Για μία «πρωτόγνωρη συνθήκη» κάνει λόγο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, αναφερόμενη στην πανδημία του κορονοϊού, τονίζοντας πως μέσα σε αυτές τις συνθήκες «είναι ανάγκη να περιβάλλουμε με φροντίδα τους πιο αδύναμους, να ακούσουμε εκείνους που μας ζητούν βοήθεια, να μην αδιαφορήσουμε για τον πόνο τους».
Σε νέο της μήνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η κα Σακελλαροπούλου τονίζει ότι η πανδημία «ερημώνει τον δημόσιο χώρο, προκαλεί ρήξη με τον κοινωνικό ιστό και φέρνει τους ανθρώπους αντιμέτωπους με την μοναξιά την συναισθηματική ένταση και την βία».
Παράλληλα, υπογραμμίζει τη θετική σημασία του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της ευθύνης αναφερόμενη και στα οφέλη της ψηφιακής τεχνολογίας. «Διασυνδεδεμένοι με όλο τον κόσμο νιώθουμε ακόμη πιο βαθιά πως μετέχουμε στο πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας», γράφει χαρακτηριστικά και επικροτεί την εθελοντική προσφορά πολλών συνανθρώπων μας.
Μάλιστα, σε αυτό το πλαίσιο, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επικοινώνησε σήμερα τηλεφωνικά με την Ελόνα Αγκόλι, μοδίστρα στα Γρεβενά, η οποία προ ημερών έγινε γνωστή επειδή κατασκεύασε 600 χειρουργικές μάσκες για το νοσοκομείο Γρεβενών. Η κυρία Σακελλαροπούλου συνεχάρη την κυρία Αγκόλι για το ήθος, την ανθρωπιά, την ετοιμότητα και την προσφορά της.
Στο μήνυμά της η Πρόεδρος της Δημοκρατίας καταλήγει: «Σε λίγο καιρό, όταν πια θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή τη δύσκολη εμπειρία, θα έχουμε ξαναχτίσει την κοινωνία στη βάση της ενσυναίσθησης, της φιλαλληλίας και της συνευθύνης».
Αναλυτικά, η ανάρτηση της ΠτΔ αναφέρει:
«Ζούμε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η πανδημία του κορωνοϊού ερημώνει τον δημόσιο χώρο και αφυδατώνει τον δημόσιο βίο. Η απομόνωση αυτή είναι αναγκαία, δεν είναι όμως εύκολη. Προκαλεί μια ρήξη με τον κοινωνικό δεσμό και ατομική αναδίπλωση. Μας κλείνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, κοινωνικές συναναστροφές, και μας φέρνει αντιμέτωπους με την μοναξιά, την συναισθηματική ένταση, ακόμη και την βία. Άνθρωποι χωρίς οικογένεια, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, οικονομικά αδύναμοι, μητέρες – ή και πατέρες – που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους, εργαζόμενοι που χάνουν ξαφνικά τη δουλειά τους, νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Παράλληλα, η σκόπιμη παραπληροφόρηση των fake news υποσκάπτει την εμπιστοσύνη μας στην επιστημονική γνώση, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την αγωνία με την οποία βιώνουμε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα.
Μέσα, όμως, από την πρωτοφανή αυτή περιπέτεια που ζει ταυτόχρονα όλος ο κόσμος, αναδύεται ο ανθρωπισμός της αλληλεγγύης και της ευθύνης. Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία του δίνει μια νέα υπόσταση: διασυνδεδεμένοι με όλο τον κόσμο νιώθουμε ακόμη πιο βαθιά πως μετέχουμε στο πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μια άλλη του μορφή συναντάμε στην καθημερινή εθελοντική προσφορά: μοδίστρες φτιάχνουν μάσκες, δάσκαλοι συνεχίζουν τις παραδόσεις μαθημάτων διαδικτυακά, επιχειρήσεις παρέχουν οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη. Τέτοιες πράξεις μας δίνουν μια μοναδική ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τις ανθρώπινες αξίες και τον τρόπο που οργανώνουμε τις προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές μας σχέσεις. Μας υπενθυμίζουν επίσης ότι, πάνω από όλα, μας δένει μια κοινή μοίρα που δεν είναι άλλη από την πανανθρώπινη υποχρέωση απέναντι στον Άλλον. Σκεφτόμενη αυτό, μου έρχεται στο νου μια φράση του Michel de Montaigne, ενός από τους πιο σημαντικούς ουμανιστές του 16ου αιώνα: "Σε κάθε άνθρωπο αναγνωρίζω τον συμπατριώτη μου".
Είναι απόλυτη ανάγκη τώρα, μέσα στον ζόφο της πανδημίας, η Πολιτεία και όλοι μας να περιβάλλουμε με φροντίδα τους πιο αδύναμους, να ακούσουμε εκείνους που μας ζητούν βοήθεια, να μην αδιαφορήσουμε για τον πόνο τους. Σε λίγο καιρό, όταν πια θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή τη δύσκολη εμπειρία, θα έχουμε ξαναχτίσει την κοινωνία στη βάση της ενσυναίσθησης, της φιλαλληλίας και της συνευθύνης».
