Οι μνήμες «Ψυχρού Πολέμου» που ξυπνούν στην ανατολική Ουκρανία φαίνεται να είναι πιο ισχυρές από τι συμβαίνει σήμερα. Οι κινήσεις των ρωσικών στρατευμάτων στην περιοχή βέβαια, οι μεγαλύτερες από την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και μετά, είναι πραγματικές. Το ερώτημα που πλανάται είναι ως που σκοπεύει να φτάσει η Ρωσία.
Κατ' αρχάς, η Μόσχα θέλει να υπενθυμίσει πως είναι ο απόλυτος ηγεμόνας της περιοχής, αλλά και πιο συγκεκριμένα, εκείνη είναι το ισχυρό μέρος στη σχέση με την Ουκρανία. Ενώ η νέα ουκρανική κυβέρνηση είχε ξεκινήσει μία διαδικασία προσέγγισης με το Κρεμλίνο, πλέον έχει στραφεί εναντίον των συμμάχων της Ρωσίας στην Ουκρανία, όχι αδικαιολόγητα. Παράλληλα, οι ενισχύσεις των ουκρανικών δυνάμεων στην περιοχή, έχουν δώσει το πρόσχημα που αναζητούταν από τη Μόσχα, για μία επίδειξη ισχύος, προς αποτροπή της επανακατάληψης ρωσικών θέσεων.
Βέβαια, η παρουσία ενός νέου κατοίκου στον Λευκό Οίκο αποτελεί βασικό μέλημα του Κρεμλίνου. Οι ρωσικές κινήσεις έχουν σκοπό να δοκιμάσουν τις αντοχές του νέου Αμερικανού προέδρου, που ακολούθησε μία διαφορετική πολιτική από τον προκάτοχο του. Η πιο διαλλακτική, αν και αυστηρή, προσέγγιση που έχει υιοθετήσει πλέον ο Τζο Μπάιντεν, σε σχέση με τις κατηγορίες που εξαπέλυε εναντίον του Βλάντιμιρ Πούτιν όταν πραγματοποιούταν η δηλητηρίαση του πολιτικού του αντιπάλου, Αλεξέι Ναβάλνι, σίγουρα εκλαμβάνεται ως μία πρώτη νίκη στο ρωσικό στρατόπεδο.
Η διάσταση της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης δεν πρέπει να υποτιμηθεί, καθώς οι επερχόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου είναι προτεραιότητα για το Κρεμλίνο. Οι διώξεις των αντίπαλων υποψήφιών το επιβεβαιώνουν, ενώ οι επιπτώσεις του κορωνοϊού, η πτώση των τιμών του πετρελαίου, καθώς και ο συνδυασμός των πρόσφατων κυρώσεων θέτουν νέα δεδομένα.
Οι επιχειρήσεις στην Ανατολική Ουκρανία δεν είναι τόσο δημοφιλείς, όσο εκείνες στην Κριμαία, που είχαν γίνει ευρέως αποδεκτές, και είχαν αυξήσει τη δημοτικότητα του Πούτιν.
Βέβαια, πολλά ρωσικά μέσα επιτίθενται διαρκώς στην Ουκρανία, ενώ εντοπίζουν κάθε πράξη που επιβεβαιώνει τους ρωσικούς ισχυρισμούς για ουκρανική επιθετικότητα, φτιάχνοντας ένα ευνοϊκό κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού. Ωστόσο, μία επιχείρηση μεγάλης κλίμακας δεν φαίνεται να αποφέρει κάποιο όφελος στο Κρεμλίνο, τόσο εσωτερικά όσο και διεθνώς.
Η διατήρηση του στάτους κβο είναι πιο επωφελής. Σημαίνει αυτό πως η Ρωσία δεν θα εκμεταλλευτεί τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις της στην περιοχή, πατώντας σε μία πρόκληση της Ουκρανίας; Η ελπίδα είναι πως το Κίεβο δεν θα θελήσει να μάθει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
