτιστή: Ιφιγένεια Γιαννιού, Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Νίκος Μαυράκης & Χρήστος Χριστόπουλος – TooFarEast, Βοηθοί Παραγωγής: Κωνσταντίνα Δούκα-Γκόση, Στεργιάνα Τζέγκα, Φωτογράφοι: Γιώργος Καπλανίδης, Πέτρος Χυτήρης, Κινηματογραφικός Εξοπλισμός: RGB Studios
Στη μνήμη του Axel μας που έφυγε λίγες μόλις μέρες μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/axels-just-dreaming
Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Άλογα κατάδυσης και άλλες μυθολογίες
Πέντε φωτογραφίες. Με χορούς που δεν χορεύονται πια: με νεαρές αναβάτριες που πέφτουν στο κενό πάνω σε λευκά άλογα και μαραθώνιους με έπαθλο την επιβίωση. Με αυτήν την αφορμή, ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου σχεδιάζει μια περφόρμανς-διάλεξη στα όρια των προσωπικών αναμνήσεων και του ντοκουμέντου.
Στην απέραντη ακαταστασία του διαδικτύου μπορεί κανείς να εντοπίσει φωτογραφίες, ενημερωτικά βίντεο, έξυπνα κείμενα, λίστες, προτάσεις, προβλέψεις με βάση τα ζώδια, ιστορικές πηγές, ακαδημαϊκά πονήματα, διαλέξεις, παραστάσεις, οδηγίες «προς ναυτιλλομένους». Τα πάντα ριγμένα άτακτα το ένα πάνω στο άλλο, σε ασύμμετρους σωρούς.
Μερικά από αυτά τα συλλέγουμε με διάφορες αφορμές. Τα ταξινομούμε ανά τα χρόνια μέσα σε φακέλους μέσα σε άλλους φακέλους με ιδιόρρυθμα ονόματα για να τα αξιοποιήσουμε ίσως κάποτε.
Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου αλιεύει από τις άνισες βιβλιοθήκες του προσωπικού του υπολογιστή πέντε φωτογραφίες. Πέντε ντοκουμέντα από τη χορευτική πραγματικότητα άλλων εποχών: λησμονημένοι χοροί και εξαφανισμένες πρακτικές. Τολμηρά κορίτσια που καλπάζουν στο κενό, ζευγάρια που χορεύουν μέχρι εξάντλησης κάτω από το αδηφάγο βλέμμα ενός άπληστου κοινού, αιθέριες μπαλαρίνες που θυσιάζονται στον βωμό της τέχνης. Με αφορμή τις πέντε αυτές φωτογραφίες, o Κωνσταντίνος στοχάζεται πάνω σε χορευτικές πρακτικές που ο χρόνος υπέβαλε σε φθίνουσα πορεία και αναλογίζεται την προέλευση τους αλλά και τα ίχνη τους στο παρόν.
Αφήνει την ερμηνεία των τεκμηρίων στους ιστορικούς. Δεν τα μελετά, αλλά μάλλον ρεμβάζει. Δεν ανακατασκευάζει την ιστορία, αλλά μάλλον προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το παρόν. Με πυξίδα την προσωπική εμπειρία και το ένστικτό του φτιάχνει μικρές εφήμερες διαδρομές από την υπόθεση στη μαρτυρία.
Μήπως το παρελθόν δεν το συνθέτουν τα ίδια τα συμβάντα/γεγονότα, αλλά οι τρόποι που τα ατενίζουμε και τα ερμηνεύουμε; Και ακόμη, τι εργαλεία κατασκευάζουμε για να κατανοήσουμε τις κληρονομιές και τους ξεχασμένους μακρινούς συγγενείς/προγόνους μας; Τις καταγωγές των πρακτικών μας;
Συντελεστές
Χορογραφία & Περφόρμανς: Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Δραματουργία: Παρασκευή Τεκτονίδου, Κινηματογράφηση: Αλέξανδρος Μερκούρης
Ιωάννα Παρασκευοπούλου, All she likes is popping bubble wrap
Ο τίτλος της περφόρμανς παραπέμπει στον ήχο που παράγεται από μια φαινομενικά άσκοπη και αδιάφορη δράση: το να σκας φουσκάλες σε συσκευασίες. Κι όμως, o ήχος αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εφέ σε μια καταδίωξη ζόμπι. Καλώς ήρθατε στο παιγνιώδες πείραμα ήχου και εικόνας της Ιωάννας Παρασκευοπούλου.
