Ως υπέρμαχος της διαλεκτικής ο Κ. Marx τόνιζε πως οι ποσοτικές συσσωρεύσεις οδηγούν σε ποιοτικές αναβαθμίσεις. Αν υπολογίσουμε, λοιπόν, πως το Brexit και στη συνέχεια το ιταλικό δημοψήφισμα αποτέλεσαν μια αντι-ΕΕ ψήφος στη Γηραιά ήπειρο, είναι σαφές πως οι ολλανδικές εκλογές θα συμβάλλουν αρκετά στην αποτύπωση της στροφής που παίρνει η Ευρώπη.
Οι ολλανδικές εκλογές στις 15 Μαρτίου είναι αρκετά σημαντικές καθώς αποτελούν το πρώτο ορόσημο των εκλογικών αναμετρήσεων του 2017 στην Ευρώπη, και μπορούν να θεωρηθούν ποιοτική αναβάθμιση εφόσον οι ίδιοι οι πολίτες αποφασίσουν να ενδυναμώσουν το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σαρώνει στην Ευρώπη.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μάλιστα ανέφερε οτι οι εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Τσεχία , Βουλγαρία και ίσως στην Ιταλία είναι γεγονότα που θα επηρεάσουν τις οικονομικές προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ παράλληλα θα αποτελέσουν και μια σφυγμομέτρηση για το πόσο δημοφιλής η εξακολουθεί να είναι η ΕΕ.
Οι ολλανδικές εκλογές ωστόσο υστερούν σε σαφήνεια ως προς το πολιτκό στίγμα κι αυτό διότι υπάρχει πληθώρα κομμάτων που συμμετέχουν στη διαδικασία, ενώ πολλά θα εξαρτηθούν και από την έκβαση των συνομιλιών για δημιουργία συνασπισμού μετά την ψηφοφορία.
Στην εκλογική μάχη θα δώσουν το παρών 28 πολιτικά κόμματα, τα οποία χρειάζεται να συγκεντρώσουν το 0,7% για να μπουν στη Βουλή. Από το τέλος του Β ''Παγκοσμίου Πολέμου, οι έδρες μοιράζονται ανάμεσα σε τουλάχιστον επτά κόμματα, ενώ στις προηγούμενες εκλογές, το 2012, στη Βουλή συμμετείχαν 11 κόμματα.
Σ'' αυτές τις εκλογές, τα μεγαλύτερα ποσοστά – για την ώρα τουλάχιστον – συγκεντρώνει ο ευρωσκεπτικιστής Geert Wilders με το Κόμμα της Ελευθερίας (PVV), ο οποίος μάλιστα δηλώνει θαυμαστής του αμερικανού προέδρου Donald Trump, και ο Mark Rutte, επικεφαλής των συντηρητικών Φιλελεύθερων (VVD), ο οποίος θέλει να συνεχίσει να βρίσκεται στην εξουσία.
Την τρίτη θέση διεκδικούν το κεντρώο D66, η Πράσινη Αριστερά (GL) και οι Χριστιανοδημοκράτες (CU), ενώ πιθανότητες να μπει στη βουλή έχει και το κόμμα στο οποίο συμμετέχει ο Jeroen Dijsselbloem, οι Εργατικοί.
Ο ακροδεξιός G. Wilders έχει χαρακτηρίσει τις βουλευτικές εκλογές της 15ης Μαρτίου την έναρξη μιας "Πατριωτικής Άνοιξης" για την Ευρώπη, καθώς πιστεύει στη νίκη και της Marine Le Pen στη Γαλλία και στη συνέχεια στη νίκη του συντηρητικού μπλοκ στη Γερμανία.
Η ρητορική του θυμίζει τις εξαγγελίες των δεξιών υπέρμαχων του Brexit αλλά και τον νεοεκλεγέντα αμερικάνο Πρόεδρο: Καλεί στις εκλογές με το σύνθημα “για μια ανεξάρτητη Ολλανδία – Έξω από την ΕΕ”, με αποτέλεσμα πολλοί να αναρωτιούνται αν θα ακολουθήσει ένα Ne-xit.
Ωστόσο, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τα μεγαλόπνοα συντηρητικά σχέδια του Wilders δύσκολα θα υλοποιηθούν, καθώς δεν του αρκεί το σχεδόν 20% για να σχηματίσει κυβέρνηση. Ένα σημαντικό στοιχείο σχετικά με το πολιτικό σύστημα της Ολλανδίας είναι πως πρόκειται για μια χώρα “εθισμένη” στους συνασπισμούς κομμάτων. Δεν έχει υπάρξει ποτέ κόμμα που να έχει αποσπάσει την κυβερνητική πλειοψηφία.
“Κάτι δεν πάει καλά με τη χώρα μας”
Με αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε την επιστολή του προς τους ολλανδούς πολίτες ο Mark Rutte, ενώ έκανε λόγο για τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ολλανδίας.
Ο λόγος για τον οποίο τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ολλανδία είναι γιατί η μικρή αυτή χώρα έχει παρελθόν στο να βρίσκεται “ένα βήμα μπροστά”. Δεν είναι τυχαίο ότι η δική τους φοιτητική εξέγερση έλαβε χώρα ήδη από το 1966, ούτε ότι ο Wim Kok, ο πρωθυπουργός (εκλεγμένος με τους Εργατικούς) έκανε λόγο ήδη από το 1994 για ένα Τρίτο Δρόμο της Κεντροαριστεράς. Κι αυτό πριν τον Tony Blair και τον Gerhard Schroeder. Ακόμη, οι πρώτες αντι-μουσουλμανικές τάσεις διαφάνηκαν στην Ολλανδία με την εμφάνιση της κεντροδεξιάς κυβέρνησης του 2002.
Όπως αναφέρει στον Economist ο Cas Mudde από το Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, αν ο G. Wilders κερδίσει, “τα ΜΜΕ θα παρουσιάσουν αυτόν και τους ευρωπαίους συνεργάτες του ως επιλογή του λαού”, γεγονός που θα ενίσχυε τόσο την Marine Le Pen όσο και την Frauke Petry του γερμανικού ακροδεξιού AfD.
Είναι σαφές πως η ολλανδική ψήφος θα γείρει την πλάστιγγα του λαϊκισμού μετά το Brexit, τον Trump, το ιταλικό δημοψήφισμα και θα αποτελέσει πλάνα από τις προσεχώς σκηνές των γαλλικών και γερμανικών εκλογών.
Επιμέλεια: Δανάη Μαραγκουδάκη
Διαβάστε ακόμα:
- Ολλανδκές εκλογές: Οι Geert Wilders και Mark Rutte είναι πλέον ισόπαλοι στις δημοσκοπήσεις
