Μπορεί η πρώτη ημέρα της Συνόδου Υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ να επικεντρώθηκε στις τεχνικές λεπτομέρειες, ωστόσο η συγκυρία συμπίπτει με τα στρατηγικά διλήμματα της συμμαχίας. Η πίεση της Κίνας στην Ταϊβάν και η αντίδραση των ΗΠΑ, η διάρρηξη των σχέσεων με τη Ρωσία αλλά κι η εσωτερική πρόκληση του νέου ρόλου που επιζητά η Γαλλία υψώνουν μία βαριά σκιά για τον Οργανισμό.
Αν κι ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιενς Στόλτενμπεργκ απέφυγε να αναφερθεί έστω κι εμμέσως στο μείζον ζήτημα της Κίνας, όλα τα φώτα της δημοσιότητας βρίσκονταν εκεί. Η θετική απάντηση του Αμερικάνου Προέδρου Τζο Μπάιντεν σε ερώτηση για την πιθανότητα οι ΗΠΑ να υπερασπιστούν την Ταϊβάν, σε περίπτωση κινεζικής επίθεσης έθεσε όλους σε ετοιμότητα για μία πιθανή αλλαγή της αμερικανικής στάσης από τη διακριτική στήριξη στην εγγύηση της άμυνας της Ταϊβάν. Όσο κι αν ο Λευκός Οίκος διαβεβαίωνε πως δεν έχει αλλάξει κάτι, το ζήτημα ουσιαστικά παραμένει τη Συμμαχία.
Η προσπάθεια ανάσχεσης της Κίνας αποτελεί πλέον μία διαχρονική σταθερά για τις Ηνωμένες Πολιτείες και αναπόφευκτα επηρεάζει και τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Τόσο επί προεδρίας Τραμπ, όσο και τώρα επί Μπάιντεν η αμερικανική πίεση προς το Πεκίνο είναι έντονη. Πλέον ωστόσο, από τις απόπειρες οικονομικής ανάσχεσης έχει ανέβει επίπεδο.
Στην προηγούμενη Σύνοδο του ΝΑΤΟ ο Τζο Μπάιντεν είχε αναδείξει το ζήτημα της Κίνας σε βασικό. Δεν είναι ωστόσο τόσο απλό για τη μακροχρόνια Βορειοατλαντική Συμμαχία να επεκτείνει τόσο πολύ τις δράσεις της. Βέβαια, το σκεπτικό της αποχώρησης των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων από το Αφγανιστάν βασιζόταν στην ενίσχυση της ανάσχεσης της Ρωσίας κατ? αρχάς, και έπειτα της Κίνας.
Η αντιμετώπιση της Ρωσίας αποτελεί ένα σχετικά πιο απλό ζήτημα. Ας μην ξεχνάμε πως η γενεσιουργός αιτία συγκρότησης του ΝΑΤΟ αποτέλεσε η προκάτοχος της Ρωσίας, Σοβιετική Ένωση. Η διάρρηξη των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ τους αποτελεί μία γνώριμη κατάσταση, αν και βέβαια η φύση της διαμάχης έχει μεταβληθεί, με την ύπαρξη των υβριδικών συγκρούσεων. Ωστόσο, η διαρκής υποστήριξη προς την Ουκρανία -μία προτεραιότητα για τους στόχους του Κρεμλίνου- το αποδεικνύει ευδιάκριτα.
Βέβαια πλέον η Συμμαχία αντιμετωπίζει μία σημαντική εσωτερική πρόκληση, εκ νέου, από τη Γαλλία. Η σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Γαλλίας, που κατέληξε στην ακύρωση της πώλησης γαλλικών υποβρυχίων στην Αυστραλία, η οποία προτίμησε τα πυρηνοκίνητα των ΗΠΑ με τη συνδρομή της Μεγάλης Βρετανίας ταλανίζει και το ΝΑΤΟ.
Η παρέμβαση της υπουργού Άμυνας της Γαλλίας Φλοράνς Παρλί υπέρ της ευρωπαϊκής αμυντικής ικανότητας δείχνει τις σαφείς φιλοδοξίες του Παρισιού να κινηθεί πέρα του ευρωατλαντικού πλαισίου, προς την Ευρώπη. Γι? αυτό ο ΓΓ της Συμμαχίας έσπευσε να τονίσει την προσήλωση του ΝΑΤΟ στη σχέση του με την ΕΕ και την επιτυχία της συνεργασίας τους. Βέβαια για να είναι εφικτή μία τέτοια προοπτική, αυτή τη φορά, η Γαλλία θα χρειαστεί την ενεργή συνδρομή της Γερμανίας, που μόνο σίγουρη δεν είναι.
