ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ Χ. ΣΕΡΕΤΗ
Δύο μέρες μετά τη «μαύρη» επέτειο του δημοψηφίσματος του 2015, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο άνθρωπος που έχει αναγνωρίσει ότι υπέγραψε το «πιστοποιητικό θανάτου» των τραπεζών, -έστω κι αν ισχυρίζεται ότι άλλοι έκαναν τη «δολοφονία»- επανέρχεται για να δώσει μια ακόμα … λύση στα αδιέξοδά μας. Πανευρωπαϊκή μάλιστα.
«Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα να τυπώσει 750 δισεκατομμύρια ευρώ και να καταθέσει στον τραπεζικό λογαριασμό κάθε πολίτη 2.000 ευρώ, για κάθε μήνα, μέχρι να νικηθεί ο ιός», δήλωσε ο «μόνιμος κάτοικος Αίγινας», ισχυριζόμενος ότι αυτή η λύση θα έδινε μια άμεση βοήθεια προς τους πολίτες της ΕΕ, που έχουν χάσει το εισόδημά τους, καθώς με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και τις υποχρεώσεις τους δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση στην οικονομία η οποία θα έπαιρνε μια ανάσα από την εισροή χρημάτων στην αγορά.
Με την κατάθεση αυτής της … ρηξικέλευθης πλην ανέξοδης «βόμβας», ο πολιτικός ηγέτης που μέσω της ιστοσελίδας του «ΜεΡΑ 25» πουλάει … «συλλεκτικά αντικείμενα» - όπως αλίευσε το «Θεωρείο» της Καθημερινής – κατάφερε, παράλληλα, να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Αριστεράς και … Τραμπ. Καθώς, σε μια ιδιότυπη πολιτική, ιδεολογική (;) ταύτιση με τον Πλανητάρχη, «έκλεψε» την ιδέα που εκείνος-από το Μάρτιο είναι γεγονός- είχε «αποκαλύψει» και υλοποιήσει. Αλλά, ο Γιάνης τον υπερακόντισε: Χίλια ευρώ σε κάθε Αμερικανό εφάπαξ ο Τράμπ, 2.000 ευρώ σε κάθε ευρωπαίο το μήνα ο πρωταγωνιστής της περιπέτειας που παρ ολίγο να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρώπης.
Με την νέα του αυτή πρότασή, ο κ. Βαρουφάκης απέδειξε, και πάλι, ότι μπορεί να έχουν δίκαιο οι πολυπληθείς του αντίπαλοι: Δεν είναι μόνο αμετανόητος. Δεν στοχεύει μόνο τη μιντιακή προβολή και τη φωταγώγηση του προσωπικού του καθρέφτη. (Επαν) εμφανίζεται ως βέβαιος ότι έχει να κάνει με ανίδεους.
Ο «κάθε φορά που εσείς μιλάτε για το 2015, εμείς χαιρόμαστε», προσποιείται τον γνήσιο εκπρόσωπο της «αριστερότερης» και ταυτόχρονα ανέξοδης και κοσμοπολίτικης διαμαρτυρίας. Τρέφοντας τη νέα του πολιτική αυταπάτη ότι μπορεί, όχι μόνο να επηρεάσει τις εξελίξεις, αλλά και να εκφράσει τον ίδιο τον αντισυστημισμό. Όπως έκανε τότε με την Μάγδα Φύσσα την οποία πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς καν να την ενημερώσει.
Το κακό για τον ίδιο – όχι πια για τον τόπο- είναι πως, σε μια από τις αντιστροφές που μόνο η πραγματικότητα ξέρει να σκηνοθετεί- το δίλημμα έχει ήδη απαντηθεί από την πραγματικότητα.
Όπως εκείνη την Κυριακή του 2015 που το συμβούλιο για την ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος συνεδρίαζε προκειμένου να αποφασίσει εάν θα άνοιγαν το επόμενο πρωί οι τράπεζες , ενώ τα ΑΤΜ, είχαν ήδη αδειάσει από την απόφαση της κυβέρνησης –της οποίας υπήρξε δομικό στοιχείο ο Γιάνης- να πάει σε δημοψήφισμα.
Όσοι μετείχαν σε εκείνη τη σύσκεψη θυμούνται ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών, αφύσικα ατάραχος για όσα είχαν συμβεί, δεν ήθελε να προσυπογράψει την επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων. Προτιμούσε το χάος. Το ίδιο ατάραχος, σήμερα, εξακολουθεί να υποστηρίζει τη θεωρία του χάους, τη θεωρία των παιγνίων που τόσο καλά γνωρίζει. Κυρίως όταν είναι ανέξοδα. Σαν τα βίντεο games που παίζουμε από τον καναπέ μας, ένα πράγμα…
