Πριν λίγες μέρες είχε δημοσιευθεί στο Liberal άρθρο του Θαν. Μαυρίδη στο οποίο διεκτραγωδούσε τις περιπέτειες ενός Έλληνα πολίτη με το υποθηκοφυλακείο Ζωγράφου και την αδυναμία του να κάνει τη μεταβίβαση ενός ακινήτου, καθώς η συγκεκριμένη υπηρεσία, επικαλούμενη έλλειψη προσωπικού, έδινε μακρινές ημερομηνίες για να προσέλθει ο πολίτης να ολοκληρώσει τη μεταβίβαση με τη μεταγραφή του ακινήτου.
Εννοείται ότι πολλές ανάλογες περιπτώσεις είχαν ως αποτέλεσμα πολλές από τις μεταβιβάσεις να ακυρωθούν, χρήματα και ευκαιρίες να χαθούν και η οικονομία να υφίσταται απώλειες λέτε και έχει τέτοιες πολυτέλειες το κράτος να χάνει φόρους και να διώχνει επενδυτές και αγοραστές ακινήτων, που, βέβαια, δεν είναι όλοι «αετονύχηδες» όπως τους θέλουν μερικοί. Όμως είναι μόνο το Υποθηκοφυλακείο Ζωγράφου; Ή κάτι ανάλογο είναι ο κανόνας;
Ας αναφέρουμε δύο απλά παραδείγματα με μία άλλη πηγή (και πληγή;) γραφειοκρατίας, τα δασαρχεία. Με τους περίφημους Δασικούς Χάρτες, ένα έργο απόλυτα αναγκαίο για να μειωθεί η γραφειοκρατία και να κινηθούν τα γρανάζια της ανάπτυξης, που κόλλησε στην προχειρότητα, την αδυναμία των υπηρεσιών να αντιμετωπίσουν το έργο και τη σκοπιμότητα μερικών να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν, γιατί η ασάφεια πάντα βόλευε όσους κέρδιζαν από αυτήν, είχαμε ανάλογα προβλήματα. Για να τα απαριθμήσουμε θέλουμε ηλεκτρονικούς …τόμους. Ας αναφέρουμε μόνο δύο, που αποτελούν μεγάλη τροχοπέδη σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή πρωτοβουλία, αλλά και απλή διεκπεραίωση συνήθων διοικητικών υποθέσεων.
Σε πολλές περιπτώσεις μεταβιβάσεων οι υποθέσεις εύρισκαν «τοίχο» γιατί υπήρχαν λάθη στους χάρτες. Για παράδειγμα, ένα από αυτά ήταν τα περίφημα «πρόδηλα σφάλματα», που, όπως λέει η λέξη, ήταν λάθη των συντακτών των δασικών χαρτών και αυτών που τους παρέλαβαν και τους ανάρτησαν χωρίς έλεγχο. Έτσι βρέθηκαν συλλήβδην «δάση» λιμάνια, προβλήτες, πλατείες, δρόμοι, σπίτια, ακόμη και …θαλάσσιοι χώροι! Όσοι είχαν δοσοληψίες σχετικές με αυτά, ιδίως Δήμοι, έπρεπε να αποδείξουν ότι αυτό που όλοι γνώριζαν και έβλεπαν χρειαζόταν …απόδειξη, γιατί στους χάρτες ήταν κάτι άλλο.
Η Πολιτεία το αναγνώρισε γρήγορα και για να αποφύγουν οι πολίτες την ταλαιπωρία, έδωσε το πράσινο φως να διορθωθούν αυτά τα «πρόδηλα σφάλματα». Αμ δε. Πολλά δασαρχεία, για διαφόρους λόγους, άφησαν εκατοντάδες πολίτες να ξεροσταλιάζουν για να βρουν άκρη και έφθασαν μέχρι και 3-4 χρόνια αναμονής όσοι κατάφεραν τελικά να ξεμπλέξουν. Οι περισσότεροι ακόμη τρέχουν…. Δεύτερο παράδειγμα. Άγνωστος αριθμός πολιτών που ήθελαν να αγοράσουν ή να πωλήσουν ένα κτήμα έπεφταν εμπρός σε έναν άλλο «φονιά της ανάπτυξης», που ακούει στο όνομα: «πιστοποιητικό ακαΐας».
Το τι είναι το λέει η λέξη και η χρησιμότητά του είναι να αποδειχθεί ότι ένα μεταβιβαζόμενο ακίνητο δεν έχει καεί. Ως εδώ καλά. Απλό θα πείτε. Ένας υπάλληλος δεν είχε παρά να ανοίξει τους σχετικούς χάρτες να δει αν το Χ ακίνητο πληρούσε την προϋπόθεση και να δώσει το περίφημο χαρτί. Αμ δε. Μερικά δασαρχεία, αρνούνταν επικαλούμενα αδυναμία και άλλα διάφορα προσχήματα. Χρειάστηκε να εκδοθεί απόφαση του ΣΤΕ που υποχρέωνε να δίδεται το πιστοποιητικό, εφ’ όσον δεν υπήρχε πραγματικό πρόβλημα.
Τότε ακούστηκαν από μερικά δασαρχεία επικλήσεις έλλειψης προσωπικού (άλλοτε πραγματικές, άλλοτε προσχηματικές, αδιάφορο όμως γιατί αυτό ήταν θέμα Δημόσιας Διοίκησης, η οποία αγρόν ηγόρασε). Τελικά έβαζαν τους πολίτες σε λίστα …αναμονής που έφθανε και ένα έτος (!!!!) μέχρι να τους το δώσουν. Εν τω μεταξύ οι συνθήκες άλλαζαν, οι αγοραστές έφευγαν για …Τουρκία κλπ και οι πωλητές τραβούσαν τα μαλλιά τους.
Είπατε τίποτα κύριοι υπουργοί για ανάπτυξη και άλλα παρόμοια; Κουραφέξαλα και συγγνώμη. Αν βρείτε άκρη πείτε το σε όσους έχουν βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που έμπλεξαν με αυτό το κράτος, που αλλάζει κουστούμι, αλλά τίποτε άλλο!
