Αίσθηση προκάλεσε στην παγκόσμια κοινότητα μια δήλωση ενός Ρώσου αξιωματούχου ότι εάν απειληθεί η υπαρξιακή ταυτότητα της χώρας του θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα ως απάντηση στους επιτιθέμενους. Είναι άξιο απορίας πως υπάρχουν ακόμα θύλακες μιας απίστευτης αιώνιας προπαγάνδας που εξυπηρετεί απλά και μόνο τους ελέφαντες της εξουσίας σε κάθε γωνιά του πλανήτη! Είτε οι ελέφαντες ζουν στη Ρωσία είτε στις ΗΠΑ, Κίνα, Ευρώπη κ.ο.κ. Και είναι λυπηρό να την πληρώνουν πάντοτε οι λαοί (μυρμήγκια) με αίμα, πείνα και θάνατο!
Η Ρωσία δεν υπήρξε ποτέ υπερδύναμη, καθώς μετά τον Β’ Παγκόσμιο οι ΗΠΑ εξήλθαν από τον πόλεμο πλουσιότερες, ενώ η οικονομική βάση της πρώην ΕΣΣΔ είχε δεχτεί σοβαρά πλήγματα. Η εικόνα αυτή της αμερικανικής δύναμης στα 1945, με τις ΗΠΑ να ελέγχουν περισσότερο από τη μισή βιομηχανική παραγωγή του κόσμου και τα 2/3 του παγκόσμιου συνόλου των αποθεμάτων χρυσού και το ΑΕΠ τους να έχει αυξηθεί κατά 50%, είναι μια απόδειξη της διαφοράς και της κατάκτησης της πολυπόθητης πρώτης θέσης στο champions league των χωρών.
Σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι το βάρος της σύγκρουσης σήμαινε για την ΕΣΣΔ τρομακτικές απώλειες και μια βαριά χτυπημένη οικονομική βάση. Έτσι η Ρωσία του 1945 ήταν ένας στρατιωτικός γίγαντας αλλά οικονομικά φτωχή, στερημένη και κατεστραμμένη οικονομία. Διαχρονικά, η οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν πάντα πολύ πιο αδύναμη και πολύ λιγότερο εξελιγμένη τεχνολογικά από εκείνη των ΗΠΑ και των άλλων μεγάλων δυτικών δυνάμεων.
Η ίδια έλλειψη ισορροπίας ίσχυε και για τη συνολική ισχύ και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους τον δύο μπλοκ. Η αδυναμία της Σοβιετικής Ένωσης κρυβόταν πίσω από τις τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες αλλά και λόγω της έλλειψης επενδυτικού ενδιαφέροντος από τους πολίτες της χώρας και τους ξένους επενδυτές, καθώς το πολιτικό σύστημα της χώρας ήταν μια κλειστή οικονομία κοινοκτημοσύνης, στα πρότυπα των φιλοσόφων της χώρας, (μόνο φυσικά για το πόπολο). Σήμερα η εικόνα της χώρας άλλαξε σημαντικά, (προ εισβολής), καθώς οι ενεργειακοί πόροι της συνέβαλαν στην οικονομική της άνθηση και οδήγησαν τον λαό της σε υιοθέτηση των δυτικών προτύπων που τόσο πολύ αποζητούσαν μετά την πτώση του τείχους.
Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι η γεωπολιτική πολιτική των ΗΠΑ ακολουθεί μια συγκεκριμένη τακτική πολέμων μακριά από τη χώρα ώστε να δημιουργεί το ευνοϊκό οικονομικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις της χώρας που θα πουλήσουν όπλα κ.ο.κ. Στην εν λόγω τακτική θεωρούν ότι και η σημερινή εισβολή των Ρώσων ενισχύει τις ΗΠΑ, καθώς και όπλα θα πουλήσουν αλλά και την πολυπόθητη ακριβή ενέργεια τους στην Ευρώπη.
