Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που ηγούνται των G7 αλλά και οι άλλοι εταίροι (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία και Καναδάς) είχαν φροντίσει εξαρχής να δείξουν πως κατανοούν προς τα που κινείται ο κόσμος. Άλλωστε, οι οικονομίες τους δεν αποτελούν πλέον ούτε πια το μισό του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Προχωρώντας στην πρόσκληση τριών ακόμα κρατών, έδειξαν την προδιάθεση τους να επεκτείνουν τον αρχικά μικρό πυρήνα κρατών. Η επιλογή τους βέβαια είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς η Ινδία, η Νότια Κορέα και η Αυστραλία αποτελούν τρεις χώρες με φιλοδοξίες, στις περιοχές τους.
Όλοι συμφώνησαν στην καταδίκη της Ρωσίας για την αποσταθεροποιητική της συμπεριφορά, λόγω των διαδικτυακών της πρωτοβουλιών για υποκλοπή δεδομένων που έχουν στοχεύσει πολλές χώρες. Η Ρωσία είχε ενταχθεί στην ομάδα κρατών το 1998, όταν και δημιουργήθηκαν οι G8, αλλά αποκλείστηκε το 2014 μετά την προσάρτηση της περιοχής της Κριμαίας.
Ωστόσο, είναι οι αναφορές στην Κίνα που ξεχωρίζουν και δικαίως. Ακόμα κι αν δεν κατονομάστηκε η Κίνα για τις πρακτικές καταναγκαστικής εργασίας, οι αναφορές σε εκείνη σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Χονκ Κονγκ και στη Σινγιάνγκ εξόργισαν την Κίνα που αντέδρασε με μία σκληρή ανακοίνωση πως δεν γίνεται ανεκτή η διοίκηση του κόσμου από μικρές ομάδες.
Ουσιαστικά, όμως το διακύβευμα αφορά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνονται πλέον αποφασισμένες να ανακόψουν τη δυναμική που παρουσιάζει η Κίνα.
Το οικονομικό πλάνο του Πεκίνου οδήγησε την Κίνα να ξεπεράσει την κρίση που πέρασε τη δεκαετία του 2000 και να αυξάνει ανεξέλεγκτα την επιρροή του σε όλο τον κόσμο. Ο νέος δρόμος του μεταξιού που υφαίνει το κινεζικό καθεστώς απλώνεται σε όλη την υφήλιο με επενδύσεις στους τομείς των υποδομών και της ενέργειας, μεταξύ άλλων. Έχει καταφέρει να εμπλέξει έναν πολύ μεγάλο αριθμό χωρών που σε λίγο θα φτάσουν τις 140. Ο κίνδυνος φυσικά είναι τα οικονομικά δίκτυα που διαθέτει και κατασκευάζει η Κίνα να κυριαρχήσουν μέχρι και την Κεντρική Ευρώπη.
Η σύμπραξη Build Back Better World (B3W) που ανακοίνωσε η αμερικανική διοίκηση για να επενδύει σε έργα έρχεται σε συνέχεια του μακρόπνοου οράματος Μπάιντεν να προχωρήσει σε μία σημαντική επένδυση σε υποδομές παγκοσμίως.
Οι G7 θέλουν να αξιοποιήσουν τον ιδιωτικό τομέα και τη μεγαλύτερη πρόσβαση σε κεφάλαια που τους δίνει το οικονομικό σύστημα που ακολουθούν, στοχεύοντας με επενδύσεις 40 τρισεκατομμύρια δολάρια προς στον αναπτυσσόμενο κόσμο έως το 2035. Βέβαια, αρχικά οι στόχοι δεν περιορίζονται στον οικονομικό τομέα αλλά σε ένα ζήτημα που αγγίζει όλο τον κόσμο σήμερα, την πανδημία, όπως συμβολίστηκε από τη δωρεά 1 δισ. εμβολίων.
Ο Τζο Μπάιντεν κατέστησε σαφές πως δεν θέλει να αναλώσει πολιτικό κεφάλαιο σε ζητήματα που δημιουργήθηκαν από το διαζύγιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Μεγάλης Βρετανίας. Φυσικά, τον απασχολεί το Brexit και οι επιπτώσεις του. Ωστόσο, θεωρεί πως είναι ένα ζήτημα που θα διαχειριστούν οι δύο εταίροι και εφόσον αναμειχθεί με την ευκαιρία της συνόδου, θα του αποσπάσει την προσοχή.
Ουσιαστικά ο Μπάιντεν θα μπορέσει να πείσει τους αμφισβητίες και στο εσωτερικό πως έχει υψώσει ένα τείχος απέναντι στην κινεζική επιθετικότητα. Άλλωστε, ενώ ο Μπάιντεν έχει ξεχωρίσει για τις πρωτοβουλίες του διεθνώς, μπορεί να παρατηρήσει κάποιος πως όσον αφορά στην προσέγγιση για την Κίνα, ακολουθεί στην προσέγγιση για την Κίνα την κληρονομιά του Τραμπ.
Βέβαια, η σύνοδος του G7 έχει τη δική του υπογραφή. Το B3W δεν είναι τόσο ένα λεπτομερές πλάνο, αλλά αποτυπώνει την ανάγκη των κοινωνιών που εκπροσωπούν οι G7. Στοχεύει σε ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης σε σχέση με το κινέζικο πρότυπο που θα δίνει έμφαση στην προστασία του περιβάλλοντος, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ισότητα των φύλων όπως αναφέρονται χαρακτηριστικά στο κείμενο συμπερασμάτων της συνόδου του G7.
Δεν είναι καθόλου τυχαία πως κατά τη διάρκεια της συνόδου της G7, το ΔΝΤ ανακοίνωσε τις εντεινόμενες αποκλίσεις στους ρυθμούς οικονομικής ανάκαμψης από την πανδημία, καθώς ορισμένες χώρες ακόμα αγωνίζονται για την πρόσβαση τους σε εμβόλια.
Θα είναι ωστόσο πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί για έναν ακόμα βασικό λόγο. Η Κίνα έχει ένα μεγάλο ατού που προσελκύει πολύ περισσότερα τα καθεστώτα του τρίτου κόσμου, επιτρέποντας την να αναλαμβάνει την κατασκευή υποδομών εκεί με μεγαλύτερη ευκολία, από ότι η Δύση.
Το Πεκίνο δεν θέτει κάποιο προαπαιτούμενο για την ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων. Ούτε στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, ούτε πολιτική κατεύθυνση. Για την Κίνα υπάρχει μόνο ένα πράγμα. Δουλειές, δουλειές, δουλειές.
Οι G7 έχουν ωστόσο μεγαλύτερους περιορισμούς για την υλοποίηση των εξαγγελιών τους. Η προσπάθεια των δημοκρατικών κρατών με τις μεγαλύτερες οικονομίες δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Βέβαια οι διακηρύξεις τους δείχνουν πως τουλάχιστον έχουν την αποφασιστικότητα να προσπαθήσουν για κάτι διαφορετικό.
