Από την Ιαπωνία και τη σύνοδο κορυφής των G7, ο Francois Hollande έστειλε μήνυμα ότι δεν θα ενδώσει στη σκληρή γραμμή των εργατικών ενώσεων, που εκδηλώνεται με απεργίες, διαδηλώσεις και αποκλεισμό των διυλιστηρίων, απέναντι στην αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, σύμφωνα με το Politico.
Στο Παρίσι, καθώς συνεχίζεται η αντιπαράθεση μεταξύ της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (Confederation Generale du Travail - CGT) και της πρόθεσης της κυβέρνησης να αποκαταστήσει την τάξη κάνοντας χρήση βίας, ο Hollande ενδέχεται να χρειαστεί να αντιμετωπίσει ένα ακόμα δυσάρεστο δίλημμα, εκτιμά το Politico.
Να επιβληθεί της CGT ή να αποπέμψει τον πρωθυπουργό του, Manuel Valls, ο οποίος αποτελεί το πρόσωπο και τη φωνή των αδιάλλακτων θέσεων απέναντι στους διαδηλωτές.
Ο πρόεδρος Hollande θα προσπαθήσει να αποφύγει το δύκολο δίλημμα και να προστατέψει το πολιτικό του μέλλον, αλλά βάσει όσων έχουν ειπωθεί και γίνει και από τις δύο πλευρές, η πορεία για ένα συμβιβασμό μοιάζει να είναι αρκετά δύσκολη.
Ιδανικά ο Fr. Hollande θα προτιμούσε να επιβληθεί στη CGT. Η επιρροή της Ένωσης, που αποτελεί για καιρό απόφυση του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, σταδιακά φθίνει μεταξύ των Γάλλων εργαζομένων, οι οποίοι - σε αντίθεση με την αντίληψη που υπάρχει εκτός χώρας - πλέον δεν έχουν μεγάλη συμμετοχή στη συνδικαλιστική δράση. Επιπλέον, η κάποτε πανίσχυρη CGT χάνει έδαφος και από άλλες, περισσότερο ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, ενώ ταλανίζεται από εσωτερικές διαφορές μεταξύ σκληροπυρηνικών και συμβιβαστικών.
Η ηγεσία της CGT, από τη πλευρά της, άδραξε την ευκαιρία που προέκυψε από την κακή διαχείριση της μεταρρύθμισης, που προώθησε ο Manuel Valls χωρίς ιδαίτερη διαβούλευση ή έγκαιρη προειδοποίηση, ώστε να ενωθεί ενάντια κάτι που αντιλαμβάνεται σαν απαράδεκτα φιλική προς τις επιχειρήσεις πολιτική του Fr. Hollande.
Οι εικόνες με τα αποκλεισμένα διυλιστήρια, τις ουρές στα βενζινάδικα και την αστυνομία να χρησιμοποιεί πυροσβεστήρες και δακρυγόνα εναντίον των διαδηλωτών, μεταφέρουν μια πολύ πιο έντονη αίσθηση για τη δύναμη της CGT από εκείνη που πραγματικά έχει.
Συγκεκριμένα, στην εικόνα αυτή δεν αντικατοπρίζεται το γεγονός ότι ο αριθμός των διαδηλωτών βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία, ούτε ότι η CGT έχει επιλέξει να αξιοποιήσει τα στρατηγικά για το ενδιαφέρον των ΜΜΕ σημεία.
Ένα από τα προβλήματα των Fr. Hollande και M. Valls είναι ότι υποστηρίζονται από το ήμισυ του συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι ρεφορμιστικές οργανώσεις που συμφώνησαν να συμμετάσχουν σε διαπραγματεύσεις για τη μεταρρύθμιση είδαν να ικανοποιούνται αρκετά από τα αιτήματά τους (σε σημείο επιχειρηματικοί κύκλοι να κατηγορήσουν για «αποδυνάμωση» του νομοσχεδίου) και δεν θα πρόκειται να δουν θετικά την κυβέρνηση εάν προβεί σε παραχωρήσεις υπό τη βίαιη πίεση της CGT.
Ο Laurent Berger, ηγέτης της CFDT - η οποία ισχυρίζεται ότι είναι πλέον η μεγαλύτερη ένωση της Γαλλίας, έπειτα από μια σειρά νικηφόρων εκλογών σε συμβούλια εργαζομένων σε επιχειρήσεις- έχει προειδοποιήσει ενάντια στην απόσυρση του νόμου, κάτι που χαρακτήρισε «απαράδεκτο».
Ο M. Valls έχει επισημάνει επανειλημμένα, σε συνεντεύξεις και ομιλίες του στο κοινοβούλιο, ότι έχει το νόμο, τη δημοκρατία και τις αρχές στο πλευρό του. Ο Fr. Hollande στην Ιαπωνία συνόψισε τη γραμμή της κυβέρνησης, επιμένοντας ότι «τα συνδικάτα δεν κάνουν νόμους».