Η οθόνη χωρίζεται στα δύο. Στο ένα μισό προβάλλεται μια συρραφή από κινηματογραφικές εικόνες αρχείου: τρεις κοπέλες ψαρεύουν σε μια λίμνη, ζόμπι σε συνθήκη καταδίωξης, μία γυναίκα βρίσκεται στην μπανιέρα. Στο άλλο μισό, η Ιωάννα Παρασκευοπούλου «συνομιλεί» μαζί τους: επινοεί, δημιουργεί και παράγει εκ νέου ήχο, με τη χρήση διαφορετικών υλικών μέσων ή/και του σώματός της, προκειμένου να τις συνοδεύσει και, έτσι, να τις ενορχηστρώσει και να τις εμψυχώσει ηχητικά.
Γιατί το All she likes is popping bubble wrap είναι μια περφόρμανς ήχου και εικόνας, ένα δίπτυχο παράλληλων δράσεων: η οθόνη διχοτομείται με σκοπό τη διεύρυνση των ηχητικών και οπτικών αποτυπωμάτων σε επιλεγμένες κινηματογραφικές εικόνες αρχείου.
Επιδιώκοντας τη σύνθεση μιας τέτοιας οπτικοακουστικής χορογραφίας μικροκινήσεων και αντικειμένων, η δημιουργός ερευνά τη συσχέτιση μεταξύ εικόνας, ήχου και σώματος, καθώς και τη δυνατότητα ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των δύο παράλληλα προβαλλόμενων εικόνων. Η διαδικασία αυτή προτρέπει σε ένα παιγνιώδες πείραμα: μια δραματουργικά επιλεγμένη πράξη της ερμηνεύτριας συνδιαλέγεται με το αρχειακό υλικό τροφοδοτώντας α-σύγχρονες πραγματικότητες προς νέες, πρωτότυπες προοπτικές και διαστάσεις.
Πώς δύο παράλληλες δράσεις επηρεάζουν τη θέαση; Πώς οι διαφορετικές χρονικότητες των δύο εικόνων μπορούν να οδηγήσουν σε πολλαπλές ερμηνευτικές συσχετίσεις ή/και αφαιρέσεις; Ποιοι μηχανισμοί εύρεσης ταυτίσεων ενεργοποιούνται στην προσπάθεια δημιουργίας μιας ψευδούς εικονικής ολότητας;
Συντελεστές
Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Ερμηνεία: Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Δραματουργία: Έλενα Νοβάκοβιτς, Τεχνική Υποστήριξη Ήχου & Ηχητικός σχεδιασμός: Δάνης Χατζηβασιλάκης, Κινηματογράφηση & Μοντάζ: Carlos Muñoz, Μοντάζ αρχειακού υλικού: Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Σκηνικός χώρος & Κοστούμια: Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Κείμενα: Έλενα Νοβάκοβιτς, Ξύλινη κατασκευή: Μίλτος Αθανασίου
Νατάσα Σαραντοπούλου, ΙΛΙΣΣΟΣ/ λίμπο eξótica
Μια εικονική περιπλάνηση 360 μοιρών στα χνάρια του Ιλισσού μάς προσκαλεί να «ξαναδούμε» το ξεχασμένο ποτάμι μέσα στην πόλη της Αθήνας που, αν και αόρατο πια, ποτέ δεν έπαψε να κινείται.
Ο ποταμός Ιλισσός, άλλοτε ιερό ποτάμι της Αθήνας, παίρνει τη μορφή μιας γκροτέσκας θεότητας και αναδύεται σε σημεία της πόλης, όπου κάποτε κυλούσε περήφανα. Ως κυριολεκτικά underground, περιθωριοποιημένο και απωθημένο στοιχείο της πόλης, δηλώνει την ύπαρξή του με μια πορεία-«μανιφέστο». Ο Ιλισσός, που περιγράφεται στον «Φαίδρο» του Πλάτωνα να διασχίζει ένα ειδυλλιακό τοπίο, έχει καταλήξει σήμερα ένας τσιμεντοποιημένος υπόνομος. Με πρόσχημα υγειονομικά ζητήματα, αλλά και τις επικίνδυνες πλημμύρες που προκαλούσε, κυλά σήμερα αόρατος. Στοιχεία από το ένδοξο παρελθόν του μπερδεύονται με τη σημερινή του υποβάθμιση. Με τον ίδιο περίπου τρόπο που διευθετήθηκε η κοίτη του, έτσι εμφανίζονται και εξαφανίζονται όλα όσα θεωρούνται «βρόμικα» ή «επικίνδυνα» στην πόλη, όπως κοινωνικές ομάδες, πρακτικές, συνήθειες, καθώς και επιθυμίες. Αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Η ακάλυπτη κοίτη του στην Αγία Φωτεινή Ιλισσού, ή «Σάντα Φωφώ», είναι το νήμα που ενώνει το μυστηριακό παρελθόν του με το σήμερα.
