Απεργιακό αγώνα πολυτελείας διεξάγουν οι εργαζόμενοι σε ΟΣΕ και αστικές συγκοινωνίες, υποβάλλοντας σε μεγάλη ταλαιπωρία το επιβατικό κοινό, το οποίο καλείται να πληρώσει τον τελικό λογαριασμό. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Καθημερινής, βυθίζουν ολοένα και περισσότερο τις ήδη ταλαιπωρημένες οικονομικά συγκοινωνιακές εταιρείες. Τα τρένα παραμένουν ακινητοποιημένα, οι συρμοί του ηλεκτρικού και του μετρό δεν κυκλοφορούν λόγω των επαναλαμβανόμενων απεργιών και στάσεων εργασίας των εργαζομένων, αλλά η μισθοδοσία «τρέχει» κανονικά.
Για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, το έργο της οποίας έχει σχεδόν «παγώσει» το τελευταίο διάστημα λόγω των τριών επαναλαμβανόμενων στάσεων εργασίας που πραγματοποιούν μέσα στην ημέρα εδώ και τρεις εβδομάδες, υπολογίζεται ότι το κόστος της διαμαρτυρίας των εργαζομένων για την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ανέρχεται σε περίπου ένα εκατ. ευρώ από τις αρχές του έτους. Μέσα σε 16 ημέρες στάσεων εργασίας και απεργιών που σημειώθηκαν το α΄ τρίμηνο του 2016 οι απώλειες ανήλθαν για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε 150.000 ευρώ.
Σε αυτό το ποσό συνυπολογίζονται οι απώλειες από τη μη πώληση εισιτηρίων και το κόστος της μισθολογικής δαπάνης εργαζομένων, που όμως δεν εργάστηκαν. Το ποσόν αυτό εκτινάχθηκε στη συνέχεια του έτους εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων στάσεων εργασίας. Οι τρεις τρίωρες στάσεις εργασίας μέσα σε μία ημέρα ακυρώνουν το σύνολο του συγκοινωνιακού έργου της εταιρείας, καθώς παρέχεται η δυνατότητα πραγματοποίησης μόλις δύο δρομολογίων του προαστιακού, ενώ δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανένα απολύτως εμπορευματικό τρένο.
Ακολουθώντας διάφορα κόλπα, οι εργαζόμενοι στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι και τυπικώς καλυμμένοι απέναντι στο γεγονός ότι ενώ δεν παράγουν συγκοινωνιακό έργο, συνεχίζουν να πληρώνονται κανονικά. Κατά τις τελευταίες κινητοποιήσεις διαπιστώθηκε ότι 95% των σιδηροδρομικών δήλωσαν ρεπό (τα οποία δικαιούνται λόγω υπερωριακής απασχόλησης), ενώ φαίνεται ότι κάποια επιδημία έπληξε τους κόλπους της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, καθώς πολλές ήταν και οι αναρρωτικές άδειες.
Ορισμένοι μάλιστα υποστήριξαν ότι ήθελαν να εργαστούν, αλλά λόγω κατάληψης σε εγκαταστάσεις της εταιρείας δεν τους επετράπη (από συναδέλφους τους συνδικαλιστές που περιφρουρούσαν την απεργία) να «χτυπήσουν» κάρτα και να δηλώσουν παρόντες. Και οι τρεις παραπάνω κατηγορίες εργαζομένων δεν θα υποστούν καμία απολύτως κράτηση από τον μισθό τους λόγω συμμετοχής στην απεργία. Ιδιαίτερη εντύπωση, βέβαια, προκαλεί το γεγονός ότι το υπόλοιπο 5% των εργαζομένων δεν παράγει ούτε ένα υποτυπώδες συγκοινωνιακό έργο, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η τακτική των ασθενειών
Παρόμοια τερτίπια ακολουθούν οι συνάδελφοί τους στις αστικές συγκοινωνίες, οι οποίοι απεργούν αντιδρώντας στην υπαγωγή των φορέων στο νέο υπερταμείο. Στο μετρό, για παράδειγμα, προκηρύσσει απεργία ένα σωματείο (π.χ. λειτουργίας) το οποίο αν απέχει από τα καθήκοντά του, δεν μπορεί να κυκλοφορήσει το μετρό. Οι εργαζόμενοι στους υπόλοιπους τομείς του μετρό δεν εργάζονται, αλλά αφού δεν έχουν οι ίδιοι προκηρύξει την απεργία δεν θα υποστούν περικοπές στους μισθούς τους. Ωστόσο και τα σωματεία που πραγματοποιούν την απεργία ακολουθούν την τακτική των ασθενειών και των ρεπό κατά τις ημέρες των απεργιών.
Σύμφωνα με την επεξεργασία των στοιχείων προϋπολογισμού του 2016, για τη ΣΤΑΣΥ (μετρό, ηλεκτρικός και τραμ) μία ημέρα απεργίας κοστίζει στην εταιρεία 652.221 ευρώ. Από αυτά οι 418.888 αναλογούν σε απολεσθέντα έσοδα από μη πώληση εισιτηρίων (σύμφωνα με τα στοιχεία του α΄ τριμήνου του 2016), ενώ οι 233.333 που απομένουν αφορούν στη μισθολογική δαπάνη που καταβάλλεται για μία ημέρα σε εργαζόμενους οι οποίοι απέχουν από την εργασία τους.
Αντιστοίχως, το κόστος για τις ΟΣΥ (λεωφορεία και τρόλεϊ) για μία ημέρα απεργίας ανέρχεται σε 695.833 ευρώ. Στο ποσόν αυτό περιλαμβάνονται 300.000 ευρώ από πωλήσεις εισιτηρίων που δεν γίνονται και 395.833 ευρώ από το κόστος μισθοδοσίας που επωμίζεται η εταιρεία, χωρίς όμως να παράγεται συγκοινωνιακό έργο.
