Του Γιώργου Παυλόπουλου
Η μάχη για την Ιντλίμπ επρόκειτο να είναι η τελευταία σημαντική στον πόλεμο της Συρίας, ο οποίος μαίνεται από το 2011 και έχει κοστίσει τη ζωή σε περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους, οδηγώντας παράλληλα εκατομμύρια στην προσφυγιά. Άλλωστε, εάν οι δυνάμεις της Δαμασκού, με τη βοήθεια Ρώσων και Ιρανών, καταφέρουν να καταλάβουν την πόλη και τη γύρω περιοχή, τότε θα έχουν εξαλείψει τον ύστατο μεγάλο θύλακα που παραμένει υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών -έτσι, Άσαντ, Πούτιν και Τεχεράνη θα ανακηρυχθούν ως οι αναμφισβήτητοι νικητές του πολέμου αυτού.
Εδώ και αρκετές ημέρες, ωστόσο, έχει διαφανεί ότι κανείς από τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους δεν είναι διατεθειμένος να χαρίσει στην παραπάνω συμμαχία μια τέτοιας έκτασης επιτυχία. Ακόμη και η «στριμωγμένη» Τουρκία άφησε να φανεί ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί το «ξεκλήρισμα» των συμμάχων της στη Συρία, δηλαδή του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και κάποιων «πρώην» τζιχαντιστών, που αποτελούν τον κορμό των αμυνόμενων στην Ιντλίμπ. Γι'αυτό και ο Ερντογάν, παρ' ότι έχει απόλυτη ανάγκη τη στήριξη του Πούτιν για να τα φέρει βόλτα στην κόντρα του με τις ΗΠΑ, ξεκαθάρισε προχθές, στη συνάντησή του με τον Ρώσο πρόεδρο στο Σότσι, ότι δεν μπορεί να εγκαταλείψει την Ιντλίμπ – και πέτυχε μια αναβολή έστω της επίθεσης, καθώς και την αναγνώριση του ρόλου και της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή, με πρόσχημα την περιφρούρηση της αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης που συμφωνήθηκε να δημιουργηθεί εκεί.
Αντίστοιχη είναι η στάση της Δύσης. Οι Αμερικανοί έχουν διαμηνύσει ότι μια επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη, έστω κι αν δεν έχουν καμία πρόθεση να εμπλακούν σε ανοιχτή στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Το ίδιο και οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι σε αυτό το θέμα εμφανίζονται ενωμένοι – σε βαθμό που ακόμη και η Γερμανία έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να συμμετέχει για πρώτη φορά σε στρατιωτικά πλήγματα κατά του στρατού του Άσαντ.
Όσο για το Ισραήλ, ως συνήθως είναι φειδωλό στις δηλώσεις και μιλά με τις βόμβες των αεροπλάνων του, που ολοένα πιο συχνά πλήττουν στόχους εντός Συρίας και ειδικά εκεί όπου το Τελ Αβίβ εκτιμά ότι στήνουν βάσεις οι Ιρανοί. Αυτό συνέβη τουλάχιστον δύο φορές τις τελευταίες ημέρες, με επιδρομές που είχαν στόχο εγκαταστάσεις στην περιοχή της Λατάκεια, πολύ κοντά σε μία από τις δύο μεγάλες ρωσικές στρατιωτικές βάσεις στην Συρία – στη μία δε από αυτές, στην επιχείρηση συμμετείχε και μια υπερσύγχρονη γαλλική φρεγάτα τύπου Fremm, καθώς το Παρίσι μοιάζει να έχει αποφασίσει να ενισχύσει την παρουσία του στην ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Παρά δε το γεγονός ότι επισήμως οι ρωσικές δυνάμεις δεν βρίσκονται στο στόχαστρο, το βράδυ της Δευτέρας υπέστησαν μια σοβαρή απώλεια (από φίλια αντιαεροπορικά πυρά), με την κατάρριψη ενός αναγνωριστικού αεροσκάφους με 15μελές πλήρωμα. Ήταν ένα συμβάν την ευθύνη για το οποίο η Μόσχα χρέωσε ευθέως στο Ισραήλ, διαμηνύοντας ότι διατηρεί το δικαίωμα για αντίποινα. Αν και στη συνέχεια ο Πούτιν έσπευσε να ρίξει τους τόνους και να χαρακτηρίσει το συμβάν ως αποτέλεσμα «μιας αλυσίδας τραγικών και τυχαίων περιστατικών», τα όσα συνέβησαν και, κυρίως, τα όσα παραλίγο να συμβούν αποδεικνύουν πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες στη Συρία σήμερα -λίγο πριν ξεκινήσει είτε η τελική μοιρασιά είτε η τελική αναμέτρηση!
Σε κάθε περίπτωση, για να επιστρέψουμε στην αρχική διαπίστωση, το μήνυμα που στέλνεται προς τη Μόσχα και δευτερευόντως προς την Τεχεράνη και τη Δαμασκό, είναι σαφές: Η Συρία δεν σας ανήκει και δεν θα επιτρέψουμε να στεφθείτε νικητές στον πόλεμο. Με άλλα λόγια, οι υπόλοιποι απαιτούν μεγαλύτερο μερίδιο τόσο στις σφαίρες επιρροής (κάτι που αφορά και γειτονικές χώρες, όπως το Ιράκ, όπου υπάρχει μεγάλη εσωτερική ένταση το τελευταίο διάστημα) όσο και από την πίτα της ανοικοδόμησης, η οποία αναμένεται ότι αντιστοιχεί σε πολλές εκατοντάδες δισ. δολάρια…
Kirill Kudryavtsev/Pool Photo via AP
