Υπάρχει μία αυξανόμενη πίεση προς τον Μπάιντεν να αναλάβει δράση, η οποία είναι αποτέλεσμα τόσο των απάνθρωπων και βίαιων εικόνων που φτάνουν στις οθόνες μας, όσο και του γεγονότος πως η Ρωσία φαίνεται να μην καταφέρνει στρατιωτικά να επιτύχει τους στρατιωτικούς σκοπούς της. Αποτέλεσμα να αναρωτιούνται στην Αμερική, για ποιον λόγο οι ΗΠΑ δεν επεμβαίνουν με τέτοιο τρόπο, ώστε η Ουκρανία να κερδίσει ακόμα και τον πόλεμο.
Σύμφωνα με το σκεπτικό που κερδίζει έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία αποδεικνύεται ένα προβληματικό κράτος, με ανεπαρκείς ένοπλες δυνάμεις. Μάλιστα χθες λίγο μετά την ομιλία Ζελένσκι στο Κογκρέσο, αυξήθηκαν τα προς διάθεση κονδύλια για την Ουκρανία, ο εξοπλισμός της και με επιθετικά drones, που θεωρούνται πιο αποτελεσματικά από τα τούρκικα Μπαϊρακτάρ, ενώ ο Μπάιντεν απάντησε καταφατικά στην ερώτηση κατά πόσο ο Πούτιν είναι εγκληματίας πολέμου.
Όσον αφορά στο προσχέδιο των διαπραγματεύσεων, είναι λογικό να δείχνει τις διακυμάνσεις στην ψυχολογία της κάθε πλευράς. Είναι δύσκολο να ξέρουμε ακριβώς τι έχουν συμφωνήσει ή εάν πετούν άδεια για να πιάσουν γεμάτα, ώστε και η μία και η άλλη πλευρά να δουν τις αντιδράσεις των άλλων χωρών και των κοινωνιών τους. Αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο κοντά είμαστε σε μία λύση, όλα τα μέρη, ακόμα και η Ρωσία πρέπει να βιαστούν. Η ρωσική οικονομία έχει κλονιστεί πολύ σοβαρά και ακόμα κι αν αύριο επιλύονταν το ουκρανικό, οι δυτικοί θα διατηρούσαν τις κυρώσεις καθώς είναι βέβαιο πως οποιαδήποτε άρση τους θα γίνεται σταδιακά, με βάση τι θα πράττει η Μόσχα.
Επομένως, οι κυρώσεις δεν θα απαλειφθούν την επομένη μίας συμφωνίας και ο αντίκτυπος θα παραμείνει για καιρό. Η Ουκρανία, από την άλλη πλευρά, βλέπει πως όσο περνούν οι μέρες, ακρωτηριάζεται όλο και περισσότερο εδαφικά με αποτέλεσμα αυτό να ισχυροποιεί τη Ρωσία στο τραπέζι της διαπραγμάτευση. Οι δυτικοί από τη μεριά τους δεν θα ήθελαν μεγαλύτερη δική τους εμπλοκή, σε μία πολύ επικίνδυνη κατάσταση, απέναντι σε έναν Πούτιν που δείχνει απασφαλισμένος.
Aναφορικά με την πιθανότητα συμφωνίας, στην παρούσα φάση, προφανώς και η Ρωσία θα είναι κερδισμένη. Όμως, μήπως τελικά πετύχαινε σημαντικό μέρος των επιδιώξεων της χωρίς να σκοτώνονταν τόσοι άνθρωποι, δίχως να αλλοιώσει τόσο πολύ την εικόνα της σε ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης και χωρίς αυτό τον κλονισμό στις σχέσεις με τη Δύση, των οποίων η αποκατάσταση, εάν συμβεί, θα είναι μακρά και πολύ επίπονη;
Τέλος, τρεις εβδομάδες μετά την έναρξη των επιχειρήσεων, γίνεται αντιληπτό ότι η Ρωσία δεν δεχόταν τη διαμεσολάβηση κάποιου τρίτου, αφενός, γιατί θεωρούσε ότι στο πεδίο ωφελούνταν περισσότερο απ' ό,τι στο διπλωματικό τραπέζι (δείχνοντας πως εννοεί όσα λέει) και αφετέρου έτσι ισχυροποιούνταν διαπραγματευτικά έναντι του Κιέβου. Ακόμα κι αν τώρα δώσει σε κάποιον την ευκαιρία να αναδειχθεί δήθεν σε διαμεσολαβητή των εξελίξεων, ο πραγματικός ρυθμιστής αυτών θα είναι ο Πούτιν.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αποκλείσει εάν στο μέλλον θελήσει να το εκμεταλλευθεί κάνοντας «δώρο» στον Ερντογάν, ώστε να τον διατηρεί κοντά και να εξακολουθεί να προκαλεί ρήγματα στο ΝΑΤΟ, όπως στην περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ίσως η συμπερίληψη της Τουρκίας στις εγγυήτριες δυνάμεις να είναι ενδεικτική των προθέσεων του Κρεμλίνου.
