Δεν τους έφτανε η ταλαιπωρία στην οποία υπέβαλαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και αποφάσισαν μια νέα στάση εργασίας για σήμερα Παρασκευή με πρόσχημα την κηδεία του άτυχου 41χρονου, θύματος εργατικού δυστυχήματος στον ηλεκτρικό.
Χθες ζητούσαν την κατανόηση των υπολοίπων εργαζόμενων, το ίδιο και σήμερα λογικά. Μόνο που οι πολλές χιλιάδες πολιτών που ακινητοποιήθηκαν σε ουρές χιλιομέτρων εντός και εκτός ορίων της Αθήνας αδυνατούν να κατανοήσουν γιατί γίνονται αυτοί αποδέκτες των αντιδράσεων συνδικάτων και εργαζομένων.
Η κατάσταση που δημιουργήθηκε χθες στο Λεκανοπέδιο, τραγική. Ουρές χιλιομέτρων, ακινητοποιημένα οχήματα και όσοι εργαζόμενοι δεν έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν Ι.Χ. βρέθηκαν να καταβάλλουν το αντίτιμο στα ταξί ώστε να μετακινηθούν στους χώρους εργασίας τους.
Χωρίς οι περισσότεροι εξ αυτών να έχουν την ασφάλεια που τους προσφέρει ο δημόσιος τομέας και ως εκ τούτου να έχουν τη δυνατότητα να κάτσουν και μια ημέρα στο... σπίτι.
Υπουργείο, διοίκηση της ΣΤΑΣΥ και οποιοσδήποτε άλλος αρμόδιος, ακόμη και η δικαιοσύνη αν είναι απαραίτητο, οφείλουν να διερευνήσουν τα αίτια της τραγωδίας που προκάλεσε τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου στο χώρο εργασίας του. Να αποδώσουν πραγματικές ευθύνες και να λάβουν μέτρα ώστε να μην επαναληφθεί ανάλογη τραγωδία.
Από εκεί και πέρα όμως το να χρησιμοποιείται ο θάνατός του για να γίνει μια απεργία από την οποία πλήττονται όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί. Και μάλιστα να επαναλαμβάνεται με τη μορφή 4ωρής στάσης εργασίας μια ημέρα μετά.
Οι συνδικαλιστές των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς το γνωρίζουν περισσότερο από τον καθένα. Μια απεργία δική τους πλήττει τους εργαζόμενους. Όλους όσοι μετακινούνται από και προς τους χώρους εργασίας τους ή για άλλους λόγους, αποφεύγοντας, εφόσον διαθέτουν, τη χρήση Ι.Χ. Για λόγους και πάλι περισσότερο οικονομικούς (καύσιμα, στάθμευση κλπ).
Αντιθέτως, αυτοί στους οποίους υποτίθεται πως απευθύνονται πλήττονται μόνον με μια ενδεχόμενη καθυστέρηση στη μετακίνησή τους. Αυτοί δηλαδή που τιμωρούνται είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και αυτοί είναι που κλήθηκαν να πληρώσουν ακόμη και ταξί για να μετακινηθούν χάνοντας με τον τρόπο αυτό το δικαίωμά τους να χρησιμοποιήσουν ένα Μέσο Μεταφοράς που το κράτος έχει υποχρέωση να προσφέρει στο πλαίσιο της ανταποδοτικής λειτουργίας του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το θέμα μιας απεργίας στα ΜΜΜ γίνεται αντικείμενο σχολιασμού. Ούτε φυσικά και η πρώτη φορά που οι συνδικαλιστές χρησιμοποιούν την απεργία ως... όπλο σημαδεύοντας όμως για πολλοστή φορά τον λάθος στόχο.
Όπως γινόταν παλαιότερα με άλλες απεργίες όπως αυτές της ΔΕΗ, όταν δεν πλήττοντα μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις και το... κεφάλαιο, αλλά το σύνολο των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, μικρών μεσαίων ίσως και μεγάλων.
Αυτός ο κακός εννοούμενος συνδικαλισμός είναι που έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους να γυρίσουν την πλάτη σε κάθε είδους ανάλογη αντίδραση ακόμη και όταν οι λόγοι είναι σημαντικοί. Οι συνδικαλιστές των ΜΜΕ κατάφεραν για μια ακόμη φορά να φέρουν απέναντί τους την κοινή γνώμη.
Άραγε πέραν της κατανόησης που ζητούν απευθύνθηκαν ποτέ σε αυτούς που ταλαιπωρούν ακόμη και για θέματα που δεν συνδέονται με τον τραγικό χαμό ενός ανθρώπου; Ή τους απασχολεί μόνο ο μικρόκοσμος στον οποίο δρουν και μέσα από τον οποίο διεκδικούν τη συνδικαλιστική τους ανέλιξη που καταξιώνεται μέσα από τη δύναμη που θεωρούν πως αποκτούν μέσα από μια απεργία;
Ως προς τη στάση των αρμοδίων, πέραν της υποχρέωσης διερεύνησης του δυστυχήματος, διερεύνησαν αν τελικά εφαρμόσθηκε ο νόμος που προβλέπει την ύπαρξη προσωπικού ασφαλείας για τη λειτουργία των Μέσων Μεταφοράς; Ή κατά πόσο απήργησαν όλοι οι εργαζόμενοι χωρίς να δηλώσουν ασθένειες, ρεπό ή άλλου είδους δικαιολογίες ώστε να μη χαθεί το... μεροκάματο;