Συντελεστές
Σύλληψη & Ερμηνεία: Νατάσα Σαραντοπούλου, Σύμβουλος Δραματουργίας: Αλέξανδρος Μιστριώτης, VFX/3D Artist: Αίας Κόκκαλης, Φωτογράφος: Αλίνα Λέφα, Ενδυματολόγοι: Δήμητρα Λιάκουρα, Περικλής Πραβήτας, Κατασκευή Περούκας: Pierre Magendie, Σχεδιασμός Ήχου: Παύλος Κατσιβέλης, Οργάνωση Παραγωγής: Cultόpια
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/ilissos-limbo-exotica
ody icons, YES HALLO HI
«Σκεφτόμουν την ανάγκη μου να σώσω τον κόσμο την ώρα που άραζα στον καναπέ μου» δηλώνει με αφοπλιστικό σαρκασμό ο ody icons για το νέο πρότζεκτ του με το οποίο δίνει το «παρών» στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων.
Τα Χριστούγεννα του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο κομμάτι του ody icons, με το βίντεο κλιπ “Working Out My Little Muscles”, ένα electropop μανιφέστο, με το οποίο ζητά από τους ακροατές του να ξεχάσουν τα δεινά του πλανήτη και να επικεντρωθούν στην προπόνηση των μικρών μυών τους.
To YES HALLO HI είναι το νέο έργο του, το οποίο κάνει πρεμιέρα στο Onassis Channel του YouTube στο πλαίσιο του 8ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 2021. Εδώ, κάποιο άτομο, από τη ζεστασιά και τη μικροαστική ραστώνη του σπιτιού του, καλεί σε κάποια απροσδιόριστη υπηρεσία. Ζητά καθοδήγηση για το πώς να σώσει τον κόσμο και το μέλλον. Αναρωτιέται ειρωνικά: «Ποια αίτηση πρέπει να συμπληρώσω; Σε ποια πεδία χρειάζεται να κάνω τικ;» Σε μια παράλληλη αφήγηση, το ίδιο άτομο βρίσκεται σε μια συνθήκη όπου κυριαρχεί το ζωώδες ξέσπασμα στη «Φύση».
Στο πλαίσιο της συνεργασίας του με τον μουσικό παραγωγό Sagittarius Lefthand, ο οdy icons γράφει το YES HALLO HI συνδυάζοντας την ηλεκτρονική μουσική με τη slam ποίηση και τον πολιτικό στίχο. Αντλώντας από τη θεατρικότητα και την υπερβολή των καιρών, με μια πολιτική-σαρκαστική διάθεση σύγχρονου, παράξενου, queer καμπαρέ, επιδιώκει να συμφιλιώσει τη ζέστη της ελευθερίας με την απόλαυση της μελαγχολίας. Με άλλα λόγια; να δημιουργήσει την κατάλληλη θερμότητα που θα πυροδοτήσει την αναζήτηση της προσωπικής ευθύνης.
Συντελεστές
Τραγούδι
Στίχοι: ody icons, Μουσική Παραγωγή: Sagittarius Lefthand, Mastering: DTA Studio Athens
Βίντεο
Σκηνοθέτης: Θεόδωρος Σελέκος, Διευθυντής Φωτογραφίας: Κώστας Μάνδυλας, Σύλληψη & Περφόρμανς: ody icons, Επιμέλεια & Κοστούμια: Μάριος Ράμμος, Διερμηνεία στη Διεθνή Νοηματική: Ανδρέας Πλεμμένος, Υποτιτλισμός: Κερασία Μιχαλοπούλου, Παραγωγή: Χρίστος Παπαμιχαήλ – Liminal Access
Ρούχα από δεύτερο χέρι της Memorabilia Lovers
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/yes-hallo-hi
Stereo Nero Dance Co., 442, or A Game Without Score
Εσείς τι σκέφτεστε όταν σκέφτεστε το ποδόσφαιρο; Πράσινα γήπεδα, σουτ και ιδρωμένες φανέλες γύρω από μια ασπρόμαυρη θεά; Ή μήπως ακριβά συμβόλαια, διαφθορά, χουλιγκανισμό και εκτοξευμένα ρολά ταμειακών μηχανών; Η ομάδα Stereo Nero ξεπερνά τέτοιου τύπου διλήμματα και συγκροτεί μια σκηνική ποιητική για το ποδόσφαιρο, αντιμετωπίζοντάς το σαν μια παιγνιώδη αλληγορία για κάθε είδους πάθη, πόθους και συλλογικές υποθέσεις.