Σύμφωνα λοιπόν με τις εν λόγω απόψεις, για την εισβολή φταίει και πάλι η Αμερική και το ΝΑΤΟ! Αν όμως υποθέσουμε ότι ισχύει η εν λόγω εκδοχή δεν χάνεται έτσι και το ηθικό πλεονέκτημα της επίθεσης για τη σωτηρία των πολιτών της Ουκρανίας ή μήπως οι δύο “ελέφαντες” συνεργάζονται από κοινού ή μήπως οι Ρώσοι ονειρεύονται μια τεράστια ηγεμονία, τη λεγόμενη Ευρασία, που θα αποκτήσει επιτέλους το πρωτάθλημα;
Ερωτήματα που τις περισσότερες φορές αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας και της παγκόσμιας συνομωσιολογίας. Ποιος όμως θέλει τον πόλεμο, μήπως ο Ρώσος και ο Ουκρανός αδελφός του, ή μήπως ο Αμερικάνος για να κερδοσκοπήσει με τον θάνατο! Μήπως όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη είμαστε πολεμόχαροι, όντα που διψάμε για αίμα, πόνο, θλίψη και καταστροφή!
Ιστορικά, οι κοινωνίες και οι κοινότητες πολεμούσαν με τους γείτονές τους, προκειμένου να τους κατακτήσουν και να τους εξουσιάσουν, κυρίως για λόγους καλύτερης εξασφάλισης επάρκειας πόρων, είτε και για λόγους καθαρά κυριαρχικούς. Τα παραδείγματα από την ιστορία είναι ατελείωτα. Ποιοι όμως αποφάσιζαν για να ξεκινήσει ένας πόλεμος; Οι κυρίαρχοι πολίτες των λαών ή ένα ωραίο πρωϊνό ο ηγέτης αποφάσιζε ότι έπρεπε να γίνει πόλεμος για να σώσει τους γείτονες του, ή γιατί είχε πληροφορίες ότι ο γείτονάς του θα του επιτεθεί πρώτος κ.ο.κ.
Και εδώ έρχεται η απάντηση στο ερώτημα που θεωρεί πως η λύση για όλα τα προβλήματα είναι ο πόλεμος. Σε αντιπαράθεση με αυτό που έλεγε ο Άλαν Γκρίνσπαν, «όταν οι αγορές απέχουν πολύ από μια κρίση, κάποιες δυνάμεις συνωμοτούν στη δημιουργία της επόμενης», ο Γερμανός φιλόσοφος Λάιμπνιτς λέει ότι «η πραγματοποίηση μιας διαρκούς παγκοσμίου ειρήνης είναι ένα ανέφικτο ιδεώδες, το οποίο αν επραγματοποιείτο θα συνεπήγετο το θάνατο της ανθρωπίνης δραστηριότητος». Ο, δε, Κλαούζεβιτς λέγει ότι ο πόλεμος είναι η εξακολούθηση της πολιτικής με άλλα μέσα.
Οι εν λόγω απόψεις ενισχύουν παρά ηρεμούν τις αντιπαραθέσεις των κοινωνιών, που αποζητούν μια ειρηνική συμβίωση στον πλανήτη μας. Το αρχαίο Ρωμαϊκό ρητό “Si vis pacem para bellum” (Εάν θέλεις ειρήνη να προετοιμάζεσαι για πόλεμο) δεν αφήνει τις κοινωνίες να ηρεμήσουν και τα ποσά που διοχετεύονται στην πολεμική βιομηχανία στερούν από τον δείκτη ευτυχίας αρκετές μονάδες, καθώς περνούν σε δεύτερη μοίρα οι δαπάνες για παιδεία, υγεία κ.ο.κ. Το μόνο παρήγορο στοιχείο είναι ότι κανένας δεν πρόκειται να απειλήσει την υπαρξιακή ταυτότητα των ηγετών της Ρωσίας, και να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε πυρηνικό όλεθρο, καθώς κανείς δεν θέλει τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα!
