Ίσως, φανεί παράταιρο να ασχολούμαι με τους τράπερς όταν κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο η μαγεία του Σταύρου Ξαρχάκου με τους έφηβους, στη Σύρο. Είναι πολύ εύκολο να πούμε πως αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε και να πιστέψουμε πως έτσι κλείσαμε το θέμα. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.
Προχθές οι ξυλοδαρμοί στα βραβεία MAD ανέδειξαν έναν κόσμο που κάποιοι δεν υποψιαζόμασταν πως υπάρχει σε αυτήν την έκταση. Δεν ήταν μόνον η υπερπληρότητα του χώρου όπου έγινε η εκδήλωση. Στο waterboom φεστιβάλ που διεξήχθη πριν από πέντε ημέρες συμμετείχαν 40.000 νέες και νέοι. Όλες οι πολιτικές νεολαίες μαζί, τόσο κόσμο δεν μπορούν να μαζέψουν. Τι συμβαίνει λοιπόν; Η βολική και ανέξοδη λύση είναι να τους αντιμετωπίσουμε αφ΄υψηλού, με περιφρονητικά σχόλια, κουνώντας δασκαλίστικα το δάχτυλο.
Να αποδοκιμάσουμε τα πρότυπα τους, τον ήχο τους και τους στίχους τους. Οχυρωμένοι στα ιδεολογήματα και στα ακούσματα της γενιάς του Πολυτεχνείου, να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε απόρθητες τις αξίες μας. Βέβαια, η κοινωνία προχωρά και όλοι όσοι πιστεύουν πως αποτελούν τον ομφαλό της γης πολύ σύντομα θα διαπιστώσουν πως τελικά είναι γραφικοί. Η νέα γενιά επελαύνει, με τα δικά της πρότυπα και τις δικές της αξίες. Πάντα αυτό που έρχεται αμφισβητεί αυτό που φεύγει. Και στη δική μας τη γενιά αυτό συνέβη. Οι πατεράδες μας, το μακρύ μαλλί, το παντελόνι καμπάνα και τα «γιε-γιε», τα αντιμετώπιζαν με φρίκη. Κάποιος είχε πει ότι η επανάσταση περνά μέσα από τους ήχους.
Συνεπώς, αν δε θέλουμε να είμαστε απλώς παρατηρητές και σχολιαστές των εξελίξεων, θα πρέπει να αφουγκρασθούμε αυτά τα νέα παιδιά και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι θέλουν να πουν. Με δεδομένο πως μιλούμε εντελώς άλλη γλώσσα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως επιβάλλεται να βρούμε έναν κώδικα επικοινωνίας για να αντιληφθούμε γιατί τους αρέσει αυτός ο ήχος, γιατί τους αρέσουν αυτοί οι στίχοι, γιατί έχουν ως πρότυπα τύπους που πλακώνονται στο ξύλο σε μια εκδήλωση. Εννοείται, πως σε αντίθετη περίπτωση θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα δούμε οι ηλικίες 17-24 να συμμετέχουν στις εκλογές με ποσοστό 24%, όπως συνέβη προσφάτως στη Γαλλία.
Θα μου πείτε η συμμετοχή στις εκλογές σε μάρανε; Ναι, γιατί αυτή η συμμετοχή φανερώνει το ενδιαφέρον για τα κοινά και τη βούληση για κοινωνική ενσωμάτωση.
Είναι φανερό πως η κοινωνία που φτιάξαμε δεν αρέσει σε αυτά τα νέα παιδιά. Και το δείχνουν προσχωρώντας σε έναν λόγο ανατρεπτικό, υβριστικό και επιδοκιμάζοντας συμπεριφορές βίαιες από αποκρουστικές φάτσες. Επειδή δεν μπορούμε να τους πείσουμε για την αξία των δικών μας προτύπων, αν βεβαίως έχουν κάποια αξία τα πρότυπα μας—dubito de omnibus--το μόνο που μας απομένει να κάνουμε είναι να τους αφουγκραζόμαστε χωρίς καμιά πατερναλιστική διάθεση. Άλλωστε, μια τέτοια πατερναλιστική προσέγγιση θα ήταν πανηγυρικά ατελέσφορη.
Το φαινόμενο είναι μαζικό για να το αγνοήσουμε.