«Το ποδόσφαιρο έχει να κάνει με πάρα πολλά πράγματα. Τη μνήμη, την ιστορία, τον τόπο, την κοινωνική τάξη, το φύλο (κυρίως το αρσενικό, αλλά ολοένα και περισσότερο και το θηλυκό), την ταυτότητα, την οικογένεια, την κοινότητα, το έθνος. Κι ενώ είναι υπόθεση συλλογική, σχεδόν σοσιαλιστική στην ουσία της, ανθεί μέσα στην απληστία, στη διαφθορά, στον καπιταλισμό και στην απολυταρχία.» Ο φιλόσοφος Simon Critchley, στο βιβλίο του Τι σκεφτόμαστε όταν σκεφτόμαστε το ποδόσφαιρο, επιχειρεί να κατανοήσει όλα τα παραπάνω και να συγκροτήσει μια αισθητική, ακόμη και μια ποιητική του ποδοσφαίρου.
Ορμώμενη από αντίστοιχες ανησυχίες, η 11μελής ομάδα Stereo Nero και η χορογράφος Εύη Σούλη συνθέτουν μια περφόρμανς βασισμένη στους γρήγορους βηματισμούς, τις κοφτές ανάσες, τα σουτ, το κοντρόλ, την πάσα, τις αποκρούσεις και τα τάκλιν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί στο 442, or A Game Without Score, ο πολυδιάστατος κόσμος που σχηματίζεται γύρω από την «ασπρόμαυρη θεά» ξεδιπλώνεται σαν ένα παιχνίδι διαρκώς μεταβαλλόμενων δυναμικών, πλεγμάτων και σχηματισμών.
Άθλημα συνεργατικό, το ποδόσφαιρο έχει ως προϋπόθεση την ομάδα. Κάθε ομάδα, όμως, απαρτίζεται από ξεχωριστές, διακριτές ατομικότητες. Πώς το άτομο λειτουργεί στο σύνολο όταν δεν εξυπηρετεί τους κανόνες; Πόσο εύκολα το σύνολο δέχεται το «διαφορετικό»; Τι γίνεται με τους αντισυμβατικούς αουτσάιντερ; Η αντίσταση ενός συγκροτημένου συνόλου απέναντι στο ξένο μπλέκεται με την επιβολή του δυνατότερου, τον ενθουσιασμό και την ελευθερία των σουτ και των αποκρούσεων. Τι υπερισχύει, εντέλει; Ο λυρισμός των σωμάτων, το πάθος, η εκστατική χαρά της νίκης, η απογοήτευση της ήττας και ο διαρκής αγώνας υπερίσχυσης – μέσα και έξω από το γήπεδο και, τελικά, μέσα και έξω από το σύνολο.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία & Χορογραφία: Εύη Σούλη, Διεύθυνση Προβών: Κατερίνα Φώτη, Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Jan Van de Engel, Δραματουργία: Τζίνα Σταυρουλάκη, Σύμβουλος Δραματουργίας: Πρόδρομος Τσινικόρης, Σκηνικά: Μαριλένα Γεωργαντζή, Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη, Κοστούμια: 2WO+1NE, Οργάνωση Παραγωγής: Stereo Nero Dance Co. / Κατερίνα Φώτη, Εκτέλεση Παραγωγής: Αλεξάνδρα Φώτη, Χορός, Ερμηνεία & Συνδημιουργία Υλικού: Βασίλης Αρβανιτάκης, Δημήτρης Κίτσος, Χριστιάνα Κοσιάρη, Δημήτρης Λαγός, Ηλίας Μπαγεώργος, Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Δημόκριτος Σηφάκης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Αινείας Τσαμάτης, Κώστας Τσουκαλάς, Κατερίνα Φώτη
Oι ακριβείς ώρες του φεστιβάλ και κάθε παραγωγής θα ανακοινωθούν σύντομα.
Διαβάστε περισσότερα για το φεστιβάλ
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8
