Το project που ανέλαβε να επικοινωνήσει ο Δημήτρης Παπαδημούλης με το εμβληματικό tweet του, έχει κάπως ως εξής: «οι πλούσιοι της ελίτ, που ταξιδεύουν στα εξωτερικά, που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και που γενικώς κάνουν κι άλλα ακατονόμαστα πράγματα (όπως ας πούμε να βλέπουν ΣΚΑΙ…), είναι αυτοί που φέρνουν τις αρρώστιες των ξένων, σε εμάς τα αγνά, υγιή λαϊκά παιδιά που είμαστε ριζωμένα εδώ και ζυμωμένα με τους καημούς της φτωχολογιάς, η οποία φτωχολογιά, δεν χαμπαριάζει από αυτές τις ξενόφερτες επιδημίες γιατί η ρετσινούλα όλα τα γιατρεύει».
Κατά κάποιο τρόπο, είναι ιδιοφυές. Γιατί βασίζεται πάνω σε δύο πολύ σημαντικούς πυλώνες της νεοελληνικής μυθολογίας. Ο πρώτος είναι το σύνδρομο της «γειτονίτσας». Ότι όσο είμαστε οχυρωμένοι στον μικρόκοσμό μας, είμαστε ασφαλείς από τον υπόλοιπο κόσμο. Κάτι σαν τις αποπυρηνικοποιημένες ζώνες των δήμων. Ή σαν τους δορυφόρους που θα κατέρριπτε κάποτε ένας υπουργός του παλιού ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί το μονοπώλιο της κρατικής από τον κίνδυνο των δορυφορικών καναλιών που απειλούσαν την εθνική μας καθαρότητα με το να μας δώσουν κι άλλες επιλογές. Το γεγονός ότι αυτό προέρχεται από έναν ευρωβουλευτή, το κάνει απλώς λίγο πιο σπαρταριστό.
Ο δεύτερος πυλώνας που εκτοξεύει το tweet του Δημήτρη Παπαδημούλη στην στρατόσφαιρα, είναι οι πλούσιοι. Που δεν είναι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και οι πομπές τους, όπως ας πούμε τα ταξίδια τους στις κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες, μας βάζουν όλους σε κίνδυνο. Ίσως μάλιστα, την επόμενη φορά να δοκιμάσει να πείσει το ακροατήριό του, ότι εκτός από τεράστια αποθέματα κορονοϊού στις βίλες τους, οι πλούσιοι έχουν σουβλερές ουρές και πίνουν αίμα μικρών παιδιών. Τραβηγμένο; Μα όταν κάποιος επιχειρεί να εργαλειοποιήσει και να προσδώσει ταξικό πρόσημο σε μια πανδημία, έχει ήδη περάσει στην «άλλη πλευρά». Εκεί που δεν τον περιορίζουν πια τα όρια της λογικής. Τα οποία, εδώ που τα λέμε, είναι επίσης ταξικά.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης, βελτίωσε κάπως την προσέγγιση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (και Ολυμπιονίκη του Τάε Κβο Ντο) που λίγες ώρες πριν είχε θέσει το θέμα κάπως πιο άκομψα. Πιθανότατα λόγω απειρίας. Λέγοντας ότι «τον ιό θα τον φέρουν στην Ελλάδα (η οποία ως γνωστόν είναι ένας κλειστός αυτόνομος κόσμος), όσοι έχουν λεφτά για αεροπορικά εισητήρια».
Ήταν μια καλή προσπάθεια αλλά δεν διευκρίνιζε τον προορισμό αυτών των ζάπλουτων που μπορούν να αγοράσουν ένα τέτοιο εισητήριο. Άσε που προσέδιδε την ταξική ταυτότητα του «αποκλεισμένου από τον τρόπο μετακίνησης των πλουσίων» σε ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι πληθυσμού. Αυτούς που δεν έχουν μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Παλιότερα βέβαια είχαν γίνει και άλλες τέτοιες απεγνωσμένες απόπειρες αναζήτησης ταξικής ταυτότητας σε στις καταθέσεις («οι ψηφοφόροι μας δεν έχουν καταθέσεις…») ή στα μακαρόνια (Νίκος Φίλης) και στα γεμιστά (Θεανώ Φωτίου).
Το δίδαγμα πάντως είναι ότι σε όλα μπορείς να δώσεις μια ταξική διάσταση με λίγη καλή (συριζαϊκή) θέληση. Εξάλλου, όπου μπορείς να διχάσεις σε «εμείς» και «αυτοί» καλό είναι να μην χάνεις την ευκαιρία. Χρήσιμο είναι. Και κανένας που δεν είχε να «πουλήσει» τίποτα άλλο, δεν έχασε διχάζοντας.
Όταν μάλιστα οι άνθρωποι βρίσκονται σε ανησυχία, είναι πολύ πιο ευάλωτοι σε τέτοιου είδους διχασμούς. Άρα είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για τους Παπαδημούληδες αυτού του κόσμου να τοκίσουν επάνω σε αυτή την ανησυχία. Ο Παπαδημούλης το θέτει ταξικά. Κάποιοι Μητροπολίτες το θέτουν θρησκευτικά. Ότι δοκιμάζεται η πίστη μας. Κατά βάθος βέβαια μπορεί να είναι το ίδιο. Στο κάτω-κάτω και η ταξική συνείδηση, μια θρησκεία είναι. Αλλά ό,τι μπορεί πουλάει ο καθένας.
Αλλά αφού πρέπει να βρεθεί κάτι για να συσπειρώσουμε ό,τι κάτσει, ας είναι και μια παγκόσμια πανδημία. Για την οποία ευθύνονται οι πλούσιοι, οι ιδιωτικές τράπεζες, το Κολέγιο και ο ΣΚΑΙ. Και όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Στο κάτω κάτω, για ανθρώπους που «δεν τους βρωμούσαν οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής», γιατί να τους βρωμάνε όσων πιστεύουν στους ψεκασμούς. Και αυτοί ψυχή δεν έχουν;
Όσο για την κατακλείδα του tweet, ότι αυτό (δηλαδή η έλευση του ιού από τους ταξικούς εχθρούς) είναι ένα χαστούκι στον ρατσισμό, την άγνοια και την απύθμενη βλακεία, έχει δίκιο. Μόνο που δεν διευκρινίζει τι είδους χαστούκι. Ούτε για ποια βλακεία...
