Η επικράτηση του Αλεκσάνταρ Βούτσιτς στις τριπλές εκλογές της Κυριακής αποτέλεσε μία θριαμβευτική επιβεβαίωση της κυρίαρχης θέσης του στη χώρα και τα Βαλκάνια, παρά τις τελευταίες εξελίξεις. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ενδεχομένως να επηρέασε την εμφατική εμφάνιση εθνικιστικών κομμάτων με ακροδεξιά χαρακτηριστικά, που κατέλαβαν πλέον σημαντική θέση στην πολιτική σκηνή.
Οι προεδρικές, βουλευτικές και δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Σερβία την Κυριακή ενδυνάμωσαν τον Σέρβο πρόεδρο Βούτσιτς ακόμα περισσότερο, ακόμα και αν το κόμμα του δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία στο σερβικό κοινοβούλιο.
Ούτως ή άλλως όλο το προηγούμενο διάστημα, ο Βούτσιτς είχε καταφέρει να επικρατήσει στο εσωτερικό της χώρας, είτε με το ιδιότυπο στυλ του που συνδύαζε λαϊκίστικα και συμβατικά χαρακτηριστικά.
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μπορεί να υπήρξε ο καταλύτης για την εκλογή τριών εθνικιστικών κομμάτων με ακροδεξιά στοιχεία στο σερβικό κοινοβούλιο και τη δημοτική συνέλευση του Βελιγραδίου. Η υποστήριξη προς τη Ρωσία στο εσωτερικό της Σερβίας, είτε μέσω πολιτικών φορέων είτε σε κοινωνικό επίπεδο, είναι διάχυτη.
Άλλωστε συχνά πυκνά Ρώσοι αξιωματούχοι αλλά και ο ίδιος ο Πούτιν αναφέρονται στα προηγούμενα των επιθέσεων του ΝΑΤΟ προς τους Σέρβους, ώστε να εξαγνίσουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τα μηνύματά τους φτάνουν εντός της Σερβίας με διάφορους τρόπους.
Στο ρευστό πολιτικό σκηνικό της Σερβίας, σε μία χώρα που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τους πολέμους της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, οι ακραίοι συνεχίζουν να κυριαρχούν. Η κεντρώα αντιπολίτευση που επιχείρησε να κοντράρει τον Βούτσιτς καταποντίστηκε, καθώς δεν κατάφερε καν να φτάσει στο 20%.
Αντίθετα, τα εθνικιστικά κόμματα κατάφεραν να γίνουν πολιτικοί παράγοντες, ειδικά στο δημοτικό συμβούλιο της πρωτεύουσας. Σε αυτό το μοτίβο, ο Βούτσιτς, που αύξησε περισσότερο το ποσοστό του, προσπαθεί να παρουσιάζεται σαν μία νησίδα σταθερότητας σε μία ταραχώδη θάλασσα.
Τα τρία εθνικιστικά κόμματα που στιγμάτισαν τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας είναι σαφώς φιλορωσικά και βρίσκονται απέναντι από τη Δύση. Το ζήτημα που τίθεται είναι κατά πόσο αυτή η οπισθοδρομική στροφή του πολιτικού συστήματος θα ωθήσει τη σερβική ηγεσία σε μία διαφορετική πορεία, τόσο απέναντι στη Ρωσία όσο και τις σχέσεις του με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Βούτσιτς, με την αναζωογονημένη δυναμική του, είναι ωστόσο πιθανό να συνεχίσει να βαδίζει σε μία ευαίσθητη ισορροπία, προσπαθώντας να μην διαρρήξει τις σχέσεις του με τη Μόσχα, διατηρώντας ταυτόχρονα την ευρωπαϊκή ενταξιακή του πορεία.