Το ηθικό πλεονέκτημα της επιχείρησης εισβολής στην Ουκρανία, συγκρίνεται και παίρνει μεγάλες διαστάσεις, (κυρίως στη χώρα μας που πολλοί πολίτες της επιζητούν εναγωνίως την επάνοδο αν είναι δυνατό και ολόκληρου του πλανήτη, στην οικονομική πολιτική της πρώην ΕΣΣΔ - κυρίως για λόγους γοήτρου και ανάκτησης της χαμένης πρωτιάς), με τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία και με τις εισβολές των Αμερικανών στον Ιράκ, στο Βιετνάμ κ.ο.κ. Δεν υπάρχει πιο ανήθικη πράξη από το να επικαλείται κανείς από τον καναπέ του την ηθική υπεροχή μιας πράξης πολέμου είτε από δυτικούς, είτε από αριστερούς. Δεν αποτελεί δίκαιη και ηθική πράξη η επιβολή, επί ενός κυρίαρχου λαού, επειδή στο παρελθόν κάποιοι επέβαλαν την ανωτερότητα τους σε άλλους λαούς με τη χρήση και της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Με αυτήν τη λογική του παραλόγου όλα είναι πιθανά και αναμενόμενα παρόλο που τα απευχόμαστε.
Ήταν 25 Μαρτίου του 1821, όταν η χώρα μας ξεσηκώθηκε εναντίον των Τούρκων και ο τσάρος της Ρωσίας καταδίκαζε την Ελληνική Επανάσταση! Πριν μερικά χρόνια το 1770 στα Ορλωφικά, η επανάσταση των Ελλήνων βάφτηκε στο αίμα, ήταν το 1878 η υπογραφή της συνθήκης του Αγ. Στεφάνου, το 1904-08 μακεδονικός αγώνας, το 1930-1944 οι διώξεις ποντίων από τον Στάλιν, (και πολλές άλλες ημερομηνίες που πολλοί μπορούν να ανατρέξουν και να μάθουν την ιστορία), και μια πρόσφατη δήλωση Λαβρόφ, 21 Φεβρουαρίου 2022, όπου αναφέρεται σε τουρκικό κράτος στην Κύπρο, όπως και πριν μερικά χρόνια είχαν πρώτοι αναγνωρίσει τη Βόρεια Μακεδονία ως Μακεδονία, «Look at Cyprus. The Turkish Republic of Northern Cyprus has been unilaterally proclaimed in the north. It refuses to abide by UN Security Council resolutions, but no one is denying the representatives of Northern Cyprus the right to be part of the dialogue».
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η εμμονή με την υποκρισία δημιουργεί αυταπάτες και οδηγεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις. Η παράλογη εμμονή ενός μεγάλου ποσοστού φιλανθρώπων, μορφωμένων, καλλιεργημένων, ανθρώπων που αγαπάνε την ειρήνη και αγωνίζονται για τα δικαιώματα των αδυνάτων, μόνο όταν αυτά βάλλονται από δυτικές σφαίρες, αποτελεί τη μεγαλύτερη υποκρισία που γνωρίσαμε ως έθνος! Κανένα πλεονέκτημα δεν είναι ηθικό όταν πίσω από αυτό κρύβουν την εικόνα τους επικίνδυνοι και ανήθικοι ελέφαντες εξουσίας! Το ηθικό πλεονέκτημα δεν έχει καμία αξία, καθώς οι νατοϊκές σφαίρες σκορπίζουν τον θάνατο, όπως και οι ρωσικές σφαίρες! Υπερδύναμη δε σε κάνουν τα ηθικά πλεονεκτήματα, ούτε οι απειλές αφανισμού του πλανήτη λόγω των αιώνιων υπαρξιακών προβλημάτων της δεύτερης θέσης του πρωταθλήματος!
