Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Ευάγγελου Βενιζέλου, «Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος. 2012 - 2017» Εκδόσεις Επίκεντρο, 2017.
Η προσοχή όλων είναι - και δικαίως - στραμμένη στις πρόσθετες παραμετρικές αλλαγές στο ελληνικό δημόσιο χρέος που θα αποφασιστούν από τους εταίρους και δανειστές της χώρας μας, δηλαδή από τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και τον ESM. Αυτές όμως οι παραμετρικές αλλαγές είναι, όπως πάντα υπογραμμίζεται, πρόσθετες. Συμπληρώνουν τη δραστική επέμβαση στο ελληνικό δημόσιο χρέος που έγινε το 2012 τόσο σε ονομαστική όσο και σε παρούσα αξία ( PSI, PSI plus , OSI ).
Η κατανόηση της λογικής και των πραγματικών διαστάσεων της επέμβασης του 2012 είναι το θεμέλιο και η προϋπόθεση για τη διεκδίκηση των πρόσθετων παραμετρικών αλλαγών που θα περιορίζουν το κόστος εξυπηρέτησης και τις ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας από τώρα έως το 2060 ή και αργότερα, θα μειώνουν περαιτέρω την ήδη δραστικά μειωμένη παρούσα αξία του χρέους και θα διασφαλίζουν την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά του μετά την τραγική επιδείνωση της δυναμικής του χρέους την περίοδο 2015-2017. Παράλληλα όμως πρέπει να διαμορφώνεται ένας δημοσιονομικός χώρος αναπνοής της ελληνικής οικονομίας που θα επιτρέπει να μειωθούν τα επιδιωκόμενα πρωτογενή πλεονάσματα επειδή θα βελτιώνεται ο παρονομαστής του κλάσματος χρέος προς ΑΕΠ, δηλαδή θα επιτυγχάνεται θετικός ρυθμός ανάπτυξης και ονομαστική διόγκωση του ΑΕΠ συνυπολογιζομένου και ενός θεμιτού ( για τα δεδομένα της Ευρωζώνης ) ποσοστού πληθωρισμού.
Στο θεμελιώδες αυτό ζήτημα, που συνιστά τη βάση της εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση, είναι αφιερωμένο το νέο βιβλίο του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Κορμός του βιβλίου είναι η εμπλουτισμένη (με υποσημειώσεις και διαγράμματα) παρουσίαση της επέμβασης του 2012 που έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην επιτροπή δημοσίου χρέους της Βουλής στις 20.12.2016. Στο βιβλίο περιέχονται επίσης αναλύσεις για τις κρίσιμες όψεις του ζητήματος του δημοσίου χρέους, όπως το ύψος των επιδιωκόμενων πρωτογενών πλεονασμάτων, η ορθή απεικόνιση του ελληνικού χρέους, ο ρόλος του ESM, το βαθύτερο νόημα των διαφωνιών ΕΕ και ΔΝΤ, η ανάγκη διαφοροποίησης μεταξύ βραχυπρόθεσμου και μεσομακροπρόθεσμου χρέους, η εξομάλυνση της καμπύλης των τόκων και των χρεολυσίων για τα επόμενα χρόνια κοκ.
Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου περιλαμβάνονται οι σχετικές ομιλίες του Ευ. Βενιζέλου, υπό την ιδιότητα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού οικονομικών, την περίοδο Φεβρουαρίου - Μαρτίου 2012 έτσι ώστε να είναι εύκολη η σύγκριση με όσα συνέβησαν και ειπώθηκαν από τότε μέχρι σήμερα.
Πρόκειται για μια αναγκαία άσκηση συλλογικής μνήμης, ιδιαίτερα τώρα που οι παθιασμένοι αντίπαλοι της επέμβασης του 2012, έχουν καταστήσει την επέμβαση αυτή άξονα της πολιτικής τους στρατηγικής και αναμένουν τις πολυπόθητες πλέον συμπληρωματικές παραμετρικές αλλαγές.
Απόσπασμα από τον πρόλογο του Ευ. Βενιζέλου
«...Το δημόσιο χρέος είναι όντως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Όχι όμως πρόβλημα πρωτίστως οικονομικό, αλλά πολιτικό. Για την ακρίβεια νοοτροπιακό. Μετά το ξέσπασμα των επιπτώσεων της κρίσης, το 2010, επικράτησε σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας η αντίληψη ότι το ελληνικό ζήτημα μπορούσε να αντιμετωπισθεί εξωγενώς, με εύκολο και ανώδυνο τρόπο, με τη διαγραφή σημαντικού μέρους του δημοσίου χρέους, μονομερώς ή με διεθνή πολιτική συναίνεση που θα αποτυπωνόταν σε μια διεθνή διάσκεψη η οποία θα συνεκαλείτο για το σκοπό αυτό.
Όταν όμως φτάσαμε στο δεύτερο πρόγραμμα του Οκτωβρίου 2011 που προέβλεπε δραστική επέμβαση στο ελληνικό δημόσιο χρέος, επέμβαση με τη στήριξη και τη χρηματοδότηση των εταίρων της ευρωζώνης και οργανωμένη σε εθελοντική βάση ώστε να αποφευχθούν οι νομικές αμφισβητήσεις που ταλαιπώρησαν για δεκαετίες χώρες οι οποίες προέβησαν σε πολύ μικρότερη επέμβαση στο δημόσιο χρέος τους, τότε ο ελληνικός δημοσιονομικός εθνικολαϊκισμός αναπροσανατολίστηκε. Επιδόθηκε σε μια, επαγγελματικά οργανωμένη, επικοινωνιακή επιχείρηση αμφισβήτησης και απαξίωσης της μεγαλύτερης μείωσης δημοσίου χρέους που έχει συντελεστεί στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.
Ενώ συνεπώς το δημόσιο χρέος από βάρος του παρελθόντος έχει τη δυνατότητα να καταστεί κλειδί του μέλλοντος για τη χώρα, η σημερινή κυβέρνηση το χειρίζεται αδιέξοδα και ενοχικά, αιχμάλωτη πάντα του ανεύθυνου δημοσιονομικού εθνικολαϊκισμού της, παρά τη φαινομενική μεταστροφή της του Ιουλίου 2015. Οι εταίροι είναι προφανές πλέον ότι αξιοποιούν στο έπακρο την αιχμαλωσία αυτή της κυβέρνησης.»