Η μάχη της αντιδημοτικότητας, εκτιμά το Politico, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το τέλος της κρίσης. Όπως συμβαίνει παραδοσιακά στις περισσότερες μεγάλες απεργίες ή δημόσιες ταραχές, η κοινή γνώμη καταλογίζει την ευθύνη για τα προβλήματα στην κυβέρνηση. Σύμφωνα με δημοσκόπηση, το 62% των Γάλλων υποστηρίζουν ότι η διαμαρτυρία ενάντια στην εργατική νομοθεσία είναι «δικαιολογημένη». Το ποσοστό έχει μειωθεί, αλλά δείχνει πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για την κυβέρνηση να δοκιμάσει μια αποφασιστική τύπου Θάτσερ κίνηση, ώστε να αναγκάσει τη CGT να υποχωρήσει, να χάσει το κύρος της και να επιταγχύνει η πτώση της.
Το ερώτημα συνίσταται στο τι απομένει στον Fr. Hollande. Μια ακραία επιλογή θα ήταν να υποχωρήσει και να εγκαταλείψει τη μεταρρύθμιση συνολικά. Πρόκειται για κάτι που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι είτε θα παραιτηθεί είτε θα αποπέμψει τον Manuel Valls, ο οποίος έχει επενδύσει όλο το πολιτικό του κεφάλαιο στην εικόνα του ως ένας αποφασισμένος και τολμηρός μεταρρυθμιστής. Η απόσυρση της εργατικής μεταρρύθμισης θα σήμαινε επίσης το πραγματικό τέλος της ελπίδας του Fr. Hollande να διατηρήσει κάποια πολιτική αξιοπιστία ως ο πρόεδρος που κατάφερε να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία - και θα καθιστούσε αδύνατο να κατέλθει στις εκλογές του επόμενου έτους, για ακόμα μία θητεία.
Στις δηλώσεις τους, οι Fr. Hollande και M. Valls, έχουν προσέξει να τονίζουν επανειλημμένα ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν ολοκληρωθεί και ότι ακόμα και αν κυβέρνηση χρησιμοποιήσει ισχυρά συνταγματικά εργαλεία για να περάσει το νομοσχέδιο στην κάτω βουλή, αυτό θα συζητηθεί από τη Γερουσία. Το μήνυμα που, προσεγμένα, δίνεται είναι: Υπάρχει ακόμα χρόνος να τροποποιηθεί το κείμενο του νομοσχεδίου προτού ολοκληρωθεί οριστικά.
Κυρίαρχο αντικείμενο έριδος έχει καταστεί το δεύτερο άρθρο του νόμου, το οποίο αναφέρει ότι οι διαπραγματεύσεις των συνδικάτων σε επίπεδο εταιρειών, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούν να παρακάμψουν τους γενικούς νόμους ή τις συμφωνίες σε κλαδικό επίπεδο. Ο λόγος για τον οποίο η CGT αντιτίθεται τόσο έντονα είναι ότι η επιρροή της υπάρχει ως επί το πλείστον σε εθνικό επίπεδο, συγκεκριμένα σε διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση ή βουλευτές. Η CFDT και άλλες ενώσεις, από την άλλη πλευρά, έχουν μεγαλύτερη επιροή σε επίπεδο βάσης, έχοντας γνώση της τοπικής πραγματικότητας και της πραγματικής κατάστασης των επιχειρήσεων (από όπου προκύπτει, ως εκ τούτου, και η υποστήριξή τους στη μεταρρύθμιση).
Ο πρόεδρος Hollande και οι βοηθοί του εργάζονται σκληρά ώστε να βρεθεί ένας συμβιβασμός ο οποίος θα διατηρεί τη - όπως την ανέφερε ο ίδιος από την Ιαπωνία - «φιλοσοφία» της μεταρρύθμισης, για την οποία τόνισε ότι «πρέπει να διατηρηθεί». Ωστόσο, ο M. Valls φαίνεται αδιάλλακτος στο συγκεκριμένο άρθρο.
Η πρόκληση της κυβέρνησης είναι να «παραμείνει σταθερή χωρίς να μοιάζει πεισμωμένη» αποφεύγοντας να υποχωρήσει, δήλωσε Γάλλος αξιωματούχος που επικαλείται το Politico. Επιπλέον, η ελπίδα του είναι ότι η CGT θα είναι ικανοποιημένη να υποχωρήσει κάποια στιγμή, αφότου θα έχει καταφέρει να αποδείξει ότι συνιστά ακόμα υπολογίσιμη δύναμη και έχοντας επιδείξει τα διαπιστευτήριά της ως βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης.
Στην περίπτωση αυτή, και από τις δύο πλευρές θα μοιάζει ως η παραδοχή ότι η εργατική νομοθεσία - σε μια σχετικά περιορισμένη μεταρρύθμιση, η οποία αποδυναμώθηκε εν μέρει σταδιακά και τώρα κινδυνεύει να χαθεί εντελώς- ήταν μόνο ο προπομπός για να εκφραστεί μια διευρυμένη δυσαρέσκεια απέναντι σε μια μη δημοφιλή κυβέρνηση.
Διαβάστε ακόμα:
- Τα γαλλικά συνδικάτα καλούν σε ενίσχυση των κινητοποιήσεων
